❤️ONUN OLMAK❤️

BÖLÜM 6

Ömrüm boyunca birçok yalnış seçim yaptım...ama hiçbir zaman kalbimin sesini dinlemekten vazgeçmedim....o nereye gitmek istediyse ben hep onunla sürüklendim....Aşk acısınıda onunla yaşadım mutluluğuda....üzüldümmü evet ama hiçbir zaman aşk acısıyla derbeder olanlar listesinde yer almadım...üstelik etrafımda bambaşka acılar varken, belkide hiçbizaman gerçek aşk çıkmadı karşıma belkide hep hevesti hep bi istek, çünkü herkes yaşamak ister aşkı... herkes ben aşığım diyebilir, buna kendi dahil etrafındaki herkesi inandırabilir...Hayatıma ailem gittikten sonra kimseyi alamadım...kimseye güvenemedim sığınacak bir liman bulamadım belkide...Baba kokusundaki huzur kimsede yoktu aslında...bazen ömrüm boyunca bidaha kimsede huzuru bulamayacağımı düşünüyorum...tek acı aşk acısı değilmiş. Meğer, bu acı bambaşka bu acı çok değişik, hani derler ya kelimeler kifayetsiz kalır diye...kelimelerin kifayetsiz kaldığı tek acı bu...Aşk tekrar gelir, dostluk tekrar kurulur belki hayat sil baştan tekrar yaşanabilir ama birdaha kimse baban gibi bi bakışıyla içini sımsıcak edemez, huzur budur dedirtemez...kimse dedirtemiyor....yalnızlık etrafında hiç bir arkadaşının kalmaması demek değilki...babasızlıktır yalnızlık....Anne kokusundan mağrum kalmaktır, yalnızlık artık kimse tarafından böyle sevilemem hissidir, kimse böyle koruyamaz beni dedirten tarifsiz duygudur....nasıl bir yangınki bu alevlerin bile canı yanıyor...Ailem gittikten sonra hergün ölüyorum ben, hergün cehhenem ateşinde kavruluyor bedenim, sen babanın, annenin, sesini unutmak ne demek hiç düşündünmü...sakınnnnn!!!! Sakın düşünme...çok canın acıyor değilmi, onlarsız bi yaşam hiç olmadı, olmaz gibi geliyor değilmi...oluyor biliyormusun, onlar bile bırakıp gidebiliyor bazen... Belkide bu yüzden alamadım kimseyi hayatıma...ben birini daha kaybetmekten korkacak kadar sevemem...birdaha kaybedersem dayanamam çünkü...etrafımdaki herkes acımı hissediyor ama kimse çare olamıyor kimse onları geri getiremiyor, onlar artık gelmeyecek biliyorum....

Artık dönmeyecek birini beklemek ne zor biliyormusunuz....

*******

Bu çocuk hayatıma girdiğinden beri uykularım bölük pörçük ya...bunu bana yapmaya ne hakkı var...hep bi tavırlar hep bi kendini üstün görmeler... Kim oluyor ya kim!!! Ama görür o... Bide neymiş efendim daha o yaptığı şimdi yapacaklarının yanında devede pire kalırmış...Hahaytttt güleyim barii...ukala!!!

"Uyandınmıı"

"Kapıyı çalsaydın be aslıcım"

"Niye ya ne var sanki"

"Offf tamm hemen alınganlık etme müsait olmayabilirdim demek istedim"

"Bana daima müsaitsin"

"Tamm tamam :)"

Aslıyla çok iyi anlaşırım ben...kardeştir o.... belkide abla sonuçta her iki şekildede en yakınımdır, canda candır....bu aralar oğuzada onada baya bi uzaktım sebebini gerçekten bilmiyordum ama hiç kimseyi görmek istemiyordum... Anlamlandıramadığım korkular kaplamıştı yüreğimi, uzun zamandır uyurken bana eşlik etmeyen kabuslarım, bu lanet yere geldikten sonra tekrar böldü uykularımı... Şimdi anlatamıyorum size o duyguyu, şey gibi misal, böyle elektirikler gider ya kimseyi göremezsin.... Sesleri vardır ama süliet olarak yokturlar...kimseyi görmediğiniz için bi süre sonra o sesler rahatsız etmeye başlar sizi...birinin yanınızda olmasını istersiniz ama sadece varlığını hissetircek şekilde...güvende hissedecek şekilde...hani tam karanlığa alışmış etrafınız karanlık dahi olsa güzel hayallere kapılmışsınızdır ya...hani böyle en derinlereee...tatlı bir uyku çökmüştür gözlerinize...ne güzel yalnızlıktır o...ha işte tam o zaman elektirikler pat diye geliverir...karanlığın içinde kurduğunuz o toz pembe hayaller toz buz olur...etrafınızda kimse yok zannederken aslında büyük bi kalabalığın içinde olduğunuzu farkedersiniz...o hayallerle gelen güzel uykunuzunda bi daha aynı huzuru veremeyeceğinizi hissetiğiniz vakit, ne kadar sevsenizde etrafınızdakilere içten içe söversiniz, elektirikleri parçalamak istersiniz....bi hüzün kaplar sebepsizce benliğinizi bi karamsarlık...düşününce mantıksız gelir size...kiminin korktuğu karanlığı istemeye başlamışsınızdır çünkü...karanlığı benimsemek kadar kötü ne olabilirki....çaresizce düştüğünüz duruma yanarsınız...işte böyle bir duygu içerisindeyim...bir ay önce hep yanımda olmasını istediklerimden dahi uzaklaşmak istiyorum...o karanlığa hapsolmak...o karanlıkta kendi dünyamı kurmak...sadece tek bir nefes istiyorum yanımda....beni sorgusuz sualsiz dinleyip hiç konuşmayacak...sadece bir koku istiyorum içime çektiğimde beni huzura boğacak...karanlığı istiyorum beni aydınlığıma çıkaracak....Ama o nefesi her arayışımda bi korku sarıyor içimi, ya gelen nefes hayatımın merkezi olup, çekip giderse....en karanlık hayallerim bile böyle askıda kalıyor...belkide bunadır isyanım...