My Senorita

Kabanata 9

Raydyn

"Are you out of your mind? Cant you just leave me alone, and let me go to the hotel."

Umiling ang kumag na siya pa lalong nagpainis sa akin.

Nanlaki ang mata ko nang bigla niyang hawakan ang kamay ko tsaka ako tinulak sa kanya.

Too close.

"Dito ka matutulog. Dahil ayokong iwan kang mag-isa dun. Sa kwarto ko ikaw matutulog. Maliwanag ba senorita?"

No!

"A-at bakit naman kita susundin? Ako ang a-amo mo kaya ikaw ang makikinig sa akin. I will go to the hotel whether you like it or not."

Tumalikod ako sa kanya tsaka nagsimulang maglakad.

Hindi pa ako nakakalayo ay narinig ko na ang malakas niyang tawa. Aba! Ang lakas talaga ng--Ahhh!

"W-what the! Ibaba mo akong kumag ka!"

"San ka pupunta, hm?" Curse that sexy voice of his.

"Bingi ka ba?! Sabi ko. Sa. Hotel. Ako. Pupunta. At dun ko balak matulog!"

"Ahh. "

Anong 'ahh?!

Napakunot ang noo ko nang makapasok sa kanilang bahay.

"Mariano. " i said in a more commanding voice.

"Shh." Saway niya.

Napairap naman ako. "Huwag mo nga akong ma-shh-shh diyan. Hoy! Please lang. Kaya ko na ang sarili ko. At matagal na akong sanay na mapag-isa. Kaya drop this act, Okay?"

I heard him sigh. "Dyn, tinutulungan lang kit-"

"Well, stop. I dont need your help. I dont need anyone's help." I said rather cold. Memories kept flashing back at my mind that i couldnt help myslef but cry.

Tinignan niya ako. His eyes were filled with confuse.

Umiwas ako ng tingin sa kanya.

Narinig kong may pumatak na kung ano sa taas ng bubong kaya naman ay napaangat kaming pareho dun.

"Diyan ka muna. Umuulan ata sa labas. Ihahatid kita sa hotel pag tumila ang ulan. Kaya, huwag ka nang umiyak."

Napatango naman ako.

Their house was simple. Marami rin silang mga kapitbahay dito. A lot different on ours.

Nagmuni-muni ako sa loob at may tatlo silang kwarto. Konektado ang kusina sa dining area nila. Or so i thought.

Everything here seems fine.

Ang nakakapagtaka lang, bat walang tao?

Lumabas ng kwarto si Percy at may dalang... jacket?

"Oh."

Napatingin ako sa bigay niya. "Aanhin ko naman yan? "

"Ano bang ginagawa mo sa jacket, natural sinusuot. Maulan sa labas, kaya malamig. Ayoko namang magkasakit ang senorita ko."

Mas napakunot lalo ang noo ko. "Ayoko. Hindi saakin yan, at ayokong magkaroon ng utang na loob sayo. Im fine." Pangmamatigas ko.

"Tsk. Arte."

Mabilis pa sa lightning na tinignan ko siya ng masama. Pero nakaharap na ang likod niya sa akin.

Tss. Hindi ako maarte. Sadyang ayoko lang talaga nang may maabalang ibang tao.