Μια Ιστορία Αγάπης και Μίσους: Κάρλαντ

Δυνάμεις

Το επόμενο πρωί άνοιξα τα μάτια μου και για πρώτη φορά ήταν ακόμα δίπλα μου. Τώρα που κοιμόταν, μπορούσα να διακρίνω τον παλιό Γουίλ. 

Μέσα στα δύο χρόνια που δεν τον έβλεπα, είχε μεγαλώσει. Τα χαρακτηριστικά του είχαν σκληρύνει και είχαν γίνει πιο κοφτά. Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει και τώρα είχε γένια μερικών ημερών. Έμοιαζε πολύ μεγαλύτερος από δεκαοκτώ χρονών και ωστόσο, τώρα που κοιμόταν, όλη η σκληρότητα είχε φύγει από το πρόσωπό του και ήταν πάλι το αγοράκι με το οποίο έπαιζα κάποτε στη θάλασσα. 

Αυτή τη στιγμή ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένη παρότι φοβόμουν ότι η περίοδος χάριτος, θα περνούσε γρήγορα. Ο Γουίλ μου είχε μιλήσει για την εκπαίδευση που υποβάλλονταν όλοι οι Άγγελοι, και υπέθετα πως αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να την υποστώ και εγώ. Μου είχε εξηγήσει τι ήταν οι Αρχαίοι και, χωρίς να το έχει πει ξεκάθαρα, ήθελε να τους φοβάμαι. Επομένως είχα κάθε λόγο να περιμένω πως οι μέρες που θα περνούσα μόνη μαζί του, μέσα στο συννεφάκι μας, ήταν μετρημένες. 

Απέστρεψα το βλέμμα μου από το πρόσωπό του, άλλαξα πλευρό και χωρίς να το καταλάβω, με πήρε πάλι ο ύπνος. 

Ξύπνησα λίγη ώρα μετά, όταν σηκώθηκε ο Γουίλ. "Καλημέρα" του είπα τρίβοντας τα μάτια μου και έσκυψε να με φιλήσει στο μέτωπο. "Σε δέκα λεπτά να είσαι κάτω. Φόρα κάτι άνετο και ζεστό." είπε και έφυγε. 

Αφού πλύθηκα , στάθηκα μπροστά στην ντουλάπα, φόρεσα τα ισοθερμικά μου και κατέβηκα νωχελικά τις σκάλες. Στην κουζίνα υπήρχε φρέσκος καφές, ένα τοστ και πάνω σε αυτά ένα σημείωμα από τον Γουίλ. 

Πήγα σπίτι να αλλάξω. Φάε το πρωινό σου και απόλαυσε τον καφέ σου. Θα σε περιμένω στο αυτοκίνητο. 

Και μιας και σκεφτόμουν το πόσο είχε αλλάξει ο Γουίλ, να και αυτό. Υπήρχε ακόμα ένα λεπτός γυάλινος τοίχος ανάμεσά μας. Έφαγα το πρωινό μου και βγήκα από το σπίτι. Ήταν πράγματι στο αυτοκίνητό του, με ένα μπουκάλι νερό στα χέρια και άκουγε έναν τυχαίο σταθμό στο ραδιόφωνο. "Που πάμε;" ρώτησα μπαίνοντας μέσα. 

"Για εκπαίδευση" είπε και ξεκίνησε το αυτοκίνητο. 

Στη διαδρομή είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στο τζάμι και χάζευα. Πηγαίναμε με αρκετά μεγάλη ταχύτητα και έβλεπα τις μεζονέτες να περνούν και να γίνονται καταστήματα, ύστερα μονοκατοικίες και μετά δέντρα.  Ήμασταν στο αυτοκίνητο περίπου μισή ώρα ενώ κανένα μέρος από όσα γνώριζα δεν απείχε τόσο από το σπίτι μου. "Ρε συ Γουίλ, που στο καλό πάμε;" ρώτησα παραξενεμένη. "Είναι ένα μέρος λίγο έξω από την πόλη έρημο αρκετά για το πρώτο σου μάθημα. " μου απάντησε. "Και γιατί σήμερα εκπαίδευση;" γύρισε και με κοίταξε και το πρόσωπό του σκοτείνιασε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. " Πρέπει να σου δείξω μερικά πράγματα πριν φύγουμε" ήταν το μόνο που είπε. Φύγουμε; Να φύγουμε να πάμε που; φώναξε η φωνούλα μου και την έκανα να σκάσει. Θα μου έλεγε ο ίδιος όταν ήταν η ώρα.