ARMANI

1-Sınav

•••2 yıl önce•••

Armani:

Gökdeleni bir süre inceledikten sonra içeri girmek için adımımı attım. Lobideki görevlinin yanına gitti.

"Cara Taylor. Ona geldim. Evde mi?"

Kadın bana bir süre tuhaf tuhaf bakmıştı. Sonra bilgisayarına döndü.

"Bahsettiğiniz kişinin burada olduğundan emin misiniz?"

"E-ev..."

"Armani!"

Sesin geldiği tarafa döndüm.

"İşte buradas..."

"Ben de seni çok özledim!"

Bir şey anlamamıştı. Kaşlarımı çattım. Ne oluyordu bu kıza?

"Ne?"

Kaş göz işaretleriyle lobideki kadını gösterdi Cara. Sonra fısıldadı.

"Aptalca bir şey yapma. Sus."

"Seni anlamıyorum."

"Biliyorum. Evde konuşacağız."

Asansöre ilerlediğinde arkasındaydım. O sırada uzağımızda küçük çocuğun dengesiz bir şekilde koştuğunu gördüm. Biri tutmazsa düşecekti. Elimi uzatıp çocuğu durduracaktım ki Cara zamanı durdurup bana baktı.

"SAKIN!"

Ona baktım.

"Ne yapıyorsun? Sadece yard..."

"ETME!"

"NEDEN?! Amacımız ne bizim?! İnsanlara yardım etmek değil mi?!"

"Kimliğin ortaya çıktıktan sonra bunun bir önemi kalacak mı sence?"

"Ne?"

"Hiçbir şey bilmiyorsun!"

"Ne saçmalıyorsun sen?!"

"Evde konuşacağız."

Parmağımı şıklatıp zamanın akmaya devam etmesini sağladım. Bana baktı. Birkaç saniye sonra durdurmak üzere olduğum çocuk yere kapaklandı ve ağlamaya başladı. İkimiz de oraya döndük. Sonra göz göze geldik. O sırada asansör geldi. Kapı açıldığında bindim. Cara tuşa bastı. İndikten sonra eve girdik. Kapıyı kapattı.

"Anlat."

Bir anda boğazımı sıkan bir şeyin varlığını hissettim.

"N-ne yapıyors..."

Cara yapıyordu.

"Özür dilerim. Seni öldürmek istemezdim."

"C-car..."

Baskı daha da arttı. Nefesim kesildi. Gözlerim karardı.

•••Şimdi•••

Sınıf kapısındaki camdan içeri baktım. Kumsal sessizce sordu.

"Ders ne?"

"Kimya."

"Off. Yok yazıldık mı sence?"

Saatime baktım.

"On beş dakika geçmiş."

"Çoktan yazmıştır."

"Girmeyelim o zaman."

"Bence de."