Yitik Ruhlar

Son Seremoni

Nasıl bir acıyı bir sözcüğe sığdırabilirim?
Hangi kelimeye bin anlam yükleyebilirim?
Neden hepsi bu kadar eksik?
Ne anlamı var şimdi yazmanın?
Ne senin okumadığın şiirlerin,
Ne de benim cinnet anımda öldürdüğüm kelimelerin,
bir önemi var artık.
Ben yoruldum düşüncelerimin katili olmaktan.
Benim ne farkım kalır,
Ne senden , ne de başkasından?
Aklıma bin bir fikir gelir.
Hepsi bir sonun varlığını kamçılar.
Ellerimi rüzgarın estiği yöne uzatsam ne değişirdi?
Beni asla götüremeyecek.
Ağlamak için gözlerime hançer mi sokmam lazımdı?
İki damla yaşa muhtaç kalmışken
O gözlerden yaş mı akmalı,renginin kırmızı olması saflığı bozar mı?
Ben şair değilim , ben bir katilim.
Deliliği kelimelere vuran. Onları eken ,biçen, öldüren.
Saf nefret ve kin ile yazdım her birini.
Bütün o güzel duyguların hepsini, nefretten örülü bir kaftan ile sardım.
Her birini kutsadım, örttüm üstünü hafif nemli toprakla.
Anladıklarını sandılar, sadece anlamalarını istediğim gibi yazdım.
O sevginin içinde olan kini kimse fark etmedi.
Ne seni sevdim, ne de şiirleri...
Ben sadece kendimi sevdim...
Bütün bu pis kelimelerle son kez kirletiyorum zihnimi.
Benim bu yerde bir evim yok, ruhum yok.
Binlerce olasılığın bir vücutta toplanmış haliyim.
Bütün şairler seni sevmiş.
Bütün şarkılar seni söylemiş.
Ama bunların benim için bir anlamı yok.
Bir gecede sildim, bir gecede yazdım her şeyi.
Bu bir arınma seremonisi .
Başından sonuna kadar sadece kendimi yaşattım.
Bencilim. Kirliyim.Çirkinim.
Aynı sizin gibi ,işe yaramazın tekiyim.