My High School Love -Vmin

18

Genç olan yoğun bakım odasının önünde çaresizce beklerken yorgun gözleri bir saniye olsun kapıdan ayrılmıyordu. Sanki gözlerini ayırsa arkadaşı uçup gidecekmiş gibi hissediyordu. Gece boyunca gözünü dahi zor kırpmış, kaybetme korkusu uykusuna ağır basınca göz kapakları ile olan savaşında galip gelmişti. Saat öğlen on iki'ye gelirken Namjoon elinde kahvelerle ve birkaç atıştırmalıkla onun yanına oturmuş, zorla eline tutuşturduğu atıştırmalıklardan bir-iki lokma yemesini sağlamıştı.

Lokmalar boğazından geçmiyordu genç olanın. Arkadaşı o halde orada yatarken nasıl yiyebilirdi ki? Kendi iyiliğini nasıl düşünebilirdi? Bu düşüncelerle birlikte otururken duyduğu seslerle başını kaldırıp gelen kişilere baktı. Gözleri direkt olarak Taehyung'a kilitlenmişti. Hesap soran gözlerle bakıyordu ona. Bakışlarının altında yatan anlamla eziyordu onu. Dudakları mühürlenmiş gibi birbirine bağlı olsa da bakışlarıyla söylüyordu adeta onun suçlu olduğunu. Jungkook o kadar uzun süre onun gözlerine bakakalmıştı ki gözlerinin altındaki koyu halkaları sonradan farketmişti. Ne yani? O da mı acı çekmişti arkadaşı için? Bu düşünce kaşlarının çatışmasına yetmişti. Onun Jimin için üzülmesine gerek yoktu. Üzüldüğünü de düşünmüyordu. Bahse vardı ki nişanlısı ile birlikte tüm gece yatakta sürüş testi yapmışlardı.

Ama onun düşündüğünün aksine Taehyung hastaneden ayrıldıklarından beri çok sessizleşmiş, nişanlısıyla iki kelimeyi zor etmişti. Gece olunca sevgilisini uyuttuktan sonra sessizce odadan ayrılmış, salona atmıştı kendini. Salonda otururken gözleri karşı koltuğa takılmıştı. Onların kendilerine misafir olarak geldikleri gece, Jimin o koltukta, Jungkook'un kolları arasında uyuyakalmıştı.
Bu görüntüler zihninde tekrar canlanırken, Jungkook'u çıkarmıştı bu kareden. Yalnızca Jimin vardı. Gözyaşlarının yanaklarından süzüldüğünden haberi yoktu. Tüm benliğini ele geçiren pişmanlık ve kaybetme korkusu birleşip güçlü bir el olmuş, boğazını sıkıyordu adeta. Nefes alamadığını hissediyordu. Nefes alamıyordu ama nefes almak için en ufak bir çaba bile göstermiyordu. Boğazını sıkan eli kendisi yaratmıştı sonuçta değil mi? En sonunda tekrar nefes almaya başlarken ayaklanmış ve Jimin'in oturduğu koltuğa gitmişti. Elleri koltuğun kumaşını okşarken çaresizce Jimin'i arıyordu o koltukta.

Ama elleri bir daha Jimin'i tutamazdı. Onu kendi elleriyle itmişti. Bunu biliyordu. Ama bir ihtimal daha vardı ki bu en kötüsüydü. Elleri Jimin'i gerçekten bir daha asla tutamayabilirdi. Burnu onun kokusunu bir daha asla alamayabilirdi. Rüzgar onun kokusunu kendisine taşıyamayabilirdi. Gözleri bir daha asla onu göremeyebilirdi.
Ölüm, soğuk öpücüğünü onun öpmeye kıyamadığı güzelim dudaklarına kondurabilirdi. Başını şiddetle iki yana sallayıp reddetti bu düşünceyi. Jimin'i bu şekilde kaybetmeyecekti. Bu şekilde olmazdı. Tanrı kendisini her şekilde cezalandırıp sınayabilirdi ama bu şekilde yapamazdı onu.

Park Jimin'in varlığıyla güzelleştirdiği bu dünyayı, Jimin'i bu dünyadan alarak çirkinleştiremezdi tanrı. Ama Park Jimin'in bir zamanlar var olduğu bu dünya bir nebze de olsa güzel olurdu. Ama tamamıyla değil.
Kalbi çok ağrıyordu. Neden onu kaybedecek gibi hissediyordu?

Bu düşüncelerde boğulurken gözüne bir gram uyku girmemişti. Sabah olunca nişanlısı merak etmesin diye o uyanmadan yanına uzanmıştı sanki tüm gece oradaymış gibi.

Şimdiyse hastaneye geldiklerinde, kendisini bakışkarı altında ezen Jungkook'tan kaçırmıyordu bakışlarını. Çünkü o bakışların ardında her ne anlam yatıyorsa hepsini hakettiğinin farkındaydı. Herkesin dikkatini dağıtan şey panik halinde Jimin'in odasına falan doktor ve hemşireler olmuştu.
Bedeninin baştan sonra buz kestiğini hissetti Taehyung. Yoğun bakım odasının camına yaklaşıp içeride yatmakta olan miniğini izledi. Kalbi... Neden atmıyordu?
Yeni neden bu kadar solgundu? Gözleri monitördeki dümdüz çizgilerdeydi.