ánthos | chanbaek

7- Morpheus

John Lunn  & Eivør - Helig

❦

Morpheus: Rüyaların tanrısı.

Bölümde adı geçmiyor ancak, şimdi bahsedeceğim tanrının hangi kısımda bahsedildiğini anlayacaksınız;

Hypnos: Uykuyu kontrol eden tanrıdır. Nyx ve Erebos'un çocuğudur.

Ufak bir açıklama daha, Zeus ve Demeter'in kardeşlik ilişkisini manevi bir kardeşlik olarak düşünün, ensest gibi şeylere bulaşmayı kesinlikle istemem ama Yunan mitolojisinde bol bol var, bu yüzden bunu değiştiriyorum. 

  ❦

   "Her gece gözlerim kapanmadan ve uykunun gölgesine düşmeden önce kulaklarıma fısıldanan bir şarkıydı bu..."

   Sessizlik. Biraz rahatsız edici, biraz da huzurlu.

   "Ezberlemekten alıkoyamadım kendimi, zihnimin derinliklerine işledi."

    Biraz daha sessizlik. Bu sefer daha da huzurlu, içinde saklanan tehlikeyle.

   "Ne zaman bu şarkıyı söylesem bir tedirginlik dolar içime, sanki doğmadan önce bile bildiğim bir şeymiş gibi. Eski bir tedirginlik, çok uzun zaman öncesinden kalma adeta."

   Bu sefer sessizlik yoktu.

   Bu seferki sessizliğin yerini, oğlanın kesik nefesleri doldurmuştu.

   "Anılarım mı beni etkileyen, yoksa sözlerin ta kendisi mi ayırt edemiyorum. Anlatmak istediği bir şeyler var, bağdaştıramıyorum kendimle. Bağdaştırmam gerekiyormuş gibi ama, nasıl?"

   Chanyeol onun kendi kendine konuşmasını izlerken, bir yandan da biliyordu hitap edilen kişinin kendisi olduğunu. Baekhyun bir ay öncesine kadar şarkının içerdiği bu sözlere hiçbir anlam yüklememişken, şimdi kapalı perdenin ardında kalanların bir kısmını görmüştü.

   Bir şeylere anlam verebiliyordu ancak tam olarak anlayamıyordu, henüz farkında olmadığı gerçeklerden dolayı. Chanyeol bu gerçeklerin neden Baekhyun'dan saklandığını pek anlayamıyordu, yine de bunu annesinin ona karşı olan koruma içgüdüsünden olduğunu düşünüyordu.

   "Lütfen bırakın beni, geri döneyim," dedi Baekhyun doğrudan ona bakarak, "Lütfen, Chanyeol."

   Adının onun dudaklarından dökülmesiyle Chanyeol onun ruhunu izler gibi baktı gözlerine.

   "Neden bu kadar çok istiyorsunuz dönmeyi?"

   "Bu da soru mu? Evim orası benim. Hiçbir yerde bulamayacağım sıcaklığıyla... Dostlarımla... Annemle... Her bir insanını sevdiğim evim. İstemiyorum uzakta kalmak."

   Belki de anlayamıyordu Chanyeol, hiçbir yere bağlılık hissetmediği için. Ev diyebileceği bir yere sahip değildi, ev kelimesinin bir anlamı yoktu zihninde.

   "Hayat bazen bizi bunlara zorlar. Adapte olmalı ve ilerlemeli böyle bir durumda."

   "Hayır, hayır..." Baekhyun histerik bir biçimde kafasını salladıktan sonra acı bir gülüş bıraktı. Meydan okurcasına bakıyordu Chanyeol'ün gözlerine. "Beni buna siz zorluyorsunuz, hayat değil. Hiçbir neden yokken bizim elimizden her şeyi almak isteyen sizsiniz. İnsanları öldürüp onların yurdunu ele geçirmek isteyen, sizsiniz. Gecenin bir yarısı nasıl olduğunu anlamadan düştüğüm ormanda beni bulan ve burada alıkoyan da sizsiniz!"