The Lycans Bride

Hoofdstuk 7

Geïrriteerd keek ik naar het bord, de leraar was aan het uitleggen. Maar ik kon me niet concentreren, er zat namelijk iemand de hele tijd in mijn rug te prikken en zo'n psst geluidje te maken. Sara keek mij nerveus en een beetje bang aan, terwijl ik op het punt stond om me om te draaien en zijn tafel om te gooien. De leraar liep even het klaslokaal uit en zei dat hij zo terug was. Sven wou me opnieuw in mijn rug porren, maar ik was deze keer sneller. Ik draaide me om, pakte zijn hand en draaide die om. "Hou je vieze handen bij je, anders heb je er straks een minder of heb je er helemaal geen meer. Aan jou de keuze." ik draaide me weer om en zag dat de twee meisjes voor mij en Sara hun lach in moesten houden. "Gaat het wel met je?" Sara keek me nog steeds nerveus aan. Ik zette een neppe glimlach op en knikte. Ik moest me inhouden om niet helemaal los te gaan en hem aan te vallen. Ik ademde een keer heel diep in en liet mijn adem toen langzaam uit mijn longen gaan. Ik voelde me al een beetje minder boos, maar als hij nu nog iets zou doen zou ik knappen. De leraar kwam terug en begon ons blaadjes uit te delen, het was een oefen toets. Ik zuchtte en probeerde me toen diep te focussen op alle getallen voor mij. Maar het lukte niet heel goed. Ik begon maar de opdrachten over te schrijven, zodat het leek alsof ik iets een het doen was. Maar ik deed eigenlijk helemaal niets, behalve dan letters opschrijven en nadenken. Ik dacht over van alles en nog wat na, maar op een gegeven moment werd ik uit mijn gedachtes gehaald door de bel die ging. Ik deed mijn spullen in mijn tas en stond op. Sara stond ook op en samen liepen we weg. Ik staarde voor me uit, terwijl Sara over van alles en nog wat aan het praten was. Ik knikte soms, maar kon geen een woord begrijpen van wat ze zei. Ik voelde hoe mijn lichaam zwaar begon te voelen. Ik wist wat dit betekende, ik had dit al een paar keer vaker gehad. ''Sara, je moet me naar de toiletten brengen nu, zomenteen kan ik niks meer zien en horen dus je moet me echt leiden.'' Ik zag haar knikken en voelde haar arm om mijn middel. Zoals ik al voor spelden werd mijn zicht zwart, ik voelde hoe ik mijn ogen open had. Maar ik kon niks zien, behalve zwart. Ook leek het alsof ik onder water was, het geluid om me heen dempte en ik kon niks meer verstaan. Ik zweette me kapot, maar ik had het heel goed.. Toen Sara me in een wc hokje had geleid ging ik zitten met mijn hoofd tussen mijn benen. Dit deed ik omdat het bloed dan terug stroomde in mijn hoofd, na een paar minuten kon ik weer zien en goed horen. Sara bood me wat water en bleef bij me. Toen ik eindelijk dacht dat het weer ging stelde Sara voor om me naar de schooldokter te sturen. Ik stemde in en met de hulp van Sara liep ik naar de schooldokter. Toen we door de verlaten gangen liepen zag ik Sven bezorgd op me af komen lopen. Ik was moe, ik voelde me vies en ik kon nog maar net lopen met de ondersteuning van Sara. Ik had dus echt geen zin i Sven op dit moment. ''Wat is er met haar aan de hand? Is er wat gebeurd?'' We liepen langzaam door de gang en Sven liep langzaam met ons mee. ''Ze voelde zich opeens ziek en ..'' Sara begon met praten, maar ik kapte haar meteen af. ''Alles is prima, ik heb alleen een beetje last van hoofdpijn. Ik neem een paracetamol en alles is weer over. Niks om je zorgen over te maken, en wat maakt het jou eigenlijk uit?!'' ''Wat maakt het mij eigenlijk uit?! Kijk naar je, je bent een lopend lijk, een paracetamol gaat dit niet beter maken hoor. Je bent ziek en ik denk dat je moet slapen voordat je nog bewusteloos raakt.'' Ik rolde met mijn ogen en liep stug door. Maar opnieuw werd mijn zicht zwart en hoorde ik niks meer. Ik liep naar links, waar Sara liep en ging tegen de muur zitten. Ik deed mijn hoofd opnieuw tussen mijn benen en wachtte geduldig af. Ik voelde twee sterke armen onder mijn bezwete lichaam en ik schrok toen ik werd opgetild. Waarschijnlijk was het Sven, maar ik kon nog steeds niets meer zien. Ik voelde dat we liepen, dit maakte me nog slaperiger. Omdat ik toch al niks kon zien was het dus ook niet moeilijk om mijn ogen open te houden. Ik voelde hoe ik mee dreef en langzaam i een diepe slaap viel.

Sven

Ze sliep, of ze was aan het wachtten tot dat we bij de pack dokter aan kwamen. Maar ik was niet van plan om haar daar heen te brengen, dit was mijn kans om haar te ontvoeren. Het was niet echt mijn bedoeling geweest om haar te ontvoeren, maar ik wou haar graag bij me hebben. Ik wist dat ze bijna 18 was en moest er dus zeker van zijn dat ik haar echt als mijn mate zou en wil kiezen. Want ik kan maar een keer kiezen, en ik denk dat zij de ware voor me is. Maar stel dat ik haar nu heel irritant ga vinden dan kan ik het beter nu weten dan wanneer we mates zijn. Ik plaatste haar koude, bezweterige lichaam in mijn auto en deed de gordel bij haar om. Ik liep naar mijn kant van de auto en stapte in. Ik wou de deur van mijn auto dicht gooien,maar de vriendin van Harper hield hem tegen. ''Je kan haar niet zomaar mee nemen. Dat gaat ze niet oké vinden. Wanneer ze wakker wordt gaat ze je vermoorden!'' Ik glimlachte en haalde mijn schouders op. ''Ze heeft me al een keer uit het raam gegooid, en haar boek tegen mijn hoofd aan gegooid. Dus ze mag nog een keer proberen, en anders moet ik haar maar vast binden.'' Ik gooide de deur dicht en reed weg. Harpers vriendin stond met open mond mij aan te kijken.