My Secret Band Life

Hoofdstuk 11: De bloed uitslag.

Emily's P.O.V -

Daar lag ik dan in een ziekenhuis, in een ziekenhuiskamer in een ziekenhuis bed, als je me 3 weken geleden zou hebben verteld dat ik zoveel ongeluk zou hebben zou ik nooit meer naar buiten zijn gegaan! Maarja .. nu lag ik daar dus wel en was het enige wat ik kon doen hopen op een goede bloed uitslag want me arts was er om hem te vertellen.

De arts schraapte zijn keel nog een keer goed en begon te praten: 'Ik heb zoals jullie misschien wel weten de uitslag van Emily haar bloedtest die we een week geleden hebben gedaan. En ik kan gelukkig zeggen dat je bloed helemaal goed is en dat het waarschijnlijk stress was waardoor je flauwviel. Als het nodig is kun je daarvoor naar een psycholoog gaan of naar de huisarts die je waarschijnlijk door zal verwijzen naar een deskundige.' nadat hij dat had gezegd knikte ik en liep de arts de kamer uit.

Ik kon alleen maar denken aan wat er de afgelopen tijd was gebeurd waardoor ik al die stress had maar ik kon gewoon echt niets bedenken Me gedachten werd onderbroken door mijn vader 'Meisje van me .. ik ben zo blij dat je niets hebt!' riep me vader terwijl ze me begon te knuffelen, tijdens de knuffel keek ik beschaamd naar Angel en dacht wat moet zij nu wel niet van me denken ..

maar toen ik nog eens goed naar Angel keek zag ik dat ze totaal ergens anders was met haar gedachten.

Na een tijdje voelde ik me ogen steeds wat zwaarder worden 'ga maar slapen liefje.' zei me vader en voor ik het wist viel ik in een droomloze diepe slaap waar ik de volgende 4 uur niet meer uit zou komen.

Angel's P.O.V -

De arts had net de bloeduitslag van Emily verteld en was de kamer uitgelopen en ik wou echt blij voor haar zijn maar ik kon het niet want me vertouwen in dit ziekenhuis en hun bloedtesten was totaal niet goed, een half jaar geleden hadden ze een bloedtest bij mijn opa gedaan en de uitslag was het zelfde als net bij Emily maar nog geen maand later storf hij met als orzaak kanker die was uitgezaaid naar zijn hersenen .. we hebben zelfs nog een rechtzaak gehad tegen dit ziekenhuis maar verloren omdat de baas van het ziekenhuis tegen de rechter had gezegd dat het aan het lab lag maar ik bedoel zo'n ziekenhuis kan dat toch niet geloven als een man er zo slecht aantoe is, hij had nog kunnen leven!!

Opeens besefte ik weer waar ik was en voelde ik tranen opkomen door de gedachten aan mijn opa, ik draaide me snel om en zag dat Emily lag te slapen op haar vaders borstkas 'ik moet gaan sorry.' fluisterde ik daarna liep de kamer uit voordat de vader van Emily me zou zien huilen en zou gaan vragen wat er was, want misschien was het bloed van Emily wel door een ander lab onderzocht en zou ik ze allebei onnodig ongerust maken en dat wou ik natuurlijk ook niet!

---

Dit was het hoofdstuk. ♥

Ik hoop dat jullie het leuk vonden en ik wil graag jullie mening over dit boek, kan ik iets verbeteren of willen jullie meer personages of andere dingen? Laat het achter in de reacties!

Vergeet natuurlijk ook niet te vote.

Luff x