တိမ်လွှာ ထိုးတဲ့ စီးခြင်း။

အပိုင်း (၁)

တိမ္လႊာ ထိုးတဲ့ စီးခ်င္း (၁)

"ေမေမ အ့ဲတာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဟင္"
"လာ လာ သားေလး သြားမၾကည့္နဲ႕"
ေမေမက သူ႕လက္ကိုဆြဲခါ အဲဒီ့ေနရာ မွ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို သြက္သြက္ ေလ်ာက္ေနတာမို႕ သူလဲ ျမန္ျမန္လိုက္ လာရပါတယ္။
"ၾကည့္မယ္ေလ ေမေမရ"
"မၾကည့္ရဘူး သားေလး အဲဒါ ရန္ျဖစ္ေနတာ"
"ဘာလို႕ရန္ျဖစ္တာလဲ"
"တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာရင္ အေျပာခံရတဲ့သူက မေက်နပ္လို႕ ရွိရင္ အ့တာမ်ိဳးျဖစ္ တက္တယ္သားေလးရဲ႕ သားလဲေက်ာင္းမွာ သူမ်ားကို အဲ့ဒိ့လို မခံ ခ်င္ေအာင္ သြားမ စရဘူးေနာ္ ၾကားလား"
"သားကို လာစရင္ေကာ အ့ဲဒိလို ျပန္ခ်ရမွာလား"
ေမေမ သူ႕မ်က္ႏွာကို တအံ့တၾသ ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို ခ်ိဳင္းၾကားမွာ ညႈပ္လိုက္ခါ ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႕ ဖိၿပီး
"အမေလး သားေလး ရယ္ ေမေမ ဒီေလာက္ေျပာေနတာကို ဘယ္ေတာ့မွ အဲ့ဒိ့လို ရန္မျဖစ္ရဘူး ကို႕ကို မခံ ခ်င္ေအာင္ စေနမွန္း သိရင္ ကိုက မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ ေနလိုက္ သူတို႕ရွိတဲ့နားမွာမေနနဲ႕ ေပါ့"
သူ ႏႈတ္ခမ္းကို ေရွ႕ကို ထုတ္ခါ ဆူလိုက္ရင္း ေမေမ့ေနာက္ကေန လိုက္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ သိပ္ေတာ့ ေင်နပ္လွတယ္မဟုတ္ဘူးေလ။

-----------------

အျပံဳး တစ္စက ႏႈပ္ခမ္းထက္မွာ လွစ္ခနဲ အေပၚမွာ သူ႕ ႏႈပ္ခမ္းတစ္ဖက္က လွပစြာ ေကာက္ေၾကာင္းတစ္ခုကို ဖန္တီးလိုက္သည့္ႏွယ္။
လက္က ဖုန္း စခရင္မွာ ေပၚေနတဲ့ ေမေမ ဆိုတဲ့ နံပါတ္ေလးကို အသာႏႈိပ္လိုက္မိပါတယ္။
အေတာ္နဲ႕ လာမကိုင္တာမို႕ ဖုန္းကိုေပါင္ေပၚမွာ အသာ တင္ထားရင္း ကားအျပင္ဖက္က မိမိနဲ႕ စိမ္းသက္လွတဲ့ ရႈခင္းအသစ္ေတြကို ေငးၾကည့္ေန မိတယ္။
"ဟယ္လို သားေလး"
"ဘာေတလုပ္ေနတာလဲ ေမေမရ သားဖုန္းေခၚေနတာ ၾကာေနၿပီ"
"ၾကားတယ္ ေမေမ ဘုရားဝတ္ျပဳေနလို႕ပါ ကဲ ဘယ္ကို ေရာက္ေနၿပီလဲ ေျပာပါဦး လမ္းမွာေကာ အစဥ္ေျပ ရဲ႕လား"
သူ ထပ္ၿပီး ျပံဳးမိျပန္ပါတယ္။ ေမေမ ဆိုတာ သူ႕အတြက္ ဒီလို အျပံဳးေတြကို အၿမဲ ပြင့္လန္းေစသူ။ သူခရီး ထြက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႕ တစ္ေန႕ကို အနည္းဆံုး ႏွစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဘုရားဝတ္ျပဳကာ သူ႕အတြက္ ဆုေတာင္းေပးေလ့ ရွိသလို သတိရတိုင္း ေမတၱာပို႕ေပးေနတက္တဲ့သူေလ။
"သားအခု ျမစ္ႀကီးနားကေန ဖားကန္႕ကို ကားနဲ႕တက္ ေနၿပီ ေမေမရ အခုမွ စထြက္တာ ၾကာေတာ့ ၾကာဦးမယ္ သြားၿပီ ဆိုတာ လွမ္း အသိေပးတာပါ ေမေမေနေကာ ေကာင္းရဲ႕လား"
"ေကာင္းပါတယ္ သားေလး လမ္းမွာ အစစအရာရာ သတိထားေနာ္ ေတြ႕တဲ့ေနရာ အေပါ့ဆင္းမသြားနဲ႕ မိုင္းေတြဘာေတြ နင္းမိမယ္ ညဖက္ဆို အျပင္မထြက္နဲ႕ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးလဲေန..."
"ဟုတ္ပါပီ ေမေမရယ္ အ့ေလာက္ႀကီး စိတ္မပူပါနဲ႕ ေမေမ့သားက ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ"
"မဟုတ္လို႕ စိတ္ပူေနရတာေပါ့ အဲဒိ့အလုပ္ႀကီးကိုဆက္ၿပီး မလုပ္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး သားေလးရယ္ အႏၲရယ္ မ်ားလြန္းတယ္"
"ကဲပါ သားသိပါတယ္ ေမေမရယ္ သားကိုသား ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပါတယ္ ေမေမသာ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ေနာ္"
"စိုက္ပါတယ္ ေကာင္းမွေကာင္း"
"ဟုတ္ကဲ့ အဲဒါဆို သားဖုန္းခ်ေတာ့မယ္ေနာ္ ေမေမ"
"ေအးေအး အေၾကာင္းရွိတာနဲ႕ဆက္ေနာ္ သားေလး တစ္ေန႕တစ္ခါလဲ မပ်က္မကြက္ဆက္ပါ သားဖုန္းဆက္မွ ေမေမအိပ္ေပ်ာ္တယ္ ဆိုတာ သိတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ေမေမ တာ့တာေနာ္"
"တာ့တာ သားေလး"
သူဖုန္းကို ပိတ္လိုက္ၿပီး သီခ်င္းေလး ဖြင့္ရင္း ကားအျပင္ဖက္ကို ေငးေနမိျပန္တယ္။ တကယ္ဆို ဒီေနရာကို တာဝန္အရသာ လာတာပါ။ ေမေမ စိတ္ပူတာလဲ မေျပာနဲ႕ ရန္ကုန္ကေန အေတာ္ေလးေဝးလံတဲ့ ေနရာေလ။ ေနာက္ၿပီး သူအခုသြားမယ့္ ေနရာက ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕ အထင္ကရေနရာ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္စိမ္း နယ္ေျမ။ လူေပါင္းစံုသလို အေပ်ာ္အပါး မ်ိဳးစံုနဲ႕ ဒုစ႐ိုက္မႈ မ်ိဳးစံု ရွိၿပီး စည္ကားလွတဲ့ ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕ေလ။
ရန္ကုန္ကေန ျမစ္ႀကီးနားအထိ ေလယာဥ္နဲ႕ လာၿပီး ဒီဖက္မွာေတာ့ ကားလမ္းပဲရွိတာမို႕ ကားနဲ႕သာတက္ခဲ့ ရတာ။ မိုးရာသီမို႕ လမ္းကလဲ ၾကမ္းတယ္တဲ့။ 4 wheel လို ကားအျမင့္ေတြေတာင္ ကားဘီးကို ခ်ိန္းႀကိဳးနဲ႕ ပတ္ၿပီး သြားရတဲ့အထိ ေခ်ာ္တဲ့လမိးေတြေလ။ ဒါေတြ မ်ားသာ ေမေမသိရင္ သူ႕ကို လာခြင့္မျပဳမွာ ေသခ်ာပါပဲ။
ကားစီးရင္း ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္ ထခါ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္နဲ႕ အေတာ္ေလးစီးလာၿပီး ေန႔လည္ပိုင္း ေရာက္ေတာ့ ရြာႀကီး တစ္ရြာက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ကားက ထိုးရပ္လိုက္ပါတယ္။
"ဗိုလ္ေလးေရ ေန႕လည္စာစားမယ္ဗ် လမ္းကေတာ့ ခရီး တစ္ဝက္ႀကိဳးၿပီ ဟိုဖက္ဆို ဒီ့ထက္ဆိုးတဲ့ လမ္းေတြ ခ်ည္းပဲ"
စကားတေျပာေျပာနဲ႕ သူ႕ကိုလာႀကိဳတဲ့ စခန္းက ရဲ ယာဥ္ေမာင္းက ကားေပၚကဆင္းၿပီး ဆိုင္ထဲကို ဝင္သြား ပါေတာ့တယ္။ သူလဲ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကို လြယ္လိုက္ရင္း အေနာက္ကေန လိုက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႕အာ႐ုဏ္နဲ႕သူ စားေသာက္ေနၾကပါတယ္။ ၾကားေနရတဲ့ စကားသံေတြက တ႐ုတ္ေတြေရာ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ ဗမာ ဘာသာကို စံုေနတာပဲ။ သူတို႕ ထမင္း မွာစားလိုက္ၿပီး ခဏနားခါ ကားျပန္ထြက္ခါနီး ယာဥ္ေမာင္းက
"ဗိုလ္ေလး အေပါ့အေလးသြားထားဦးေလ လမ္းေရာက္မွ သြားခ်င္ရင္ေတာ့ ေတာေတြပဲတိုးရမယ္ဗ်ာ့ ဟား ဟား"
"ဟုတ္ပါပီဗ်ာ ခမ်ားကားေပၚကပဲ ေစာင့္ပါ က်ေနာ္ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္"
ယာဥ္ေမာင္းကခုဏက သြားၿပီးၿပီမို႕ သူတစ္ေယာက္ထဲ ဆိုင္ေနာက္ဖက္မွာ ရွိတဲ့ သန္႕စင္ခန္းေလးထဲ ဝင္ခဲ့ လိုက္ပါေတာ့တယ္။
သန္႕စင္ခန္းသာ ေျပာတာ ပ်ဥ္ေထာင္ အိမ္သာေလး တစ္လံုးနဲ႕ အေပါ့သြားဖို႕ လုပ္ထားတဲ့ ေနရာေလး ႏွစ္ခုသာ ရွိပါတယ္။ အိမ္သာထဲလဲ လူရွိေနတာမို႕ အေပါ့ သြားတဲ့ေနရာမွာ ဝင္ၿပီး ရပ္လိုက္ပါတယ္။
ေနရာက က်ဥ္းေနတာမို႕ ေဘးလူနဲ႕က ပုခံုးခ်င္း ထိေတာ့ မတက္။ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးခံစားလာရတာမို႕ ေဘးကလူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ထက္အနည္းငယ္ ေတာ့အသက္ႀကီးပံုရတဲ့ သူတစ္ေယာက္။
ဆံပင္က ဖို႕ယိုးဖားယား ပုခံုးေက်ာ္ေက်ာ္၊ ႏွပ္ခမ္းေမႊး၊ ေတြ မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြနဲ႕ ႏွာတံကခပ္ခၽြန္ခၽြန္။ အားလံုးထဲမွာ အထူးျခားဆံုးက စူးရွေတာက္ပေနတဲ့ သူ႕ မ်က္လံုးေတြကို ေမွးစင္းခါ စူးစိုက္ၾကည့္ေနပံုက အေပါ့သြားေနတဲ့ သူပင္ လန္႕သြားရပါတယ္။
အဲဒိ့လူက ခါးပတ္ကိုတပ္ရင္း သူ႕ကို မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ ပင့္ျပခါ အနားက ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ သူ စိတ္ထဲ မွာ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားရေပမယ့္ လမ္းခရီးမွာမို႕ ၿမိဳသိပ္လို႕သာ ထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ပံုမွန္ဆို ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးကို ေခါက္႐ိုးႀကိဳးေအာင္ ၿခိဳးေပး လိုက္မိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ကားကို အေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေမာင္းေနရင္း ေတာင္ၾကားေနရာ တစ္ခုအေရာက္မွာေတာ့ ကားတန္းႀကီးက ၁၀ စီးေက်ာ္ခန္႕ တန္းစီကာ ရပ္ထားတာမို႕
"ဘာျဖစ္တာလဲဗ် ကားေတြပိတ္ေနတာ"
"အေရွ႕မွာ ကားလမ္းေခ်ာ္ေနတာလား ႏြံနစ္ေနတာလား မသိဘူး ဗိုလ္ေလး"
"ဟာ ဒုကၡပါပဲဗ်ာ မိုးခ်ဳပ္ေနဦးမယ္ ေတာ္ၾကာ"
"ဟုတ္တယ္ ဗိုလ္ေလး ဒီပံုစံအတိုင္းဆို ေမွာင္မွေရာက္မယ္နဲ႕တူတယ္။ ဒါေတာင္ ေရွ႕ကကား အျမန္ အဆင္ေျပမွဗ်"
သူ သက္ျပင္းကို ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ဒီေနရာက ဖုန္း လိုင္းကလဲ မမိေပ။ ကားေပၚကေန ဆင္းမလို႕ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ရႊံ႕ေတြ မနဲမေနာနဲ႕မို႕ ေဘာင္းဘီကိုေခါက္ ခါ ဒူးနားထိ တင္ၿပီး စီးထားတဲ့ရႈးဖိနပ္ကိုခြ်တ္လိုက္ပါ ေတာ့တယ္။
ကားေတြ ပိတ္ေနတဲ့နားကို ရႊံ႕ေတြ နင္းရင္း သြားၾကည့္မိေတာ့ အနားမွာ ရပ္ထားတဲ့ကားထဲက လူေတြသူ႕ လိုပဲ ရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူရႊံေတြကို ဂ႐ုစိုက္နင္းရင္း လမ္းေဘးကိုကပ္ခါ ေတာင္ေစာင္းေလးကေန တက္ၾကည့္မလို႕ လုပ္လိုက္စဥ္မွာပဲ
"ဘုတ္ အ့"
လူတစ္ေယာက္ကို တိုက္မိၿပီး ေရွာခနဲ လဲမလို႕ ျဖစ္သြား တာကို အဲ့ဒိ့လူက ထိန္းေပးလိုက္လို႕ မလဲေတာ့ေပ။ သူ႕ကို ထိန္းဖက္ထားတဲ့ သူစီကေန ျပန္ခြာလိုက္ရင္းက
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ ... ဟင္ ခမ်ား!"
"ရတယ္ မလိုဘူး"
ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားတာမို႕ သူတစ္ခုခုေျပာခ်င္ေန တာကို ဆက္ေျပာခြင့္မရလိုက္ပဲ ဒီတိုင္းၾကည့္ေန လိုက္ မိပါတယ္။ ခုဏက သန္႕စင္ခန္းမွာ ေတြ႕လိုက္တဲ့သူေလ။ ဒါဆိုသူလဲ ဖားကန္႕ဖက္တက္မွာေပါ့။ ပံုစံ ၾကည့္ရတာ ေဒါင့္ကို မက်ိဳးဘူး။
ကားက အဲဒိ့ေနရာမွာ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေသာင္ တင္ေနလိုက္ၿပီးမွ ထြက္လာရတာမို႕ ဖားကန္႕ေရာက္ေတာ့ အနည္းငယ္ပင္ ေမွာင္စျပဳေနပါၿပီ။
ဟိုေရာက္တာနဲ႕ စခန္းက လူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ စခန္းမႈးကပါ အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနၾကပါတယ္။
အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူေန ရမယ့္ အခန္းကို သြားခါ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အနားယူလိုက္ ပါေတာ့တယ္။