ARMANI

8-Paradoks

Armani:

Sonraki gün yine akşam olduğunda herkes çıktı. Ben kaldım. Ve tabi Noyan. Bunun amacını tam anlamıyla öğrenene kadar böyle görünmez olup onu takip edecektim.

Noyan bu defa ilk kütüphaneye girdi. Raflara bakındı. Sonra eski bir kitap çıkardı. İçini açtığında anladım bir defterdi. Deri kılıflı kalın bir defterdi.

"Bakalım kimsin sen Armani hanım?"

Aşağı indi. Sonra sayfaları çevirdi. Okuduğu şeyleri mırıldanıyordu.

"Armani. İlk yaratılan ölümsüzlerden. İkizi ve Armani..."

Güldü.

"Demek bir ikiziniz var Armani hanım!"

Birkaç sayfa daha çevirdi.

"Kim bakalım bu ikiz?"

Bakındı sayfalara. Sonra birden durdu.

"Cara..."

Kafasına hafifçe vurdu.

"Nasıl düşünemedim? Nasıl nasıl?!"

Odanın içinde birkaç tur attı.

"Cara, Armani'nin ikizi..."

Derin bir nefes aldı.

"Armani en güçlü ölümsüz, Cara ikinci güçlü ölümsüz..."

Sonra elini saçlarına atıp ensesini kaşıdı.

"Ama Armani Cara'yı öldürüyor!"

Ofladı.

"Neden ama?! Neden?!"

Defteri sinirle fırlattı.

"Aptal mı bu kız?! Bilmiyor mu öleceğini?!"

Bunun buna sevinmesi gerekiyordu.

"APTAL! APTAL! APTAL! GERİZEKALI! SALAK!"

Bir anda duvara bir şekilde vurdu. Betonun çatladığını gördüm. Noyan odadan çıktı. Arkasından gittim. Geniş odadaki dolapları karıştırmaya başladı. Bir kitap çıkardı içindekiler kısmından bir sayfaya baktı. Sonra sayfaları çevirdi. Açtığı sayfada ne yazdığına baktım.

'Güç emici taş, herhangi bir ölümsüzün tüm gücünü emip onu normal bir insana çevirir. Normale dönüşmüş bir ölümsüz hayatına normal bir insan olarak yeniden başlar ve geçmişe dair hiçbir şey hatırlamaz. Kişi ruhsal olarak ölü sayılır.'

Diğer sayfaya geçti.

'Güç emici taş sadece bir kişinin gücünü tamamen emebilir ve güç emildiğinde geri dönüşü yoktur. Ancak, başka bir ölümsüz aynı taşla öldürüldüğüne ilk öldürülen kişi güçlerine kavuşabilir. Fakat bu on iki saat içerisinde olmalıdır. Aksi taktirde taş tekrar kullanılamaz.'

Noyan kitabı kapattı. Yerine koydu. Sonra elini cebine attı. Siyah taşı çıkardı. Baktı.

"Demek tüm gücü çekiyorsun?"

Güldü. Dalga geçer gibiydi. Taşı koltuğa attı.

"Kim inanır bu saçmalığa ya?!"

Sonra tekrar kitaplığa ilerledi. Taşı aldım ve cebime koydum. Sonra yerine kumsaldan topladığım ve boyadığım bir taşı koydum. Bir gün taşı bulursam zaten böyle yapacaktım. Taşları değiştirecektim.

Noyan'ın arkasından gittim. Kendi kendine bir cümle söyledi. Duyamamıştım. Merdivene tırmanıp üst raflardan bir kitabı çıkardı. Kapağında bir taşın resmi vardı. Cara'nın elindeki taşın resmiydi. Şaşırmıştım. Merdivene yaslanıp kitabı açtı. Ama göremiyordum ne yazdığını. Yüksekteydi. Keşke uçabilsem, diye düşündüm o an. Ama uçamıyordum.