rainy mood ● hood

giriş

Bazı insanlar yağmurun ruhu temizlediğine bazılarıysa bunalıma soktuğuna inanır.

İkisinde de biraz doğruluk payı olsada yağmur bence sıkıcı ve sıradan güneşli günlerden bizi kurtaran bir hava olayıdır. Galiba yağmur benim için bundanda fazlası , ifade edemeyeceğim kadar çok şeydir.

Küçükken güneşli havalarda koşup oynayan çocukların aksine onları izlemeyi daha eğlenceli bulurdum. Sanırım bunun nedeni sadece kasvetli havaların sıradan hissi vermemesi.

Her zaman yağmurdan kaçan insanları aptal bulmuşumdur , sanırım artık bende onlardan biriyim çünkü hava günlük güneşlikken şu anki ruh halim gibi çabucak değişmişti. Son üç aydır kazandığım "Mutlu öğleden sonrası yürüyüşü" alışkanlığım bu gün beni sağlığımdan edecekti.

Yazın ortasında sinsice bastıran yağmura haliyle yazlık kıyafetlerimle yakalanmıştım ve hasta olmam yüksek bir ihtimaldi.

Elimdeki boş limonlu kraker paketini çöpe attıktan sonra bir saniye durup düşünmeye (ıslanmaya) başladım.

Bu gün Alexa ile buluşmam gerekiyordu vefalı bir arkadaş olup onu ekmemem gerekirdi ama onun yanına gidene kadar burası Atlantis'e dönüşecekti . Hızlı düşünmeliydim , eve dönemeyecek kadar da çok yol yürümüştüm. 

Ne yapacağımı bulmaya çalışırken yağmur iyice şiddetleniyordu sonra gözüm yürüyüş yoluna paralel olan caddeye takıldı , biraz ilerdeki zar zor görebildiğim kafeye girersem sıcak bir şeyler içer ve yağmur dinene kadarda telefonumla vakit geçirebilirdim , evet bu kesinlikle cazip bir fikirdi !

Ortalıkta hala yağmurdan ıslanmamaya çalışan insanlar olsa da ben artık umursamıyordum.

Hiç vakit keybetmeden kendimi kafenin önünde buldum ve bir elimde telefonla cam kapı kolunu tutarak içeri doğru ittim bunun için biraz zorlamam gerekmişti ama kapı açılmıştı.

Sonunda sıcak bir yerde olmanın verdiği keyifle iç çektim fakat aniden birinin bana bağırdığını duyunca telefon elimden kayıp düştü.

Ahşap zeminde kırık telefonuma üzüntüyle bakarken bana hangi salağın bağırdığını merak ettim.