My werewolf

Κεφάλαιο 4

Κρίστιαν: Μην φλυαρείς, πάμε σπίτι και θα σου τα εξηγήσω όλα, εντάξει?

Μπέλα: Καλά οκ είπα και αρχίσαμε να τρέχουμε προς την ποιο ακριβή γειτονιά της περιοχής. Καλά γιατί δεν μου είπε κανείς ότι είναι πλούσιοι??

Καλά ο καθένας με τον πόνο του .

Γιατί τι  έκανα?

Σε κυνηγάνε και εσύ κάθεσαι και ασχολείσαι με τον αν είναι πλούσιοι.

Απλά έκανα μια διαπίστωση και μην μιλά γιατί... απλά με εκνευρίζεις.

Μετά από λίγο φτάσαμε σε μια ωραία και καλά φυλασσόμενη βίλα.

Κρίστιαν: Πάμε μέσα και θα έρθει μετά ο  Τομ

Πήγαμε μέσα και είπε σε μια υπηρέτρια να μας φέρει ζεστή σοκολάτα.  Καθήσαμε και περίμενα να μου τι γίνεται.

Μπέλα: Θα πεις τι έχει γίνει ή θα καθόμαστε να κοιτάμε τους τέσσερις τοίχους?

Κρίστιαν: Περίμενε ήρθε ο Τομ και θα τα μάθεις ολα.. είπε κρύβοντας πολλά υπονοούμενα..

Δεν κατάλαβα ούτε πως τον άκουσε ούτε ποτέ μπήκε μέσα ο Τομ. 

Μπέλα: Ωραία τώρα θα μου πείτε τι ήταν όλο αυτό?

Κρίστιαν: Εσύ ή εγώ?

Τον: Εγώ , να το πω γρήγορα για να τελειώνουμε με τις εξηγήσεις και τα παρατράγουδα. Λοιπόν Μπέλα εσύ είσαι το κορίτσι που σου είπαμε τις προάλλες, δεν είσαι άγνωστη καθώς είσαι η εκλεκτή και κάτι άλλο που θα το μάθεις σε λίγο καιρο, η πατρίδα σου είναι και εσένα η Σουηδία, αλλά οι γονείς σου για να σε προστατέψουν σε πήραν όταν ήσουν 2 χρόνων μακρυά και τέλος είσαι λυκάνθρωπος.

Κρίστιαν: Πολυ ωραία τα πες, τι να σου πω.

Ενώ άρχισαν να διαφωνούν εγω τους κοιτούσα καλά καλά και δεν άντεξα άλλο "άνθρωπος" είμαι και άρχισα να γελάω. Σταμάτησαν την συνομιλία τους και με κοίταξαν λες και έβγαλα δεύτερο κεφάλι.

Μπέλα: Χαχαχχα παιδιά μπράβο ωραίο το αστείο σας• είστε καλοί ηθοποιοί, αλλά τώρα πείτε την αλήθεια. 

Τομ: Αλήθεια σου λέμε και εμείς είμαστε λυκάνθρωποι και συγκεκριμένα εγώ είμαι  ο  λύκος που σε έσωσε πριν από αυτόν τον βρικόλακα.

Μπέλα:Αν ήσουν εσύ ο λύκος εγω είμαι η Μόνα Λίζα χαχαχα, είπα δεν πρόκειται να τους πιστέψω αν δε το δω με τα μάτια μου και σαν να με άκουσε ο Τομ άλλαξε μπροστά μου στο ίδιο μαύρο λύκο που με έσωσε πριν.

Δεν φοβήθηκα να πω την αλήθεια μου ένιωθα από πάντα διαφορετική και τώρα είχα μπροστά μου τον Τομ αλλαγμένο σε ένα λύκο με τον οποίο ένιωθα μια οικειότητα και ζεστασιά σαν να τον γνωρίζω ακόμα καλύτερα και σαν να ολοκληρωθηκε ένα κομμάτι του παζλ που είναι το πιο σημαντικό για την ζωή μου και τόσο καιρό απουσίαζε. Τον πλησίασα σιγά σιγά, τον ακούμπησα στην μεγάλη του μουσούδα και τον κοίταξα μέσα στα μάτια ήταν κόκκινα σαν του αίματος, ήταν απλά τέλεια. Με κοιτούσε και αυτός είχαμε κολλήσει μέχρι που μίλησε ο Κρίστιαν

Κρίστιαν: Τώρα μας πιστεύεις?

Μπέλα: Τώρα ναι, είπα απορροφημένη στις σκέψεις μου...

Μέσα σε λίγα λεπτά ο Τομ έγινε πάλι άνθρωπος με ένα μαύρο παντελόνι.
********
Συγγνώμη που άργησα να ανεβάσω όμως δεν είχα ιδέα πως να ενώσω τις ιδέες μου και νόμιζα πως δεν σας άρεσε γενικά η ιστορία μου και ναι αυτό με λίγα λόγια 😊