❤️ONUN OLMAK❤️

Bölüm 1

Pelin hadi ama kızım.

Tamam amca geliyorum. Amcam hiç vazgeçmeyecek değilmi??? Hayır amca, olmaz amca, istemiyorum amca, sen git ben evde kalcam amca, yok ama illa benide götürcek yoksa aklı kalırmış, eğlenirmişim biraz, istemiyorum ya istemiyorum, tamam Allah razı olsun herkese nasip olmaz böyle amca ama daha ailemin ölümünün 1. Yılı bile dolmamıştı onlarsız bir yaz geçirmek istemiyordum, hatta ailemi benden alan bu yaz

ayından nefret ediyordum, masada duran annem babam ben ve kardeşimin resmine baktım, nede güzel gülmüştük, nede güzel sarmıştı babam ve annem bizi, nerden bilebilrdimki o fotoğrafın son fotoğrafımız olacağını,

FLASHBACK

Hadi ama pelin görende eğlenceden deil cenazeden dönüyoruz zannedecek gülsene biraz...

İçimde bir sıkıntı var oğuz, gülmek gelmiyor içimden sadece eve gitmek istiyorum.

Hergün oradasın pelin marmarise yılda bir geliyorsunuz zaten seni 1 aydan fazla göremiyoruz tadını çıkar işte kızım içimizde burakma.

Özürdilerim aslı içimden gelmiyor gerçekten çok özürdilerim.

Oradaki kalabalık ne. Dedi oğuz

Nerdeki dedim içimden sanki kötü bişi olduğunu anlamışcasına ayağa fırlayarak. Arabanın izin verdiği kadar ayağa kalktım sadece büyük bi kalabalık itfaye ve ambulans vardı. Bizim sitede bir evde yangın çıkmıştı belli yazık ya hepsi çok iyi insanlar kimseye bişi olmaz inşaallah ben böyle düşünürken aslı beni dürttü korkmuş bi yüz ifadesiyle pelin bu bu sizin ev diyebildi. Ayaklarımın bağının çözüldüğünü hisettim. Başımdan aşağı dökülen kaynar suyla koltuğa yıkıldım birkaç dakika sonra kendime geldiğimde arabadan dışarı fırladım, yüzüm ıpıslaktı ağlıyormuydum ben hayır hayır hisetmiyordumki ama, avazım çıktığı kadar bağırarak. İçeriye koştum tam bahçeye gircektimki belimde olan kuvvetli ellerin beni kendine çekip sarmasıyla kendimi ona bıraktım. Kokusundan tanıdığım kadar bu oğuzdu. 12 yıllık arkadaşım kardeşim oğuz omuzuna yaslanıp ağlamaya başladım. Sadece ailemden iyi bir haber bekliyordum. Babam, annem, kardeşim, mert daha çok küçüktü, konuşmayı bile doğru düzgün beceremiyordu, Allahım lütfen lütfen şimdi değil, alma onları benden, yada yaşatma beni onlarsız lütfen :(

Elimde hissetiğim elle yüzümü havaya kaldırdım, bu bizimi bahçivan ali abiydi, o o yaşıyordu, o yaşıyorsa ailemde yaşıyor olmalıydı, bu adamı sevmiyordum ama onu görünce boynuna sarılasım geldi, umutlu gözlerle ona bakarken o ise boş ve anlamsız bi şekilde içeriden iki ceset çıkardılar efendim ama kardeşiniz hala bulunamadı dedi. Tekrar bağı çözüldüğünü hissetiğim ayaklarımla oğuzun kolarına yığıldım, sesler yok oluyordu, insanlar anlamını yitiriyordu, artık hiç bişi hissetmiyordun acı ve çaresizlik dışında, gözlerim kapanırken ise mertin nerde olduğundan başka hiç birşey yoktu aklımda.

Adımın anıldığını duydum

Pelin Pelin Pelin....

FLASHBACK SON

Pelin???

İrkilerek bana seslenen amcama döndüm,

Ah be kızım yine nereye daldın, böyle deyip beni kollarının arasına aldı, boşta kalan kolunu baktığım fotoğrafa attı ve eline aldı. Bak kızım dedi. Bende abim ve yengemin gidişine çok üzülüyorum ama emanetlerine sahip çıkamadığımı öğrenirlerse şayet beni asla afetmezler..

O nasıl söz amca ya... Sen olmasan ben bu kadar bile toparlanamazdım. Yıkılır herşeyi boşlardım. Belki ölmek için yollar denerdim şuan kendimi öldürmediysem ailemin sana büyük bi borcu var demektir.

İkimizde ağlıyorduk.

Aşağıdan gelen ağlama sesiyle gözlermi silip tekrar amcama döndüm tabi bunda mertin payıda var deyip gülümsediğimde amcamda bana karşılık verdi.

O zaman mert beyimizi bekleymeyelim dediğinde aşağıya doğru ilerledi. Düşünüyorumda eğer onlar olmasaydı bu kadar iyi olamazdım???

İYİMİYDİM.

Merti elime aldığımda babamın hayatımdan çıkmadan bana yaptığı son iyilik için ona tüm minettarlığımı içimden geçirdim. Ya o gün merti kurtarmasaydı. Ahhhh keşke kendiside annemde yanımda olsaydı, daha merte bakacak kadar ona anne sevgisi göstercek kadar büyümedimki, peki ya kim benim anne sevgisizliğimi giderecek amcam mı :( :( tamam şikayetim yok çok şükür yanımda ama bi anne ve babanın yerini kim doldurabilirdiki.

Tekrar ağlamasıyla bile içimi huzura boğan mertin sesini duyduğumda rabbime ve babama dua edip aşağının yolunu tuttum.

FLASHBACK

pelin pelin pelin...

Gözlerimi araladığmda hastanedeydim adımın anıldığı yöne döndüm Gözleri dolu dolu ama yüzünde buruk bi gülümsemeyle bana yaklaşan aslıyı görünce daha fazla ağladım. Aslı oğuzdan bile daha yakındı bana beraber olduğumuz dönemlerde hiç ayrılmazdık. Aslı yanıma çömeldiğinde oğuzun kollarından çıkıp sımsıkı ona sarıldım, o kadar sıkı sarılıyordumki aslı kendini çekmek zorunda kaldı çünkü bana bişi söylicekti.

Ama önce ben konuştum, lütfen bana herşeyin bir kabus olduğunu söyle o gece kaza yaptık uzun süredir komadasın de. Ailen yanında de lütfen bana bişey söyle onlar seni bırakmaz gerizekalı de. Annen kokun olmadan yaşayamaz de. Mertin daha yaşayacak bi ton yılı var de.

Mertin yaşayacak bi ton yılı var...

Gözlerimde yanan umut belirtisyle ona yöneldim, "ne yani herşey kabusmuydu" dedim gülümseyerek.

Hayır" dediğinde yüzümdeki gülümseme soldu. E o zaman dercesine suratına baktığımda yüzünden akan iki damla yaşı silerek devam etti. Baban. Ve mert dışarda oynarken evde yangın çıkmış annenin çığlıklarını duyan baban yüzünü eve döndüğünde yangını fark etmiş... Merti uzaklaştırabildiği kadar uzak bi yere bıraktıktan sonra eve yönelmiş. O patlama olmasaymış her ikiside kurtulabilirlermiş...

"PATLAMA"???

Lütfen sözümü kesip işimi zorlaştırma pelin. Evet patlama... Baban içeri daldığı gibi evin camları yere inmiş kameralardan herşey görünüyor. Bu sırada komşular itfayeyi arıyor polis falan sonra annen baban çıkarılıyor içerden....

Aslı daha fazla anlatamadı ve ağlamaya başladı bende ona eşlik ediyordum gözlerimi kapatıp sımsıkı sarıldım ona herşeyim kaybolmuşutu. Ailem beni terk etmişti belkide buna mecbur bırakılmışlardı. O an içime dolan korkuyla aslıya sordum çatallaşmış sesim artık ağlamamam gerektiğinin bir göstergeside olsa bunu durduramıyordum. Nefesimi tutup korkuyla peki ya mert dediğim anda, az önce odadan çıkmış oğuz kapıyı açmıştı ve işte mert....kardeşim... O o yaşıyordu

Hemen yerimden fırlayıp bana gülen ve ellerini bana uzatan kardeşimi oğuzdan alıp sımsıkı sarıldım. O daha iki yaşındaydı ve ben ben ne yapacağımı bilmiyordum. Olduğum yerde dizlerimin üzerine çöktüm ve avazım çıktığı kadar merte sarılarak ağladım onu kendimden uzaklaştırıp yüzüne baktığımda bana bakan buruk gözlerini gördüm hala gülümsüyordu ama ne nafile onun acısı daha sonra başlayacak. O annem ve babamı hiç hatırlayamayacak :( Allahım bu nasıl acı o o daha çok küçük nasıl bakcam ben ona... Anne baba dediğinde ne dicem ben ona :( omzuma dokunan el ile düşüncelerim bi anda yok oldu

Pelin???

FLASHBACK SON

Amcam ve minik prensim koltukta yayılmış çizgi film izliyorlardı. Mert ne kadarda alışmıştı amcama... Babama bakar gibi bakıyordu...bitek amcamın yanında dili çözülüyordu. Amcam bi bakıma babama çok benziyordu tavırları yüz şekli gülüşü, tıpkı babam gibiydi, bazen baba deyip sarılasım geliyor ama ben artık bu dünyada kimseye baba diyememki babamın yerini kimsenin doldurmasına izin veremem ki?? Kimse benim babam ve annem kadar değerli olamazdıki ahhh ne kadar çok özlüyordum onları.

Peki ya bu sonu aileme reva görenler...