Yavuz & Bahar - 1 Yıl Sonrasının Hikayesi
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Bize bir şans veremez misin?"
&
"Şartlar başka olsaydı inan bana tek amacım kalbine girmek olurdu"
Kadın tüm cesaretini toplamıştı o gün. Küçük de olsa bir...
Bugün günlerden #AybükePusat 💛 Bugün günlerden #Verda 🌸 Yolun açık olsun çiçek kız 🙏😍 Emin adımlarla ilerlemenden gurur duyuyorum 😏
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Size Aybüke'nin yeni dizisi şerefine yeni bölüm getirdimmmmmm 😍 Bu arada akşam hepberaber izliyoruz değil mi??? 😁 Twitterdaki Aybüke ttsine de katılmayı unutmayın 😘
Hikayeye dönersek; birazcacık ağlayabiliriz bu bölüm ama en azından Bahar hayatta, değil mi ama? 😉
Hadi hep beraber bölüme geçelim 👇 Bu arada OY ve BOL BOL YORUM yapmayı ihmal etmeyin 🙏😘
4167 KELİME 🍃
İyi Okumalar 😊
BAHAR
Etrafta koşuşturan çocukları, bembeyaz bulutların arasında ahenkle uçan kuşları, yeni dökülmüş sarı, kırmızı, kahverengi ve yeşil yaprakların oluşturduğu güz görüntüsünü izledim.
Annelerin çocuklarına seslenişini, küçük çocukların iki taş arasına attıkları gol sevinçlerini, ağaç dallarına konup kendini dinlendiren ve birazdan sürüsüne katılmak üzere ayrılacak olan kuşların cıvıltısını, rüzgarın yaprakları yerlerde sürürken çıkardığı hışırtılı sesi dinledim.
Her masanın üstündeki birbirinden lezziz yemeklerin ve de çimenlerin çiçeklerle birlikte harmanlanarak katıldığı çam ağaçlarının kendine has kokusunu duydum.
Rüzgarın usulca tenimi okşamasını, güneşin bembeyaz bulutları yararak yeryüzüne ulaştırdığı ışınlarının vücudumda yarattığı sıcaklığı, biraz ileride duran sevdikleriminden gelen enerjiyi ve içimde yeni bir canın oluşmaya başladığını hissettim.
Bir rüyanın içinde olduğumu biliyordum aslında. Ama hepsi çok gerçekçiydi. Sanki uzansam gol attığı için sevinçle koşan o çocuğu tutup düşmesini engelleyebilecektim. Elimi kaldırsam güneşin yakıcı ama bir o kadar rahatlatıcı ışınını kesebilecektim. Yere dokunsam sabahın erken saatlerinde oluşan kırağının çimler üzerinde bıraktığı hafif ıslaklığı hissedebilecektim. Sanki.. sanki seslensem.. daha kimse fark etmemişken hem de.. onu gördüğüm ânda tepki verebilsem.. bütün yaşananları önleyebilecektim...
Gerçekte nerede olduğumun da gayet farkındaydım. Biliyordum. Ameliyattan yeni çıkmış olmalıydım. Damarlarımda gezen ilaçları hissedebiliyordum. Etkilerinin geçmek üzere olduğunun da farkındaydım. Demek böyle bir şeydi masa başında tedavi eden değil de masada yatan olmak...
