Nights

Night #9:

Awkward.

That is the only word I can say right now. Pagtapos niya sabihin sakin ang mga salitang 'yon ay nagmamadali akong makabalik sa aking kwarto.

Nandoon lang ako hanggang sa tinawag kami ni Tita Rain para maghapunan. Nang buksan ko ang pinto ay nakita kong papunta si Thunder dito.

"I was about to call you. Mom's already calling us for dinner." Siya ang nagsalita. Tumango nalang ako. Ang awkward pa rin. Hindi ko pa rin nakakalimutan ang nangyari kanina and I don't think I will be forgetting it sooner.

Nang makarating kami sa kusina ay nakahain na ang lahat. Ang sipag ni Tita Rain. Hindi man lang siya humingi ng tulong. Nakakahiya. Dapat sa susunod ay tutulong na ako.

"How are you Autumn? I'm sorry hindi kita maasikaso ngayon. I am busy. But don't worry, once I settled all the things I will focus on you, okay?" Tanong ni Tita Rain habang paupo kami.

Ngumiti naman ako at tumango sakanya.

"Sige na. Maupo na kayong dalawa. Kukunin ko lang ang ulam sa may kusina." Sabi ni Tita Rain at umalis na para magtungo sa kusina. I hate this. Ang awkward.

"Don't be bother." Biglang sabi ni Thunder sa mahinang boses na nagpaigtad sakin. Unti-unti ko syang tinignan pero agad din naman akong nagbawi ng tingin. I can't. I can't stare at him.

"A-ahm. Yeah." Sabi ko nalang. I don't have words to say right now. Binabagabag pa rin ako ng nangyari kanina sa kwarto niya.

Pagkadating ni Tita Rain ay nagkanya-kanya kami ng lagay ng pagkain sa plato namin. Nanalangin kami at pagkatapos ay nagsimula na kumain. Nakakadalawang subo palang ako nang marinig makarinig kami ng doorbell.

"Ako na po." Pagboboluntaryo ko at tatayo na sana ng inunahan ako ni Tita Rain.

"Sit Autumn. Continue your food." Sabi niya at agad na umalis ng dining table. Wala naman akonng nagawa kundi umupo at ipagpatuloy ang pagkain.

Eto nanaman. Ang awkward. Kumain nalang ako nang makarinig ako ng boses. Pamilyar na boses.

"Yeah. We are about to have dinner. Why don't you join us?" Narinig kong sabi ni Tita Rain. Nang makapasok sa dining ay nakita ko ang kasama ni Tita Rain. Si Manang Rosa.

"Manang!" Sigaw ko at agad tumakbo sakanya. Sinalubong niya ako ng mahigpit na yakap. Naluha ako.

" Nako kang bata ka! Ayos ka ba dito?" Tanong ni Manang at sinapo ang mukha ko at pinunasan ang mga luha ko.

"Son, go get an extra plate and utensils." Narinig kong utos ni Tita Rain kay Thunder. Umiiyak pa rin ako at naramdaman ko ang paghagod ni Manang sa likod ko.

"Autumn, pasensya na wala akong magawa kanina. Pasensya ka na." Sabi ni Manang at niyakap ulit ako ng mahigpit.

"It's fine Manang. It's fine. I'm fine here. Tita Rain is so kind. She let me stay here." Sabi ko at tumingin si Manang kay Tita Rain habang umiiyak.

"Salamat ma'am. Salamat po." Sabi ni Manang habang niyayakap ulit ako.

"It's nothing Manang. Pwede nyo po dalawin si Autumn dito if you have time." Sabi ni Tita Rain. Bumalik naman si Thunder galing kusina at nilapag amg mga dala nyang plsto at utensils sa lamesa.

"Come Manang. Join us. We would be glad if you would join us. Para naman kahit papaano ay hindi mahirapan si Autumn sa magiging bagong bahay niya." Sabi ni Tita Rain. Umupo naman kami ni Manang.

Habang kumakain ay nagkekwento si Manang sa nangyari after ko mapalayas nila Mommy sa bahay. And her story made me want to cry again. But I held my tears. Tama na.