Her şeyin bir başlangıç noktası vardır. Her kötü ve iyi şeyin. Ne olursa olsun, hayatımızın gidiş yönünü belki de tam tersine çevirecek başlagıç noktaları.
Nasıl olduğunu anlamazsınız, ne ara ve niçin gerçekleştiğini de. Aslında bu şekilde yönlendirmek istemediğiniz tekrarlanır beyninizde, ama istersiniz. Her bir başlangıç bizim isteklerimiz doğrultusunda gerçekleşir.
Her şeyden çok istediğimi hatırlıyorum. Vücudumda dolaşan o devasa isteğin beni çılgına çevirdiğini, gözümü karartığını. Öne doğru atıldığımı, sıkı sıkıya sarıldığımı ve asla bırakmadığımı. Ve sonra da bir aptal gibi istemediğimi tekrarladığımı. Öne uzanırken ellerim, inkar ettiğimi, belki aşağıladığımı.
O an, evet tam o saniye benim başlangıç noktamdı. Hayatımın akış yönünü tam da tersine çevirecek olan başlangıç noktam. Bir amaç edineceğim, belki de ilk defa bir yaşam belirtisi göstereceğim o zaman diliminin yaklaştığını hissedebiliyordum. İnkarlar ve nefretler ilk zamanlar fazlasıyla doldurdu içimi. İçimde dolaşan o saçma hissiyatları sorguladım. Korktum, evet. Bağırdım, çağırdım, suçladım. Nefret de ettim. Başlangıç noktam olduğu gibi bir çıkış kapısı da bulurum zannettim ki henüz o adını koyamadığım gerçekliğin bir çıkış kapısına sahip olmadığını da anlamam gerekti. Yine kabullenmedim.
Sigmund Freud ise bunu yıllar önce dile getirmişti; "Yaşam belirtisinin kökeninde duygulanma vardır. Duygulanmanın da temeli aşktır."
Fakat ben inanmadım. İnanmadım.
