The secret of the Triangle - The Broken Compass Chronicles

Hoofdstuk V

Milo's hoofd stootte meerdere keren tegen een wand aan. Hij voelde hoe zijn lichaam golfde, omhoog sloeg en weer naar beneden stortte. Hij wist niet waar hij was en hij opende zijn ogen nog niet. Twee mannen leken diep met elkaar in gesprek te zijn gegaan en Milo wilde hen niet onderbreken.

"Ik zeg het je, we hebben toch meer mannen nodig voor op het schip! En hij had deze blik in zijn ogen.. Ik weet niet wat hij heeft gedaan, Flint, maar zo'n klein jochie verdient geen vijftig slagen."

Er viel een korte pauze. Milo dacht dat ze hem misschien zouden proberen wakker te maken. "Toch was het onverstandig om hem zo onder de neus van Charlotte weg te halen. Je weet dat ze hem terug wilt, en nu ze weet dat jij hem hebt zullen al haar schepen op die van ons jagen!"

Een lach, "je beweert dat zij wilt riskeren om haar hele geheim aan de wereld bekent te maken, alleen om een klein kereltje terug te krijgen?"

"Nee," antwoorde de andere meneer, Flint, terug, "ik denk dat zij haar geheim zal riskeren om ons schip naar de dieptes te laten zinken, met onze dode lichamen erbij. Het hele plan was dat je uit haar buurt zou blijven, niet- dit!"

"Toe nu, broeder, maak je niet zo druk! Als Charlotte niet meer van me hield had ik het einde van haar zwaard al een lange tijd geleden ontmoet."

Nog een stilte en een zucht. "Dat was alleen omdat je d'r zwanger had achtergelaten en zij niet eens wist waar je was. Zaken zijn nu veranderd en het is misschien een goed idee om niet overal positief naar te kijken."

Milo voelde hoe zijn lichaam langzaam tot stilstand kwam en hoe hij weer rustig werd opgetild. Hij rook een lichte, zoute geur en een harde wind blies hem hard aan. "Weymouth," zuchtte Flint opgelucht, "eindelijk."

Milo rook buiten de zoute geur ook een sterke geur van kruiden, bloemen, eten en parfum. Er was een markt die dag en Milo kon het volk horen genieten van deze zonnige ochtend. Ochtend? Eerlijk gezegd wist Milo niet meer of het ochtend was. Misschien was het wel avond, bijna tegen de schemering aan. De man die hem vasthield herpakte zijn lichaam in een kleine beweging, maar de beweging was genoeg voor Milo om alle pijn die zich in zijn rug verborgen was gehouden, weer terug te komen in een kwellend moment. Hij slaakte een gilletje en sperde zijn ogen wijd open. De man keek hem eerst verbaasd aan, maar zette hem daarna op de grond met een grote grijns over zijn gezicht. Milo struikelde klunzig achterover en sloeg met zijn rug tegen een koud muurtje aan, wat de pijn alleen maar erger maakte op het moment dat hij erachter kwam dat zijn rug nog blootgesteld was. Flint kwam nonchalant teruggelopen toen hij het gilletje van Milo had gehoord en knikte daarna sarcastisch. "Geweldige aanwinst, Quint. Je hebt een meisje meegenomen."

De man, de kapitein, Quint, negeerde hem volledig en pakte Milo bij zijn schouder vast. Hierna draaide hij hem om zodat hij een goede visie had op de rug van Milo. Hij inspecteerde de rug in alle rust en knikte voor zichzelf; alsof hij een echt kunstwerk aanschouwde. Hierna gaf hij Milo een trots klopje op zijn schouder. "Zeer goed gedaan, jongeheer Kit. Je hebt je eerste littekens. Het zal voor de eerste paar dagen wat pijn doen, maar je raakt eraan gewend, geloof me maar. Ik zal er straks een koud doekje op leggen en de kruiden zoeken om de pijn zo min mogelijk te maken, maar voor nu moeten we maar even wachten tot we op het schip zijn."

Milo knipperde met zijn ogen, realiserend waar hij was en wat Quint zojuist zei.

Schip.

Flint gromde terwijl hij geïrriteerd naar Milo keek. "Persoonlijk spreek ik wanneer ik hoop dat dit de enige problemen zullen zijn die dit joch zal veroorzaken voor ons."

Milo's hoofd vloog naar die van Quint en hij probeerde iets te vragen, maar het enige wat er uit zijn keelgat kwam was een schor en akelig geluid. "Je hebt gelijk, broertje. Kom, laten we hem naar het schip brengen, we willen niet teveel aandacht trekken hier."