Gepassioneerde Erfenis (18+)

Eindelijk rust

Het piepende geluid van de hartmonitor, doet me beseffen dat ik in het ziekenhuis lig. Geschrokken voel ik aan mijn arm, waar een naald mij verbind met het infuus naast mij. Nee..... nee dit wil ik niet! Ik zoek naar een knop om een dokter te alarmeren, maar vind deze niet zo snel. Ik ben zwanger en wil geen troep in mijn lijf waar ik zelf niet voor gekozen heb.

Gelach in de hoek van de kamer doet me opschrikken. Ik zie Suzanne praten met John. Een gesprek wat hen blijkbaar goed bevalt, want beide hebben een brede grijns op hun gezicht. Dan duwt John al pratende, teder een losse pluk haar achter haar oor en ik zie hen gespannen naar elkaar kijken. Ik ken die blik. Zo keek ik ook ooit naar Oliver. Afwachtend. Opgewonden...... verliefd. Voor de zoveelste keer begint bij deze gedachte mijn maag te draaien. Vreselijk dit gevoel van onmacht.

Alles had ik voor hem op willen geven, maar het bleek allemaal een vooropgezet plan te zijn. Voorzichtig leg ik mijn hand op mijn buik. "Ben maar niet bang schatje, van jou zal ik onbegrensd houden" fluister ik zonder dat iemand het in de gaten heeft "Niemand zal jou bij me weg kunnen halen en mijn liefde voor jou zal nooit ophouden te bestaan" Terwijl de laatste woorden in het niets verdwijnen, wordt de deur opengeduwd en komt de aanstichter van dit alles binnen. Onmiddellijk sluit ik mijn ogen en doe alsof ik slaap.

"Is ze nog niet wakker geweest?" Hoor ik Oliver Suzanne vragen. "Nee, helaas niet." "Dat had ik eigenlijk al wel gehoopt"

Leugenaar! Denk ik grinnikend. Als ze had opgelet had ze gezien dat ik wakker was, maar ze had alleen maar oog voor mijn knappe broer John. John trouwens ook alleen voor haar. Suzanne als schoonzus! Ja dat lijkt me wel wat.... Zonder dat ik het door heb glimlach ik blijkbaar, want ik hoor Oliver's warme stem zuchtend zeggen "kijk ze glimlacht. Ik hoop dat ze een mooie droom heeft." Al zwijgt hij na deze woorden, het vervolg in zijn gedachte kan ik bijna horen. Ja het spijt mij ook, dat de realiteit een nachtmerrie geworden is Oliver. En nee ik droom niet van jou....

Een tijdje zitten Oliver, Suzanne en John om me heen met elkaar te praten, als er nog iemand binnen komt lopen. "Meneer O'Conner, ik wil u laten weten dat we de behandeling van uw vrouw gaan starten." Mijn hart stopt even met slaan als ik voor het eerst iemand zijn echte achternaam uit hoor spreken. Dezelfde als de mijne. Maar wat me nog meer overstuur maakt, is het feit dat ik voor het eerst zolang ik Oliver ken, iets over zijn vrouw hoor. Ik wist dat hij getrouwd was, maar nooit wilde hij ook maar één woord over haar reppen. Sterker nog, hij verbood me zelfs ook maar iets over haar te weten te komen.

"Ja ik kom er aan" hoor ik Oliver antwoorden. Het zou me koud moeten laten wat hij vind of voelt, maar de trieste klank in zijn stem heeft toch zijn weerslag op mijn gemoedstoestand. Ik wens hem en zijn vrouw geen ellende toe. Wat hij mij ook heeft aangedaan, dan nog gun ik hem geen drama in zijn eigen leven.

"Sterkte hè Oliver" hoor ik mijn broer hem toewensen en ik barst bijna van nieuwsgierigheid waarom mijn broer wel weet wat er aan de hand is met Oliver zijn vrouw en ik niet. Voorzichtig gluur ik door mijn oogharen en schrik als ik Oliver akelig dichtbij zie staan. Hij twijfelt bij het weglopen, draait zich dan plots om en kust mij heel teder op mijn lippen. Een bliksemschicht aan emoties schiet er door mijn lijf, iets wat onmiddellijk zijn weerslag heeft op de hartmonitor. Ondanks dat het niet meer geloofwaardig is als ik mijn ogen gesloten hou, doe ik dat toch. Ik kan hem nu niet in zijn ogen kijken. Ik wil zijn liefde voor mij niet zien.

"Het spijt me zo" fluistert hij onhoorbaar voor de andere. Nogmaals voel ik zijn zachte lippen op de mijne, terwijl zijn hand strelend over mijn wang gaat. Het is een kus vol tederheid en liefde, zoals hij mij de afgelopen weken zo vaak heeft gegeven. Maar met zijn leven groeiend in mijn buik, voelt het nu toch anders. Tranen wellen op in mijn ogen. Een klikkend geluid geeft het openen en sluiten van mijn kamerdeur weer. Oliver is weg. Op weg naar zijn vrouw die hem nu harder nodig heeft dan ik.