Μια Ιστορία Αγάπης και Μίσους: Κάρλαντ

Όνειρο χειμερινής νυκτός

Το επόμενο πρωί το να ξυπνήσω φάνταζε άθλος. Το οποίο ήταν λογικό εφόσον ήταν η πρώτη μέρα του σχολείου μετά από δύο εβδομάδες διακοπών. Ανακάθισα στο κρεβάτι και κοίταξα την ώρα. Επτά και είκοσι. Είχα ακριβώς σαράντα λεπτά για να ετοιμαστώ και να κατέβω για πρωινό, μέχρι να έρθει ο Σαμ να μας πάρει. Σηκώθηκα και περπάτησα νωχελικά ως το μπάνιο και ύστερα από ένα γρήγορο ντους, επέστρεψα στο δωμάτιό μου και άνοιξα την ντουλάπα. Πήρα από μέσα το πιο ζεστό μου πουλόβερ, το ισοθερμικό κολάν, το τζιν και τις μπότες χιονιού μου, τα φόρεσα και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη για να χτενίσω τα μαλλιά μου και χαμογέλασα χαζά, παρατηρώντας το μαυροφορεμένο είδωλό μου.

Είχα αυτή την τάση να ντύνομαι σύμφωνα με τον καιρό. Παραδείγματος χάρη, όταν είχε συννεφιά ή έβρεχε, ντυνόμουν πάντα με σκούρα ρούχα. Και κάπως έτσι κατέληξα να λατρεύω τον χειμώνα. Αυτό το συναίσθημα απεριόριστης δύναμης που ένιωθες μια συννεφιασμένη μέρα, το χειμωνιάτικο κλίμα, κατά τη διάρκεια του οποίου ήθελες μόνο επιλεγμένους ανθρώπους κοντά σου. Έριξα μια ματιά έξω από το παράθυρο. Σήμερα έβρεχε. Χαμογέλασα αυτάρεσκα, πήρα το πλεκτό (από τη θεία Ρόουζ) κασκόλ μου και κατέβηκα αργά τη σκάλα.

Όταν κοιτάχτηκα με τη Μάντι δεν μπόρεσα να μην γελάσω. Η Μάντι ήταν ακριβώς σαν εμένα. Οπότε σήμερα και αυτή ήταν ντυμένη με σκούρα χρώματα. Δεν μπόρεσα να αγνοήσω το βλέμμα στα μάτια της που ήταν σαν να μου έλεγε να μην διαβάζω τις σκέψεις της και να μην χαμογελάσω ακόμα πιο πλατιά.

Η συνολική θετική μας διάθεση ξάφνιασε ακόμα και τον Σαμ που εμφανίστηκε κατσουφιασμένος και νυσταγμένος στο κατώφλι μας στις 7:59 για να μας οδηγήσει στο σχολείο.

Την τέταρτη ώρα είχα Λογοτεχνία με την κ. Μπράνγουελ, της οποίας η τάξη βρισκόταν, δυστυχώς, στην άλλη άκρη του σχολείου που σήμαινε ότι έπρεπε να τρέξω για να μην αργήσω. Κινούμουν γοργά στους διαδρόμους σπρώχνοντας και ζητώντας συγγνώμη από τους υπόλοιπους μαθητές. Ένα διάδρομο μακριά από την τάξη έπεσε πάνω στον Γκάρισον. "Πρέπει να σταματήσουμε να συναντιόμαστε έτσι" είπε με ένα χαμόγελο. "Που πας έτσι βιαστική;" είχε αυτό το αθώο και γλυκό χαμόγελο που δεν θύμιζε σε τίποτα την μόνιμη αυτάρεσκη έκφραση που είχε το πρόσωπό του, ούτε την ανησυχία στο βλέμμα του χθες, παρατήρησα. "Λογοτεχνία" είπα ανυπόμονα. Κοίταξε το χαρτί που είχε στα χέρια του. "Καθηγήτρια Μπράνγουελ;" με ρώτησε και έγνεψα καταφατικά. Το κουδούνι χτύπησε ξανά, γεγονός που σήμαινε 'τελευταία προειδοποίηση'. Του έγνεψα να με ακολουθήσει και φτάσαμε στην τάξη ένα λεπτό μετά την κυρία Μπράνγουελ. Τα μάτια όλων στράφηκαν πάνω μας. Ή μάλλον, πιο συγκεκριμένα, στον Γκάρισον. Εκείνος στράφηκε στην καθηγήτρια. "Κυρία Μπράνγουελ." είπε με έναν παράξενα ευγενικό τόνο "Συγγνώμη για την αργοπορία. Δεν ευθύνεται η Σκάρλετ, με βρήκε τυχαία στο διάδρομο να ψάχνω την τάξη σας και με βοήθησε. Επί τη ευκαιρία" είπε και στράφηκε προς το μέρος μου "Ευχαριστώ". Χαμογέλασα σε αυτόν και στην καθηγήτρια και κατευθύνθηκα στο θρανίο μου, όσο ο Γκάρισον συζητούσε χαμηλόφωνα μαζί της. "Υπάρχει μια κενή θέση δίπλα στη δεσποινίδα Χάρτ.", του είπε και εκείνος άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Δεκάδες ζευγάρια κοριτσίστικων ματιών ήταν στραμμένα πάνω του, ενώ εκείνος δεν φαινόταν να τα προσέχει.