Günün ortasında dahil oldu gece.
Çocuk elinden kaçırdı balonunu.
Tam o sırada fark etti,
Kızıla çalan bulutları.
Bir kaos geliyordu şimdiden.
Gözleri yuvasından fırlayıp kaçmak istercesine.
Dehşetin en nadide türünden,
İçine hücum ediyordu bütün yıkım.
Yaratacaktı bir yok oluş ondan
Çocuk anlasaydı kendisi için geleni
Teslim olmazdı bu sona.
Hissediyordu... Evet hissediyordu...
Başlamıştı en güzel baştan yaratım.
Kollarını açtı iki yana,
Her bir zerresini saldı yok oluşa.
Büyük bir patlamanın o korkutucu sağırlığı,
Çınlattı bütün kulakları.
Yeryüzüne inmişti güneş.
Başlar bir kutsal şükrediş.
Ne büyük bir serzeniş.
Eğilip kalkıyor tapanları,
Başlıyor yok oluşun yıkımı.
Birbirine karışıyor alemler.
Bir bütünün çoklu ikilemi.
Budur dehşetin yıkım ile ensest ilişkisi.
Ve çocuk uyanır başlangıcın kabusundan,
Yok oluşun kabusuna...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yitik Ruhlar
PoetryÖlüm;kelebek olmak demekti. Bunu bir ölüm, bir de biz biliyoruz çiçeğim... ံ ထ ံ
