Bazen kalabalığın içindeki yalnızlığı görmek için kör olmak gerekmiyor.
Uzaklara dalıp giden dolu dolu gözler,
Neye, kime, nereye hasret bilmeden bakar.
Hangi uçsuz bucaksız çölde su aramakta,
Ya da dipsiz okyanusta boğuluyor farkına varamamakta.
Kimse gerçekten tanıyamamış onu,
Keşfedememiş İçindeki çocuğu,
Oysa önce onu sevip sarmalamalıydı sevdiği.
O zaman yalnızlık uğramazdı bile yakınına,
Çabalamazdı Kalabalıklardan uzak durmaya,
Boğmazdı koca şehirdeki bitmek bilmeyen karmaşa.
Hayata tekrar merhaba diyebilmek için
Ya içindeki kimsesiz çocuğu büyütmeli,
Ya da onu birinin bulmasını beklemeli...
Kadriye YILMAZ
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞK EMEK İSTER
PoésieKapak @Esranurer7'e aittir. Hani bir eksi bir artıyı götürür ya matematikte, Senin her gidişin ne var ne yok götürüyor benden. Bir daha gelmesin, sevmesin, üzmesin diyorum, Sonra oturup ağlıyorum. Bir kez daha solusun koku mu, Ve bir kez daha dokuns...
