Ο Χαμένος Βασιλιάς των Βρικολάκων

Κεφάλαιο 11

Ο Γουιλ τράβηξε το βλέμμα του από την Άντζελα και το παρέσυρε προς την Νικόλ όπου τώρα το πρόσωπο της είχε έρθει στα φυσιολογικά της.

Η Νικόλ παρατηρούσε τους κοιλιακούς του Γουιλ και χάνονταν στον δικό της κόσμο, το στόμα της είχε μισοανοίξη από αυτό που θαύμαζε ήταν υπέροχος ,τα μαύρα του μαλλιά ήταν ανακατεμένα και της έρχονταν να πάει να του τα φτιάξει αλλά συγκρατήθηκε. Έτσι όπως καθονταν και είχε σκύψει μπροστά στην καρέκλα του με τα χέρια να κρύβουν τα χείλη του,σε μια στιγμή γύρισε και κατέβασε τα χέρια του και τότε εμφανίστηκαν αυτά τα υπέροχα χείλη μπορεί να ήταν μικρά αλλά καλοσχηματισμενα αυτό όμως δεν την ένοιαζε απλά έρχονταν μια μέρα να τα απολαύσει.

  <<Νικόλ.>> είπε ο Γουιλ.
  <<Ναιι.>>

Εκείνη την στιγμή η καρδιά της άρχισε πάλι να χτυπά σαν τρελή και ακόμα πιο τρελή όταν σκέφτηκε πως η Άντζελα μπορεί να είχε διαβάσει την σκέψη της, όμως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς της άρεσε αυτό που έβλεπε και ήθελε να το χορτάσει ιδικά από την στιγμή που ήταν για πρώτη φορά. Φοβερό ναι αλλά τι να κάνουμε, τον κοίταξε στα μάτια και λίγο έλειψε να χαθεί πάλι στον κόσμο της αυτά τα μάτια ήταν ότι καλύτερο υπήρχε στον κόσμο το χρώμα τόσο ωραίο όσο μια μπλε θάλασσα και εκείνη την στιγμή ένιωθε λίγο άβολα επειδή της είχε κάνει μια ερώτηση και δεν την είχε ακούσει.

  <<Εεεε.>> ήταν το μόνο που μπορούσε να πει εκείνη την στιγμή.

Ο Γουιλ της ξανά έκανε την ερώτηση.

  <<Τι γνώμη έχεις για τα οράματα μου;>>

Της είπε και ήθελε απλά η Νικόλ να βγει τρέχοντας από την βιβλιοθήκη γιατί δεν είχε ακούσει τίποτα όλοι την ώρα αφού μπροστά της  απεικονίζονται μια εικόνα ενός πανέμορφου μοντέλου και πραγματικά είχε απορία πως κανένας δεν είχε έρθει να του κάνει προτάσει για καμία καμπάνια μόδας αφού είχε τα πάντα, ύψος σχεδόν ένα ενενήντα αυτοί η πεντε πόντοι τι παράπονα είχε ακούσει γι'αυτούς τους πέντε πόντους αλλά και το μυώδες όχι πολύ όσο έπρεπε σώμα του δεν πήγαμε πίσω και κάθε κοπέλα θα κάθονταν σαν χαζή να το εξερευνήσει τους κοιλιακούς της πλατιες πλάτες και τα τους μυς των χεριών του ήταν τέλειος και απλά έκλεγε στην σκέψη που τόσο χρονιά φιλίας δεν θα έκαναν κάτι ποτέ αφού κανένας από τους δύο δεν ήθελε να χαλάσει η φιλία τους.

Η Άντζελα την έσωσε.

  << Γιατί δεν φοράς μπλούζα;>> τον ρώτησε και το κεφάλι του είχε γύρισε και τώρα έβλεπε την Άντζελα και έτσι η Νικόλ μπορούσε να χαλαρώσει.

  << Δεν μου κάνει αυτοί που μου έδωσες και ήρθα να ζητήσω μια άλλη αλλά ήθελα να σας πω και για τα οράματα για να είχατε καμία ιδέα.>> Είπε και γύρισε το κεφάλι του για να αντικρίσει την Νικόλ που πάλι πανικοβλήθηκε.

  <<Πήγενε στο δωμάτιο σου και θα βρεις άλλη μπλούζα μέσα στα ντουλάπια. Πήγενε και έλα για να συζητήσουμε γι'αυτά τα οράματα.>>

Του είπα η Άντζελα και ο Γουιλ έφυγε για το δωμάτιο του.
Η Νικόλ απλά πήρε μια βαθιά ανάσα,γύρισε προς την Άντζελα.

  << Χαλάρωσε λίγο της σκέψης σου θα πάθει τίποτα.>>

Της Νικόλ απλά της κόπηκε το αίμα. Ντράπηκε πολύ αλλά δεν έφτεγε αυτή ας μην διάβαζε της σκέψης.

<< Θα προσπαθήσω.>> είπε μην ξέροντας αν θα τα καταφέρει ποτέ.

       Σκέψεις Γουιλ:

Μπαίνω μέσα στην βιβλιοθήκη και το βλέμμα μου πέφτει πάνω στην πιο όμορφη κοπέλα που έχω γνωρίσει ναι η Νικόλ ήξερα ότι κι αν έβαζε θα ήταν υπέροχο πάνω της αλλά δεν πίστευα πως ένα άνθρωπος από τέλειος να γίνει πιο τέλειος. Αυτά τα κολλητά ρούχα της πήγαιναν τόσο πολύ και αναδείκνυαν της καταπληκτικές καμπύλες της.
  
Εκεί την στιγμή σκέφτηκε πως πρέπει να ευχαριστήσει την Άντζελα γι'αυτό το υπέροχο αριστούργημα που απεικονίζονταν μπροστά του και έυχονταν αυτοί η στιγμή να μην τελειώσει ποτέ.