Kiss The Rain [SPG]

Drop 12 - In Exchange

Drop 12

In exchange

- - - - - -

Hindi ko maintindihan kung anong kaba ang nararamdaman ko ngayon. Matapos naming isugod si Mr. Navarro kanina dito sa Central Hospital, nabagabag ang damdamin ko, naghahalong takot at sobrang pag-aalala. Bakit sya nawalan ng malay kanina?

Pinaupo ako ng nurse sa waiting area ng hospital,I won't leave no matter what.I started to get so really uneasy, napakagat nalang ako ng labi ng may simulang lumabas na imahe sa aking isip at tila nakikita ko ito ng malinaw.

Ako at si Mama.

"Come,Rio,Let's' go?."

Hinihila nito ang kamay ng babae na tila kinakaladkad.Wala itong magawa.

"No, I don't want to."

"No,listen.Its the best for you."

"NO! Please Mom!"

Napabahing ako, sabay nang pagkawala ng isang eksenang ayaw kong balikan. Nakita 'ko ang sarili ko sa parehong pasilyong ito.

I throw all the thoughts when the nurse came at me. "We'll take Mr. Navarro here tonight,just to be safe."

Tumango nalang ako at parang lumuwag ang aking dibdib. Gawa na din ng kuryusidad," Ano po bang mali sa kanya?"

"Sa ngayon, maayos na ang mga sintomas. He's stable.He's okay." paniguradong sagot ng nurse.

I loosen myself coz Im dead worried. "Salamat naman."

"We'll do some tests na lang bukas." dagdag nito.

"I understand." Tumayo na ako at kinamayan sya. "Thank you."

Umalis na ako ng ospital, without really bothering what do I look. Im still soaked in the rain later pagkadala ko sa kanya dito. Sana maayos na sya.

- - - - - - -

"Ok na po tong dextrose 'nyo Mr.Navarro."

Tiningnan ko ang tatlong bote na nakasabit sa stand na kumukonekta sa tubong nakasuot sa 'kin. It really happened ? Is it a sign?

For the nth time, here I am again lying in this bed.

"That girl waited for hours, nag-alala po talaga sya sa inyo.Maybe you should give him a word of thanks." rinig kong sambit ng nurse at sinumaling umalis.

That girl?

Still, I owe her this. I stared blankly at the white ceiling, then closed my eyes. Flashbacks of memories, it hunts me.

**flashback**

Three years ago.

Inilagay ng doktor ang resulta ng MRI at CT Scan sa isang maliwanag na lalagyan, lumabas duon ang ilang imahe ng iba't ibang anggulo ng utak.

"Its malignant Sir, and we can't do anything about the enlargement. It may cause paralysis,memory loss, impaired judgement or more."

Natigilan ako saglit. Sinusubukan 'kong tanggapin lahat ng sinasabi ng doktor. Parang tila, lahat nang nararamdaman ko ay bumababa.

"Can an operation fix this?." matapang kong tanong.

"No." Bigla akong nanghina at kinain ng lungkot at sakit. "It can't be prevented, and hindi kayang gawin ng ospital ang operasyon.It's very risky,we're sorry." at lalong nadurog lahat ng pag-asa at pangarap ko ng panahong iyon.

Malipas ang isa pang oras, matapos kong kausapin ang doktor. I left the room depressed and in pain. Lahat ng pangarap, pag-asa, paniniwala nawala na. They said I should start the counting. Who are they to sentence me? Is it really me? Why bare something you can't at least fight on to physically but rather kills you emotionally.