The Lycans Bride

Hoofdstuk 14

Nog 11 dagen,

10 dagen,

9 dagen,

8 dagen,

7 dagen, ze vlogen voor bij. Er gebeurde niets, Sven was niet op school. Ik kreeg eindelijk mijn rust en kon me nog even goed op school focussen voordat ik weg ging.

Nog 6 dagen, ik begon met mijn spullen te pakken en de laatste dingen te checken. Ik kon niet geloven dat het bijna zo was. 

Nog 5 dagen,

4 dagen,

3 dagen,

2 dagen, 

Nog maar 1 dag, morgen was het zo ver. Dit was mijn laatste dag in de roedel, morgen was mijn laatste dag op school. Ik zou morgen nog naar school gaan om iedereen vaarwel te zeggen, en dan na school ga ik naar huis zet ik de spullen in het busje en rij ik weg. Ik had er zo veel zin in, Sara was al sinds dag 12 verdrietig en was al bij de kleinste dingen aan het huilen. Ik heb medelijden met haar en wil haar eigenlijk niet verlaten, maar het moet. Ik kan en zal hier niet blijven. Nog maar een dag.

De wekker ging, ik denk dat ik nog nooit zo blij ben geweest met dat vreselijke geluid. Ik zal vandaag vertrekken, EINDELIJK hier weg!! Ik gooide de dekens van me af en pakte mijn kleren. Ik had mijn kleren gisteravond al klaar gelegd zodat ik al mijn kleren ook al kon inpakken. Ik nam een snelle douche en deed de kleren aan. Ik had een donkerblauwe spijkerbroek met een rood gestreept blouse, snel pakte ik mijn schoenen en tas en rende de trap af. Ik pakte de ontbijtspullen en ging aan tafel zitten. Na mijn ontbijt deed ik mijn schoenen aan en rende de deur uit. Ik was zo blij dat ik bijna mijn tas vergat. Sara stond al voor mijn deur, ik sprong in de auto en gaf haar een grote, dikke knuffel. ''Ik hou van je Sara.'' ze knuffelde me terug en ik voelde hoe haar schouders zachtjes begonnen te schokken. ''Ik ook van jou.'' haar stem klonk gebroken, maar toen we terugtrokken glimlachte ze naar me. ''Laten we er een leuke dag van maken, zodat je hem nooit vergeet.'' Ik knikte en deed mijn gordel om.

Op school keek iedereen me vies aan zoals gewoonlijk, maar in plaats dat ik chagrijnig terug keek, keek ik ze met een grote glimlach aan. Zo een die van oor tot oor is. Sara pakte mijn arm en trok me mee naar een gang, ze versnelde haar pas tot dat we een paar gangen verder waren. Ik stond op het punt om haar te vragen wat er mis was, maar de woorden bleven in mijn keel hangen toen ik haar gezicht zag. ''Hij is hier, zijn hele groep is hier. Je zit in de problemen, shit Harper je moet hier weg gaan. Ik denk dat hij hier alleen maar is om jou te claimen. Ik bedoel maar, waarom zou hij anders dagen niet op school komen en dan op jouw laatste dag er zijn?'' Ik pakte haar armen vast en keek haar aan. ''Sara, ik denk dat het gewoon toeval is. Ik ga nergens heen, wij gaan deze laatste dag gezellig samen door brengen en we laten het niet verpesten door een paar stomme Lycans. Ja?'' ze knikte en zei:''Het is jouw risico.'' Ze haalde haar schouders op en bood me haar arm aan. Ik haakte mijn arm erdoor heen en samen liepen we met een paar omwegen naar onze klassen. Sara bleef de hele tijd op haar hoede, waardoor ik een beetje minder van mijn dag genoot, maar toen we de eerste pauze hadden begonnen we weer gek te doen zoals altijd. ''Weetje nog mijn ninja skills? Ik denk dat jij een betere ninja bent dan ik, misschien kan ik nog eens wat van je leren.'' Ze lachte en sloeg haar haar naar achteren. ''I ques, je bent er inderdaad wel heel slecht in.'' Ik gaf haar een speelse duw, maar ik voelde en zag hoe haar hele lichaam opnieuw verstijfde. ''Zullen we een andere kant oplopen, als jou dat wat op je gemak stelt dan kunnen we ook wel naar buiten gaan.'' Ze schudde haar hoofd nee en keek vluchtig om haar heen. ''We zijn omsingeld.'' Ik begon nu ook om me heen te kijken, maar zag niemand. ''Ik zie anders niemand Sara, misschien zijn ze gewoon ook aan het rond lopen. Net zoals wij nu aan het doen zijn, dus kom laten we weer gaan lopen en plezier hebben.'' Ik pakte haar hand vast en begon weer te lopen, maar ze wou niet bewegen. Ik ging achter haar staan en wou haar naar voren duwen, maar ze bewoog nog geen centimeter. ''Harper je moet rennen, hij komt er aan. Hij heeft me bevolen om niet te bewegen, ren Harper. Hij gaat je claimen!!'' Ik kwam voor haar staan en keek haar aan. ''Luister Sara ik laat onze laatste dag niet zo maar verpesten. Sven mag van mij alles doen, maar hij gaat dus even niet mijn beste vriendin dingen bevelen.'' ''Harper geloof me nu, je toekomst zou verpest worden als hij je bijt, ren nou gewoon.'' Ik hoorde een lage stem achter me die een rilling door mijn ruggengraat liet gaan. ''Aaah wat lief van haar dat ze je waarschuwt. Misschien had je naar je beste vriendin moeten luisteren en weg moeten rennen, maar als ik er nu nog eens over na denk was het je toch niet gelukt. Als je ook maar een stap buiten had gezet had ik je binnen een seconde gevangen. Net zoals in het bos, weet je nog. Wat een leuke tijd dat toch was, vond je ook niet?'' Ik balde mijn vuisten en sloeg hem zo hard als ik maar kon. ''Laat me met rust jij vieze hond.'' een grijns verscheen op zijn gezicht en hij nam een stap dichterbij. ''Was dat alles mevrouw Harper? Want ik heb namelijk wat te zeggen.'' ''Nou vertel, meneer who the fuck cares about you.'' Een laag gegrinnik verliet zijn mond, voordat hij de woorden zei. ''Ik kies jou, Harper Tamsett als mijn mate.'' Ik voelde hoe mijn hart stopte met kloppen. Als hij mij koos betekende dat dat ik niet weg kon van deze roedel. Hij nam een stap in mijn richting terwijl ik aan de grond genageld stond. ''Als je een eigen mate kan kiezen, kan je ook iemand anders kiezen.'' Het lukte me eindelijk om me om te draaien en weg te rennen. Maar ik voelde hoe iets mij hard aan de kant beukte. Ik viel op de grond en verloor mijn bewust zijn.

Hier is dan eindelijk weer een nieuw hoofdstuk, sorry voor het lange wachtten, maar veel lees plezier!!