The Lycans Bride

Hoofdstuk 16

Luuk keek me voor een minuut nors aan en draaide zicht toen om, hij begon terug te lopen naar het huis maar ik pakte zijn hand. ''Alsjeblieft Luuk ik weet dat we niet altijd close en zo zijn geweest, maar als je van mijn moeder houd moet je me helpen. Ik denk niet dat ze namelijk erg gelukkig wordt als ik hier vast zit en dood ongelukkig ben.'' Hij gromde kort en trok zijn arm uit mijn hand. ''Dus je denkt dat ik je moeder niet gelukkig kan maken, ik wil niet veel zeggen maar ze was hiervoor ook niet gelukkig toen ze alleen was met jou. En om zo'n vraag te stellen aan een weerwolf is een grote belediging. En jouw soulmate is een fucking Lycan, dus als ik je informatie geef over hoe je de mate bond kan verbreken ben ik de eerste die zijn hoofd verliest. Dus nee dankjewel mevrouw Randwyck, als je me nu wilt excuseren ga ik terug naar mijn mate.'' Ik balde mijn vuisten en sloeg Luuk op zijn mond, hij nam een stapje terug en keek me geschokt aan. Mijn hand begon pijn te doen en hij werd langzaam rood. Luuk wou mijn hand pakken om het te bekijken, maar ik trok mijn hand weg en draaide me om. Als hij me niet wou helpen, dan zoek ik wel iemand anders. ''Harper wacht, we moeten wat aan je hand doen.'' Ik negeerde Luuk en liep door. Toen ik bij de voor deur kwam stopte ik, ik twijfelde of ik naar binnen zou gaan. Ik hoorde de voetstappen van Luuk en besloot om toch naar binnen te gaan. Ik had geen zin om nog meer gezeik te krijgen van hem, dus opende ik de deur en sloeg hem in zijn gezicht dicht. Mijn moeder en Ethan zaten op de bank gezellig met elkaar te praten, tot dat Ethan mijn kant op keek en me een liefdevolle glimlach toe wierp. Ik bleef even stilstaan en keek hem verward aan. Mijn hart sloeg een slag over en ik voelde mijn wangen wat warmer worden, hij merkte dat zijn glimlach effect had en al snel maakte de glimlach plaats voor die stomme grijns. Ik draaide mijn hoofd weg en stormde de trap op. Een knappe jongen die een grote zak is kan ik makkelijk aan, maar een knappe jongen die zo'n soort blik geeft. Ik heb geen woorden die dat gevoel goed kunnen omschrijven, het is gewoon zo'n moment dat je hart even stopt en je niet zeker weet of de tijd stil staat. Toen ik boven was zocht ik naar mijn mobiel, maar vond niks. Ik liet me op mijn knieën vallen en zocht onder het bed, ik zag mijn mobiel en probeerde hem te pakken. Maar mijn armen waren te kort om er bij te komen, ik ging op mijn buik liggen en schoof mezelf onder het bed. Ik had mijn mobiel en drukte op het aan knopje. Het felle licht van mijn mobiel verblinde me en ik moest een paar keer knipperen met mijn ogen voordat ik eindelijk alles weer kon zien. Sara had me al een paar duizend keer gebeld en mijn moeder had ook een paar honderd berichtjes gestuurd. Ik probeerde me naar achteren te wurmen om onder het bed vandaan te komen, maar ik zat vast. Na een paar minuten was ik een beetje buiten adem en zat ik nog steeds vast onder het bed. Ik opende mijn mobiel en belde mijn moeder. ''Hallo met je moeder.'' ik zuchtte en sloot mijn ogen. ''Hey mam kan je tegen Sven zeggen dat hij naar mijn kamer moet komen?'' Ik hoorde haar giechelen, echt waar dat mens is soms zo kinderachtig dat ik betwijfel dat ze mijn moeder is. ''Oke schat ik stuur hem wel naar boven.'' Ik hing op en na een paar secondes hoorde ik zijn voetstappen voor de deur. ''Mag ik binnen komen.'' zijn zware stem gaf me vlinders in mijn buik, ik rolde met mijn ogen en riep dat hij binnen mocht komen. Eigenlijk verbaasde het me best wel dat hij niet de kamer binnen kwam stormen. De deur ging open en ik hoorde al meteen zijn laag gegrinnik, het klonk raar. ''Help hier onderuit.'' hij tilde het bed op en pakte mijn hand, hij wou me onder het bed vandaan trekken maar ik trok mijn hand terug. Hij had namelijk mijn hand gepakt die nu super rood en opgezwollen was. Uit het niets gooide hij het bed om en pakte voorzichtig mijn hand en onderzocht het. "Wie heeft dit gedaan?!!'' Zijn stem bevatte zoveel woedde dat ik in elkaar kromp. ''Ik heb het eigenlijk zelf gedaan.'' Hij keek me aan en zijn ogen werden spleetjes. Ik was zo erg aan het zweetten dat ik bang was dat ik zomenteen in een plasje op de grond lag. ''Ik heb Luuk geslagen.'' Ik wendde mijn ogen naar de zijkant af en hoopte dat hij niet door zou vragen. ''Waarom? Heeft hij je pijn gedaan? Ik weet dat hij de mate van je moeder is, maar jij staat op nummer een en als iemand jouw pijn doet dan betekend dat dat ik die gene een lesje moet leren.'' Ik trok rustig mijn hand terug en glimlachte naar hem, ik kon het niet helpen. Hij was gewoon zo schattig. ''Het is oke geloof me alsjeblieft.'' Hij keek me boos aan, maar langzaam smolt zijn blik en glimlachte hij terug. Hij reikte zijn hand uit en ik pakte hem met mijn goede hand. Hij trok me omhoog en tilde me op. ''Laten we wat ijs halen voor je hand.'' Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog en zwaaide met mijn hand voor zijn gezicht. ''Het is mijn hand hoor, niet mijn benen die  geblessuurd zijn. Dus je hoeft me niet te dragen.'' Hij gaf me een kusje op mijn voorhoofd en gaf me weer zo'n liefdevolle blik. Mijn hart stopte even en ik voelde mijn hoofd alweer rood worden. "Ik wil je gewoon zo dicht mogelijk bij me hebben. Het liefst eigenlijk nog dichter, of moet ik zeggen in....'' Ik sloeg mijn handen op zijn mond en gaf hem een blik die hem kon doden. Als blikken dat konden. ''Helaas voor jou wil ik dat niet dus misschien moet je iemand anders zoeken die dat wel met je wilt doen.'

Speciaal voor jullie heb ik een hoofdstuk geschreven. Heel veel plezier en mijn antwoord op de vragen of ik nog verder ga met dit boek is mijn antwoord: NATUURLIJK GA IK VERDER!! Ik kan jullie toch niet zo maar laten zitten, zonder dat jullie weten hoe dit verhaal afloopt.
Heel veel lees plezier ;)