The secret of the Triangle - The Broken Compass Chronicles

Hoofdstuk XII

Er zijn momenten in je leven waar je liever de dag zou willen overslaan. Je houdt liever je ogen gesloten, je duikt onder je deken en je hart klopt razend. Als niemand je maar kwam halen. Als iedereen maar vergat dat je er was. Voor Milo was dit in ieder geval niet het geval. Vroeg in de ochtend was hij uit zijn hangmat getrokken door Flint, die amper een enkel woord naar hem uitsprak. Hij had zijn laarzen aangetrokken en had Flint gevolgd, met lood in zijn schoenen, het dek op en daarna de kapiteins vertrekken in.

"Goedemorgen Milo," zei de kapitein.

"Goedemorge

n," mompelde Milo terug.

"Het is helemaal geen goede morgen," (Flint)

"Niet zo negatief, hè. We hebben een goede dag voor de boeg."

"Trouwens, als je verwacht dat ik hem ook laat zien hoe je voor een schip zorgt kun je het maar beter uit je hoofd halen. Ik kom voor de zwaardlessen, meer niet."

"Zeker niet, ik verwacht dat Yorkshire het op zich zal nemen om hem de touwtjes in handen te leggen.

"Kun je de zwaarden geven?"

"Hier, kun je meteen zoeken naar wat hem het beste ligt."

"Ja, dan moet je wel meedragen

"Veel succes, jongen."

"Dankjewel."

"Goed, hier heb je een lang zwaard. Die wordt het meeste gebruikt door iedereen hier aan dek. Laat maar zien."

"Nee, niet zo. Je houdt hem verkeerd vast. Zie je? Jij, omdat je nog klein bent in fysiek, pakt hem met twee handen vast. Anders zou je te snel uit evenwicht vliegen en geen schijn van kans maken tegen mij.

"Mijn schouders doen pijn."

"Je wat? Sorry, ik kan je niet horen. Ik luister niet naar gejammer. Je doet wat ik zeg of je doet het niet. Als het te zwaar is proberen we wat anders. Oké, probeer mij te slaan. Geen zorgen, ik pareer."

"Je raakt uit balans. Niet doen. Blijf op beide benen staan, de ene voor de andere."

"Sta op."

"Sta op, Milo."

"Kijk, wat verwacht je van me? Dat ik je wat laat zien en dat je opeens weet hoe je met een zwaard kunt omgaan? Zo werkt het niet. Het zwaard hoort bij je. Het is een deel van je lichaam."

"Ik denk niet dat ik het kan. Hij is te zwaar!"

"Dat is onzin. Een zwaard is nooit te zwaar. Wat is er mis? Wil je een ander wapen proberen?"

"Ik durf niet."

"Daar! Dat is het antwoord wat ik wilde! Je durft niet. Zeg me dan eens, Milo, waarom? Waarom durf je niet?"

"Milo... Luister goed, want ik vraag dit maar één keer. Durf jij in de spiegel te kijken en jezelf af te vragen waarom je leeft?"

"Durf je jezelf sowieso in de spiegel aan te kijken?"

"Dan ligt daar je probleem. Wanneer je jezelf niet in de ogen durft aan te kijken, moet je niet verwachten dat anderen het voor je doen. Op dit schip en op deze zee sta jij voor jezelf. Je zorgt voor jezelf en je kijkt jezelf aan. Wanneer jij bang bent om iets te doen moet je weten dat wij het niet erg vinden. De enige die het erg vindt ben jij. En daar moet je iets aan doen. Je mag nu eindelijk wel een keertje realiseren dat je er mag zijn. Je bent niet een leven teveel. Durf te vechten voor jezelf, Milo. Dat is alles wat ik vraag."

"Deze messen zijn van mijn- van mij geweest. Maar ik geef ze nu aan jou. Ik denk dat je deze een stuk fijner zult vinden."

"Morgen help ik je verder. Neem nu je rust."