The secret of the Triangle - The Broken Compass Chronicles

Hoofdstuk I

Het grote huis was vol met geruchten. Altijd zoveel geruchten. Soms werden er ook waarheden gesproken, maar waarheden waar erg zeldzaam in deze wereld vol leugens.

Heb je het nieuwe speeltje gezien van jongeheer Victor? Hij heeft hem vandaag voor zijn verjaardag gekregen! Hij is zo lief en knap aan het worden, net een heer. Maar heb je dat jongetje achter hem gezien? Schandelijk!

Dat was in ieder geval een waarheid. Milo was een schande tot zijn meester. Zijn donkerblonde haren waren altijd onverzorgd, als een kraaiennest op zijn hoofd. Zijn haveloos hemd hing losjes over zijn te grote, bruine broek. Zijn gilet was al heel veel gedragen en vies, zijn ogen hetzelfde.

Zijn ogen stonden alle dagen vol teleurstellingen, slaap en verdriet. Gewoon een klein, vijftien jaar oud jongetje in dienst van de meest gruwelijke meester ooit. En de leugens, altijd de leugens.

Zoals de leugen die vertelde dat meester Victor was opgegroeid en zo lief en knap was, terwijl Victor alles was behalve knap. En alles behalve lief. Alles bij elkaar gerekend, Victor was meer een echte eikel. En klein, lelijk dik kereltje met alle sadisme gloeiend in zijn smaragd ogen. De manier waarop hij les kreeg in zwaardvechten, het zwaardje stal en de eerste kat neersteken die hij tegenkwam op de straten. De manier hoe hij altijd ging klagen bij zijn moeder over zijn dienaren, ze gegeseld liet hebben en hoe hij vol vreugde toekeek. Of zelfs de manier waarop hij altijd grote keien gooide naar Milo terwijl hij rustig over de dag heen zijn taken uitvoerde. Toen Milo wat jonger was, had hij nog gehuild wanneer Victor het die dag op hem had gesteld. Zijn persoonlijke slachtoffer. Hij was naar vrouwe Black gerend en had haar verteld wat haar zoon had gedaan. Vrouwe Black was niet iemand om grappen mee uit te halen en ze hield erg veel van haar zoontje. Nou, Milo wist eigenlijk niet of hij het wel liefde kon noemen. Vrouwe Black had altijd een blik in haar ogen wanneer ze naar Victor keek; een weerzinwekkende blik die Milo nooit in de ogen van zijn eigen moeder had gezien. Geen enkele liefde. Maar ze aanbad hem en verwende hem maar al te graag.

Wanneer hij haar had verteld wat Victor had gedaan, had ze ervoor gezorgd dat een dienaar hem haar kamer had uitgejaagd met een riem en trok het loon voor de rest van die week in van zijn moeder. Milo was maar negen jaar oud toen dat gebeurde en sinds dien had hij nooit meer geklaagd over Victors gedrag. Hij sloot zichzelf af van zijn pestkop en de mensen om hem heen. Vooral vanaf het moment dat zijn moeder stierf had hij nooit meer heel veel gezegd tegen iedereen. Victor vond het geweldig om hem daarvoor uit te maken; zijn afsluiting. Hij vond het ook leuk om grapjes te maken over Milo's moeder; zo vertelde hij dat Karen Kit niets meer was dan een hoer en Milo niets meer was dan een zielig bastaardje. Zijn moeders dood was erg recent toen dat gebeurde en Milo moest hard op zijn tanden bijten om niet recht voor Victors neus in huilen uit te barsten. Dit behield hij tot hij die avond alleen op zijn kleine kamer was. Het was niet veel, maar vanaf dat moment begon Milo meer te fantaseren dan te praten. Misschien was hij wel een bastaard. Het was toch niet alsof hij heel erg veel wist van zijn vader, maar het was niet zo dat alle bastaarden meteen slechte mensen waren, toch?

Misschien was zijn vader niet deze knappe matroos onder de rangschikking van de Koninklijke Marine. Misschien, dacht Milo, was zijn vader wel een piraat. Misschien had hij wel duizenden avonturen en slachtte hij al zijn vijanden af op de meest verschrikkelijke manieren. En een bastaard zijn was niet zo erg, niet als zijn vader een piraat was, maakte het ook niet veel uit. Bijna alle piraten waren bastaarden, toch?

En misschien, gewoon heel misschien, was zijn vader nog wel levend. Misschien miste hij zijn zoon. Misschien zou hij terugkomen naar Hoysternia om zijn zoon mee te nemen uit Huize Black.

De zee op.

"Kit. Kit! Knecht, zorg ervoor dat Kit naar mij kijkt."

Victor knipte in zijn vingers en de dienaar hobbelde snel naar Milo toe, Milo trekkend uit zijn dagdroom. De dienaar hield zijn gezicht ferm, greep Milo bij zijn haren vast en trok zijn hoofd omhoog. Victor keek hem onverschrokken aan, hoog op zijn zwarte hengst. Het was de eerste keer dat Victor van zijn vader en van zijn leermeesters mocht rijden op een echt paard in plaats van op zijn kleine pony. Victor dacht dat hij er op deze manier dapperder uitzag op zijn nieuwe paard, maar waar hij zijn echte geluk vandaan haalde was van het neerkijken op de mensen onder hem. Milo moest toegeven dat Victor en het paard goed op elkaar afgestemd waren. De zwarte vacht paarde goed met de gladde, zwarte haren op Victors hoofd.

"Zie je dit paard, Kit? Zie je de manier waarop het loopt?"

Milo gaf een algemeen knikje, al best goed wetend waar Victor naartoe zou gaan met deze ondervraging. "Dit paard heeft betere manieren dan jou! Ha! Dat was zwak uitgedrukt, het ziet er zelfs beter uit dan jij!"

Victor lachte en wuifde daarmee al zijn zorgen meteen weg. "Moeder zegt dat ik heel Hoysternia zou kunnen heersen als ik dat zou willen. Moeder zegt dat ik zelfs de wereld kan heersen als ik dat zou willen!"

Hij keek Milo aan en zijn glimlach verdween meteen. "En wat zal jij bereiken hier, Kit? Zal je in de modder gaan rollen net zoals alle andere varkens?"

Nog een uitgebreide lach; Victor erg blij met zijn kleine mening.

Laat hem maar lachen, dacht Milo, het is toch het enige waar hij goed in is. Milo duwde de dienaar ruw van zijn hoofd af.

"Ik word een zeeman," prevelde Milo zacht maar vastberaden. Victors lach verdween weer en hij fronste zijn wenkbrauwen bij elkaar. Met zijn hoofd hoog verheven sprak hij, "misschien zul je dat ooit zijn, Kit. Misschien dat je ooit dit vieze, kleine eilandje zult verlaten en nooit meer terug zal komen. Ik hoop, dat wanneer dat gebeurd, je een pijnlijke en vergeten dood zult leiden net zoals je zielige vader. Meegenomen door zo'n vuile seiren ben ik bang. Ik denk niet dat hij twee keer zou twijfelen om jou te verlaten en te sterven."

"Mijn vader is niet dood!", schreeuwde Milo plots terwijl zijn nagels dieper groeven in de palmen van zijn handen. Victor toverde een klein lachje op zijn gezicht, niet een gelukkige maar meer een uitdagend lachje. Hij klom van zijn paard af en liep op Milo af met flinke stappen. Eenmaal toen Victor dicht bij Milo stond, kreeg Milo door hoeveel groter meester Victor was geworden sinds de laatste keer dat hij zo dichtbij mocht komen. Hij moest omhoog kijken terwijl de zon hem zachtjes verblindde. De beweging vanuit Victor was snel en de pijn volgde wat langzamer. Victor had zijn vuist geplant in Milo's maag; een harde klap van zo'n sterk kereltje. Milo hapte naar lucht en zakte snel door zijn knieën. Toen greep Victor zijn haren vast en trok Milo's hoofd wat dichter bij die van hem.

"Jouw vader was een zielige lafaard. Hij was niet eens waardig om hier in de Hoofdstad te leven, begrijp je dat? Jij bent een pathetisch jongetje in een pathetisch leven. Geen mammie, geen pappie, alleen jezelf. Ik behoud je alleen maar als mijn dienaar omdat mijn moeder me forceerde om je aan te nemen. Ik zou een betere dienaar dan jou kunnen vinden binnen enkele uren."

Victor snoof. "Vergeet nooit hoe dankbaar je mij moet zijn dat je bij mij in dienst bent."

Victor nam een stap achteruit en spuugde in Milo's gezicht, het speeksel droop langzaam naar beneden als zoete honing op een zilveren lepel. "Je bent het niet eens waard om Kit te heten. Je zou Smyth moeten heten."

Victor liet Milo's haar los en ging met zijn mouw langs zijn mond om het resterende beetje speeksel weg te halen. "Jij hebt geen familie, Kit. En je bent het niet eens waard om hun familienaam te dragen."

Victor liep rustig weg en liet Milo alleen in het gras. In de modder. Met de hengst.

Victor zat fout. Hij was het heel erg waard om Kit te heten. Want dat was hij; een echte Kit, een echt koppig hoofd. En niets en niemand zou zijn dromen ooit nog stoppen. Hij zou niet meer wachten.

Nooit meer.