İYİ Kİ VARSIN

10.Bölüm ~ Seni Kaybetmenin Korkuları

14.03.2018 / 17.30

Aranızda benim gibi tıp öğrencisi veya doktor varsa TIP BAYRAMIMIZ KUTLU OLSUN 😍😍

Upuzun bir bölüm geldi 🎊🎉
Hem de ne uzun 😍😍
Toplam 3056 Kelime!!!
Şimdiye kadarki en uzun bölüm ❤
Bu yüzden 👇

Lütfen verdiğim emek karşılığında siz de desteğinizi eksik etmeyin 🙏😊

Oy ve yorumlarınızı dört gözle bekliyorumm!! 😊

Özellikle satır arası yorumları 😍😍 Onların zevki bir başka oluyor, beni çok mutlu ediyor 😏😀❤💋

BAHAR

Elbet hepimizin başına gelmiştir şu hayatta. Bazen öyle anlar gelir ki, artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz. Tek bir an değiştirir her şeyi. Olur ya... Hani bir gün çok gülersin, belki de senden mutlusu yoktur o an. Fakat hayatın başka planları vardır. Sanki 'Sen şimdi gülüyorsun ya, bekle, acısını çıkaracağım' der. Bir gün, iki gün, üç gün sonra veya belki de daha o gün ama mutlaka; seni üzecek, mutsuz edecek veya ağlatacak şeyler olur. Sanki anlaşmış gibi her şey üst üste gelir. Durup düşünürsün o an. Keşke dersin keşke o kadar gülmeseydim. 'Mutluluk koca bir yalan.'

İşte o günlerden biriydi.. Nazlı, Eylem ve ben; bir taksinin içinde sessizce yol alıyorduk. Hastaneye varınca ne bulacağımızı bilmeden gidiyorduk. Kaçamazdık, saklanamazdık. Ne olursa olsun gerçeği öğrenmek zorundaydık. Herkes olabilirdi, her şey olabilirdi... Yüreğimiz ağzımızda sessizce ve bir o kadar da gergin hâlde dua ediyorduk üçümüz de. Kötü bir şey olmaması için dua ediyorduk. Bir yandan da düşüncelere dalmıştık. Mutlu, güzel günlerimizin, en son sevdiklerimizle konuştuğumuz günün hatıralarında kaybolmuştuk.

YAZARDAN  (FLASHBACK)

3 gün önce

Bahar günün yorgunluğuyla kendini koltuğa bıraktı. Güler ile Nazlı'yı daha yeni yolcu etmişti. Yeni evindeki ilk günüydü bugün. Etraf hâlâ savaş alanı gibiydi fakat temel şeyleri yerleştirmişlerdi. Şimdilik yatak, koltuk, mutfak ve banyo eşyaları tamamdı ve bunlar yeterliydi evde kalmak için. Güler çok ısrar etmişti fakat Bahar'ın içinden bir ses bugün yeni evinde kalmasını söylemişti, bu yüzden de Güler'i nazikçe reddetmişti.

Sanki uzaklardan geliyormuş gibi boğuk gelen telefon sesiyle kaşlarını çattı. Saat geç olmuştu, kim arıyor olabilirdi? Ayrıca telefonun nerede olduğuyla ilgili de bir fikri yoktu. Ayağa kalktı ve bakınmaya başladı. Sesin geldiği tarafa yöneldi. Şöminenin hemen yanındaki kutudan geliyor gibiydi ses.

Bu arada şöminenin varlığının aklına gelmesiyle gülümsedi. Ateş karşısında bir elinde kahve bir elinde kitap oturmayı çok severdi. Bu evi alma amaçlarından biri de buydu. Tam ona göreydi. Karabayır'da bu tarz bir ev olabileceğini düşünmezdi. Bir nevi şanslıydı da. Daha birkaç gün olmuştu ev boşalalı. Eğer Güler'e açılıp ev aradığını söylemese ve de beraber araştırmaya başlamasalar başkasına çok kolaylıkla kaptırabilirdi bu evi. Bir daha da böyle bir ev bulması zor olurdu.

Kutunun içini karıştırırken sesi kesilmişti telefonun. Bahar yine de aramaya devam etti. Telefonuna ihtiyacı olacaktı. Hem kimin aradığını merak ediyordu. Kapanmış olsa da arayan numaraya geri dönebilirdi telefonu bulduğunda.

Yanlış kutuda aradığından emin olduktan sonra bir yandakine daldırdı elini. Bu kutunun içi kitaplarla doluydu. Hepsini yerleştirebileceği bir kitaplık yapması gerektiğini hatırladı. Kendi isteği gibi baştan inşa etmek istiyordu. Bu koli gibi 2 tane daha vardı ağzına kadar kitap dolu.