Gepassioneerde Erfenis (18+)

Liefde is....

"Mama, Mama help!" Met mijn ogen gesloten, hoor ik m'n tweejarige dochter quasi geschokt mijn naam roepen. Ook zonder te kijken, weet ik wat er aan de hand is en besluit daarom nog even te genieten van de zon op mijn half naakte lijf. Haar lach klinkt door, waarna ze nog een poging doet mijn aandacht op te eisen. "Mama help me nou! Hij wil me verdrinken!" Glimlachend kom ik overeind en zie hoe Oliver ons kleine meisje aan haar enkels op de kop heeft hangen, waarbij hij haar af en toe met haar kruin het zeewater aan laat raken. Wanneer hij haar te ver naar mijn zin, het water in laat zakken, besluit ik wel in te grijpen.

"Ach Oliver.... niet doen. Straks komt er een golf en krijgt ze dat vieze zoute zeewater binnen." Zonder antwoord te geven zwiept hij haar omhoog en vangt haar gierend van het lachend op in zijn sterke gespierde armen. Wie had dat kunnen denken? De man die zijn dochter eerst niet wilde erkennen, is nu twee handen op een buik met zijn prinsesje. Als er maar iemand lelijk naar haar kijkt, gaan zijn wenkbrauwen al fronsend naar beneden en moet je maken dat je wegkomt als je geen hele goede reden hebt om niet lieflijk naar haar te glimlachen.

"Wat kan papa doen om het goed te maken?" Hoor ik Oliver haar vragen en ook nu weet ik precies wat haar antwoord  zal gaan zijn. "IJsje" zegt ze lieflijk en kijkt daarbij alsof hij haar oprecht heeft gekwetst. In het beste geval krijgt ze een schatkistje gevuld met ijs en een cadeautje op de bodem, iets waar Sophie helemaal dol op is, maar niet altijd krijgt. Het is niet dat we het geld niet hebben, maar we vinden het beide belangrijk dat ze zich realiseert dat ze nou eenmaal niet altijd kan krijgen wat ze wil. Ik kan amper mijn lachen inhouden als ik Oliver getergd naar mij zie kijken en houd de portemonnee omhoog als teken dat hij dit keer toe mag geven. Sophie weet sowieso donders goed dat ze bij haar vader veel vaker haar zin krijgt dan bij mij, maar meestal vind ik dat niet zo'n probleem.

Wanneer ze weer terug komen lopen houd Sophie, zittend op de nek van haar vader, trots haar blauwe schatkistje omhoog. Sinds de geboorte van ons mooie wonder geniet ik voor de duizendste maal van het spreekwoord "zo blij als een kind". Voor deze glimlach zou ik ook overstag zijn gegaan.

Hij tilt Sophie van zijn nek en zet haar voorzichtig naast mij op de deken. Ze is moe, dat zie ik aan haar helder groene oogjes. Oliver was zo gelukkig toen hij zag dat ze mijn ogen had. Een mooi gelukzalig gevoel, wanneer je partner laat blijken hoe blij hij is met je en hoe je er uit ziet. Al is het dan in de weerspiegeling van je kind.

Ik trek haar minuscule roze zwembroekje met lieflijke strikjes aan de zijkant uit, droog haar af en leg haar met alleen haar luiertje aan te slapen in de windtent. Een ideale uitvinding tegen wind en zon, mits je h'm wel goed neer zet. Ik glimlach bij de herinnering, toen we hem vol trots hadden opgebouwd, om vervolgens met de eerste windvlaag 30 meter verderop in het zand te belanden. Gelukkig lag Sophie er toen niet in. We liepen net naar de zee, voor haar eerste ervaring met het zilte water.

"Shei?" Onderbreekt Oliver mijn gedachte en grijnzend houd hij mijn favoriete ijsje omhoog. "Wil je nog of...?" "Is het nog geen milkshake dan?" Vraag ik lachend en vlij me zo elegant mogelijk op de deken neer. Hij draait de parasol voor de zon en komt naast me zitten. Zijn ogen dwalen af naar mijn schaars verhulde borsten en zucht. "Als ik h'm nog lang in mijn handen moet houden is ie wel snel gesmolten ben ik bang" zijn stem klinkt hees. Een octaaf lager dan normaal. Indringend kijkt hij me aan. Ik ken die blik. Donker van verlangen. Een verlangen naar mij. Nog steeds voel ik me vereerd als hij op deze manier naar me kijkt. Het probleem echter is, dat we op het strand zitten. Seks op een strand met zeker zo'n 200 toeschouwers is nou niet mijn idee van een romantisch samen zijn. Het is vroeg in het seizoen en daarom niet zo druk, maar toch.

"Ga eens liggen?" Vraagt hij zacht en gewillig doe ik wat hij van mij verlangt. Hij pelt het papier van mijn smeltende hoorntje Royal en doet het afval netjes in het daarvoor meegenomen zakje. Als hij zich vervolgens omdraait zie ik de opwinding in zijn ogen. Hij gaat op zijn zij naast me liggen, zijn hoofd leunend op zijn arm. Ik verdrink in zijn donkere ogen. Langzaam vervagen ook de mensen om ons heen.