Play The Game (COMPLETED)

Chapter 37

#PTG37 Chapter 37

"Katherine!" sigaw ni Jax nang maka-sunod siya. Gusto kong huminto, pero mabilis nila akong hinahatak.

"Bilisan mo. Hinahanap na 'yan," rinig ko na sabi ng isa sa mga pulis.

Naka-tingin ako kay Jax habang pilit niyang tinatakbo ang distansya sa pagitan namin. Gusto kong tumigil. Gusto kong tumakbo papunta sa kanya, pero maraming pumipigil... Ang daming humaharang...

"Kuya..." pakiusap ko. "Sandali lang naman... Kakausapin ko lang siya..."

Pero walang nakinig sa akin. Walang nakinig... Hanggang sa mawala na siya sa paningin ko.

I kept on shouting his name, but the louder I shouted, the faster they dragged me away from him. Hindi ako maka-sunod sa bilis ng mga pangyayari. Maraming nagsasalita. Malakas. Hindi ko maintindihan. Pilit na hinahanap ng mga mata ko si Jax, pero hindi ko siya makita...

"Tahimik nga muna," sabi ng pulis sa akin.

"My lawyer... I need my lawyer..." pakiusap ko sa kanila, ngunit parang bingi sila sa bawat salita na lumalabas sa aking bibig. Patuloy sila sa paghatak sa akin... Hanggang sa maka-rating ako sa isang kwarto.

Mabilis na gumapang ang takot sa buong katawan ko nang malakas na sumara ang pinto. Walang tao... Nag-iisa lang ako... Hindi ko alam kung saan nila ako dinala...

Takot na niyakap ko ang sarili ko habang hinihintay na balikan nila ako. Hindi ito pwede. They should let me talk to Jax! I had the right to discuss with my lawyer! I fucking hated them for breaking every single law! Hindi ko maindtindihan kung ano ang pwede pang mangyari...

Guilty...

Reclusion Perpetua...

Paulit-ulit na naririnig ko sa isip ko lahat ng mga nangyari.

Si Cha.

Ang baby niya.

Para akong mababaliw.

"Ma..." paos ang tinig ko nang makita ko ang mukha niya nang bumukas ang pinto.

Disgust quickly spread in her face... but even that was not enough to trump the anger that I could clearly see in her eyes... the burning rage that she had for me... "You're not my daughter."

Hindi ako makapagsalita. Hindi ko alam ang sasabihin... Pakiramdam ko... pakiramdam ko sobrang talo ko... Wala akong laban sa kanya... Sinubukan ko... Sinubukan namin... Pero sa huli, siya pa rin ang nanalo...

"Sit," sabi niya sabay turo sa upuan sa tapat niya. Nanginginig ang tuhod ko habang naglalakad ako. Ramdam na ramdam ko ang titig niya sa bawat paghakbang ko.

"I... I did not kill Kier," I said as soon as I sat down. I looked into her eyes... begging for her to listen. I wanted her to know that I did not kill her son... That as much as I hated him for everything that he did to me... to our baby... I was never a killer.

And... and once... I knew... I loved him... Not as hard as I love Jax, but I loved him enough to willingly agree to spend the rest of my life with him.

"I did not kill him..." I repeated.

"Bakit niyo ba ako gustong makulong? Hindi ako ang pumatay sa kanya... Kahit... Kahit makulong ako... Iyong totoong pumatay sa kanya, nasa labas pa rin..."

But she was deaf to every word from me. Ayaw niyang makinig... Kahit ano ang gawin ko, patuloy siyang maniniwala na ako ang pumatay kay Kier...

"You did not even love him," she said as she stared into my eyes. I could see her anger. She hated me. She hated everything about me. "Why did you have to marry him? You did not love my son."