Boos gooide ik mijn school tas door de kamer, met een klap kwam hij tegen de muur aan en viel met een zachtere klap op de grond. Ik pakte een kussen en schreeuwde er in tot dat ik op de grond viel, omdat ik zuurstofgebrek had. Ik legde het kussen naast me neer en begon naar zuurstof te happen. Ik hoorde voetstappen en binnen een paar seconden hing het hoofd van Luuk boven de mijne. ''Ben je klaar met je aanstellerige gedrag?'' Hij liep weer verder nadat hij dat had gezegd. Opnieuw voelde ik mijn woede terug komen, er was maar een oplossing die mij te binnen schoot. Hardlopen. Altijd als ik boos was ging ik hardlopen of andere oefeningen doen waar ik moe van werd, maar dit was de beste oplossing. Ik rende de trap op, gooide mijn kleren uit en deed mijn hardloop kleren aan. Ik pakte mijn koptelefoon en muziek en rende de deur uit. Ik deed mijn muziek aan en begon met hardlopen, ik kende deze plek niet. Maar ik moest mijn woede eruit lopen. Terwijl ik rende begon ik na te denken over verschillende dingen. Welk boek had ik naar zijn hoofd gegooid? Welke jongen heb ik eigenlijk geraakt? Als ik het goed had gezien was de jongen groter en gespierder dan normale weerwolven. Dit betekende maar een ding. Lycan. Ik had veel over Lycans gehoord, maar nog nooit eentje in het echt gezien. Ik hoopte maar dat de jongen gewoon net iets groter was dan andere en niet een Lycan is. Er kwam een auto naast mij rijden, het raampje van de bestuurder werd open gerold. Ik keek naar de jongen en herkende hem meteen. Het was een jongen die er net zoals de jongen uitzag waar ik het boek tegen had gegooid. Ik versnelde mijn pas en zocht naar een uitweg. De auto begon ook harder te rijden. Mijn zenuwen begonnen te groeien terwijl mijn hart sneller begon te kloppen. Ik zag een fietspad dat onder een bruggetje doorging, er stonden paaltjes die de auto tegen zouden houden. Ik nam mijn kansen en sprintte naar het fietspad, ik werd bijna aangereden door een fietser maar het lukte me om de auto af te schudden. Snel keek ik om me heen en zag het bos, dat was geen optie. In het bos mochten ze gewoon veranderen. Hier in de wijken mocht dat niet, dus dat was een plus puntje voor mij. Het fietspad had twee opties, of naar recht of naar links. Ik koos voor rechts en begon weer met sprintte. In de verte zag ik dat er een paar hekjes stonden en daar achter een best wel hoge muur. Ik keek snel achterom en zag dat de auto alweer achter me aan zat. Ik deed er nog een tandje bij en sprong op het eerste hekje, met alle vaart die ik had sprong ik door naar het volgende hekje. Bij het laatste hekje hoorde ik deuren dichtslaan. Ik sprong omhoog en pakte de bovenkant van de muur, ik trok mezelf omhoog met alle spierkracht die ik had. Aan de andere kant van de muur was een rivier die er diep genoeg uit zag om er in te springen. Ik keek nog een keer over mijn schouder en besloot dat de rivier er beter uitzag dan de vier gespierde jongens die naar me toe kwamen rennen. Ik deed mijn koptelefoon af en hield mijn mp3 en koptelefoon in een hand en sprong naar beneden. Ik probeerde mijn hand met koptelefoon en mp3 boven water te houden. Het lukte op zich, het kwam een gedeelte onder water maar niet genoeg om het te beschadigen. Ik hoorde de jongens achter me roepen, maar het enige waar ik aan kon denken was naar de overkant zwemmen.
Na een uur te hebben gerend was ik eindelijk thuis. De jongens hadden me met rust gelaten, waar ik heel blij mee was. Ik opende de deur en liet me op de grond vallen, ik was nat, moe en buiten adem. Na een paar minuten te hebben gelegen was ik eindelijk weer op adem. Ik hoorde een deur open en dicht gaan, opnieuw hoorde ik de bekende voetstappen. ''Je ruikt naar natte hond, je bent nat en je verpest onze vloer. Dus ga naar boven kleed je om en neem een douche.'' Ik voelde me best beledigd, maar ik was het van Luuk gewend. Met een diepe zucht stond ik op en liep naar boven, ik hoorde Luuk nog geïrriteerd wat mompelen waardoor ik begon te grinniken. Ik kleedde me uit en deed het raam open. Mijn kleren hing ik op een hanger voor het open raam, mijn natte kleren mocht ik nooit nat in de was doen van mijn moeder. Ik liep de badkamer in en nam een lange warme douche. Al mijn woede had mijn lichaam verlaten, ondanks dat die jongens mij de stuipen op het lijf hebben gejaagd was ik ze wel dankbaar. Want door hun was nu al mijn woede weg. Na 15 minuten te hebben gedoucht werd er naar boven geroepen dat ik water verspilde. Luuk was zo'n persoon die mensen niet een lange douche gunde. Ik pakte mijn handdoek en begon mezelf te afdrogen, daarna pakte ik een andere handdoek en wikkelde die om mijn lichaam. Ik liep terug naar mijn kamer en pakte mijn slaap kleren en deed die aan. ''Je zou denken dat je me wel zou zien.'' In een reflex pakte ik mijn pistool van het bureau en draaide me om. Ik richtte mijn pistool op het gezicht en verstijfde toen ik zijn ogen zag. Het was de jongen van school, hij lag op mijn bed en keek me geamuseerd aan. ''Wat doe je hier in mijn kamer? Hoelang ben je hier al? Hoe ben je hier binnen gekomen?'' Hij stond langzaam op terwijl hij met mijn boek rondzwaaide. ''Volgens mij ben je wat kwijt geraakt, toen je het tegen mijn hoofd aan gooide.'' Hij nam nog een stap dichter bij, ik bleef op mijn plaats staan. Maar mijn gevoel zei dat ik moest weg rennen en nooit meer terug moest keren. ''Leg het neer op de grond en vertel me hoe je bent binnen gekomen en hoe lang je hier al bent.'' Hij legde mijn boek op de grond en deed zijn armen omhoog. ''Ik ben door het raam naar binnen gekomen, en ik ben hier al sinds dat je de kraan uit draaide.'' Mijn woede verdubbelde zich en ik voelde hoe ik mijn vingers niet meer onder controle had. Ik schoot op zijn hoofd, maar helaas schoot er geen kogel uit het pistool. Ik haalde het magazijn er uit en zag dat alle kogels eruit waren gehaald. ''Zocht je deze?'' ik keek op en zag mijn vijf kogels in zijn hand liggen. Snel keek ik om me heen en pakte mijn boek van de grond. Ik gooide hem naar zijn hoofd voor de tweede keer. Maar opnieuw bukte hij waardoor mijn boek uit het raam vloog. De jongen keek uit het raam en was niet op mij aan het letten. Ik rende op hem af en wou hem naar buiten duwen, maar hij draaide zich om en pakte me vast. Ik probeerde me uit zijn greep te wurmen, maar helaas was hij veel te sterk. Zijn gezicht kwam dichterbij, ik probeerde mijn gezicht zo ver mogelijk van de zijne te houden. Maar mijn hoofd kon niet verder naar achter dus zijn gezicht kwam naast de mijne. ''Ik moet het toch even zeggen, maar je lichaam is prachtig onder die lagen kleren.'' Mijn hoofd werd rood en voor ik twee keer kon nadenken schopte ik hem waar de zon niet scheen. Hij liet me los waardoor hij mij een kans gaf om hem uit het raam te duwen. Hij schreeuwde toen hij uit het raam viel, snel deed ik mijn raam op slot en mijn gordijnen dicht.
Het spijt me zeer dat het zo lang heeft geduurd op een nieuw hoofdstuk. Dit hoofdstuk is speciaal voor: , 1ayanna, cuigeuze, Marjolijntjes en glowie_starxxx. Heel veel lees plezier, ik zal proberen om weer wat vaker te schrijven.
JE LEEST
The Lycans Bride
Hombres Lobo''Ik kies jou, Harper Tamsett als mijn mate.'' Ik voelde hoe mijn hart stopte met kloppen. Als hij mij koos betekende dat dat ik niet weg kon van deze roedel. Hij nam een stap in mijn richting terwijl ik aan de grond genageld stond. ''Als je een eig...
