Μια Ιστορία Αγάπης και Μίσους: Κάρλαντ

Η ζωή είναι ένα βιβλίο

Ο Γκάρισον στεκόταν μπροστά μου. Τον κοιτούσα στα μάτια και μιλούσα στον Γουίλ. 

Ξύπνησα.

Αποφάσισα ότι ήταν το πιο περίεργο και τρελό όνειρο που έχω δει ποτέ μου, παρόλα αυτά κάτι μέσα μου κολλούσε. 

Ο βιβλιοφάγος μέσα μου, ο ονειροπόλος εαυτός μου, προσπαθούσε απελπισμένα να κάνει κάποια σύνδεση. Το χρειαζόταν. Δεν μπορούσε να συμφιλιωθεί με την ιδέα που ήθελε την ομοιότητά τους τυχαία, ωστόσο ο ρεαλιστής εγκέφαλός μου βλέποντας τον κίνδυνο να ελλοχεύει, με παρακαλούσε να λογικευτώ. Δεν υπήρχε περίπτωση. Η ζωή δεν είναι ένα βιβλίο. έλεγα ξανά και ξανά στον εαυτό μου. 

Το κινητό μου με ξύπνησε το επόμενο πρωί. "Ναι." απάντησα μισοκοιμισμένη. "Σκάρλετ" η φωνή ήταν οικεία. Ο Σαμ. "Σκάρλετ συγγνώμη αν σε ξύπνησα, αλλά είναι επείγον. Έκανα μια τεράστια βλακεία και πρέπει να βρω τι να κάνω για να τη διορθώσω και πραγματικά δεν μου κατεβαίνει τίποτα!" μπορούσα να δω το απελπισμένο του πρόσωπο. Γέλασα. "Ξέρω ότι σου αρέσει η Μάντι, και ξέρω ότι της αρέσεις και εσύ." πήρε μια κοφτή ανάσα και συνειδητοποιώντας ότι είχα μιλήσει απότομα, μαλάκωσα τη φωνή μου. "Το χθεσινό δεν πήγε καθόλου όπως το περίμενες." είπα και ένα θλιμμένο "χμμ" μου απάντησε.  "Κοίτα Σαμ, χθες το βράδυ γύρισα και τη βρήκα να κοιμάται, ενώ είχα βγει ραντεβού και περίμενα ανάκριση. Πραγματικά δεν είναι καλά. Σαμ της αρέσεις σίγουρα, δεν υπάρχει άνθρωπος που να την ξέρει καλύτερα από εμένα και ναι, της αρέσεις. Οπότε πάρε την κατάσταση στα χέρια σου και δείξε της πως νιώθεις. " Σχεδόν μπορούσα να ακούσω το μυαλό του να παίρνει στροφές και σε λίγο τον ένιωσα να χαμογελάει. Είχε σκεφτεί κάτι καλό. "Καλή επιτυχία" είπα χαρούμενα. "Ευχαριστώ" είπε "Όσο για το ραντεβού, ελπίζω να πήγαν όλα καλά ε; Δεν χρειάζεται να σπάσω κανέναν στο ξύλο, σωστά;" συμπλήρωσε πειρακτικά αλλά ήξερα πως κατά βάθος ανησυχούσε πραγματικά. "Όχι Σαμ, όλα καλά!Ασχολήσου με την αδελφή μου εσύ. Τα λέμε" είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. 

Η θεία Ρόουζ είχε φύγει ήδη όταν κατέβηκα και η Μάντι κοιμόταν, οπότε αποφάσισα να πάω για τρέξιμο. Φόρεσα τις φόρμες μου και ξεχύθηκα στο δάσος. Ο καιρός ήταν όσο ηλιόλουστος ήταν και χθες και το χιόνι είχε μειωθεί αισθητά. Από Δευτέρα πάλι σχολείο σκέφτηκα απογοητευμένη.

Στο ποτάμι βρήκα τον Γκάρισον να κάθεται στην όχθη. Σταμάτησα για ένα λεπτό ξαφνιασμένη, διόρθωσα τον κότσο μου και πήγα αργά κοντά του. "Βλέπω βρήκες το μέρος μου" είπα και πετάχτηκε. Γέλασα. "Καλημέρα" είπε και χαμογέλασε. "Καλημέρα" αποκρίθηκα και πήγα πιο κοντά στο ποτάμι. Στάθηκα πάνω από το σημείο εκείνο που ξεκινούσε το ποτάμι και κοίταζα προς τα κάτω. Ζύγισα το βήμα μου και παραπάτησα όμως βρήκα γρήγορα την ισορροπία μου. "Πρόσεχε" μου είπε ανήσυχα. "Έρχομαι χρόνια εδώ" είπα "Δεν πέφτω τόσο..." πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου, το χιόνι υποχώρησε κάτω από τα πόδια μου και βρέθηκα να σπάω το λεπτό στρώμα πάγου και να βρίσκομαι πάνω στο ποτάμι. Στην πτώση χτύπησα το κεφάλι μου στην άκρη του πάγου και λιποθύμησα.