Μια Ιστορία Αγάπης και Μίσους: Κάρλαντ

Μάντι

Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και προσπαθούσα να κοιμηθώ. Κάθε πόντος του κορμιού μου πονούσε από την κούραση, όμως το μυαλό μου βρισκόταν σε εγρήγορση. Ένιωσα το κινητό μου να δονείται στο κομοδίνο.  Περίμενα ένα λεπτό ελπίζοντας να κλείσει αλλά αυτός που με καλούσε δεν τα παρατούσε οπότε νευριασμένη πήρα το κινητό στα χέρια και το σήκωσα. "Ναι" γρύλισα. Μια βραχνή φωνούλα ακούστηκε από μέσα που με ξύπνησε αμέσως. "Σαμ, τι θες τέτοια ώρα;" ήταν δυόμιση μετά τα μεσάνυχτα. "Συγγνώμη για την ώρα." είπε απολογητικά. "Ελπίζω να μην σε ξύπνησα" αυτό το σχόλιο ήταν γελοίο, προφανώς με είχε ξυπνήσει. Βασικά δεν με είχε ξυπνήσει ακριβώς, αλλά τέλος πάντων. "Όχι δεν πειράζει." βιάστηκα να πω. "Ωραία" ψιθύρισε. "Κοίτα Μάντι..." εδώ ακούστηκε ένας αναστεναγμός. Μπορούσα να φανταστώ το πως ήταν αυτή τη στιγμή. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, κοιτώντας την αφίσα του Λεμπρόν που είχε κολλημένη στο ταβάνι. "Ξέρεις πολύ καλά πως συνέβησαν κι άλλα πράγματα χθες το βράδυ..." είπε αναφερόμενος στα -μετά το πάρτι- γεγονότα. Ένιωσα τη θερμότητα να ανεβαίνει στα μάγουλά μου και αισθάνθηκα την πιο απέραντη ευγνωμοσύνη που μιλούσαμε από το τηλέφωνο και δεν ήταν εδώ. "Ναι το ξέρω" απάντησα. "Ωραία" ξαναείπε και μπορούσα να νιώσω τη νευρικότητα του. "Θέλω να ξέρω αν..." ξεκίνησε να λέει αλλά τον διέκοψα. "Σαμ, είναι πολύ αργά τώρα για τέτοιες συζητήσεις . Κάποια άλλη στιγμή." είπα και τον άκουσα να μουγκρίζει αγανακτισμένος πριν κλείσω το τηλέφωνο.

Προφανώς εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα.

Είχα σκοπό να του μιλήσω την επόμενη μέρα στο σχολείο όμως εκείνος με απέφευγε όσο περισσότερο μπορούσα και όταν αναγκαζόταν να μου μιλήσει, ήταν απότομος και ψυχρός. 

Η αλήθεια είναι πως εκείνο το βράδυ είχαν συμβεί πολλά. 

Δύο μέρες μετά το τηλεφώνημα, κατάφερα να τον ξεμοναχιάσω, ανάμεσα στο κενό δύο ωρών, αλλά τότε ήρθε ο Κάμερον, ένας φίλος του Σαμ από την ομάδα, και μας είπε πως η Σκάρλετ βρισκόταν στη νοσοκόμα και ότι είχε λιποθυμήσει. Οπότε πήγαμε εκεί.

 Μια ώρα μετά, στην καφετέρια, μπήκε η Σκάρλετ μέσα με ένα ύφος! Ήταν μια ανάμειξη θλίψης και σκέψης. Αυτό το ύφος το είχε συνήθως όταν ήταν πάρα πολύ αγχωμένη  για κάτι. Κυρίως την περίοδο των εξετάσεων. Κάθισε στο τραπέζι μαζί με τον Σαμ, εμένα και τον Κάμερον και αφού απάντησε μονολεκτικά σε μερικές ερωτήσεις του στυλ "πως είσαι" και "τι κάνεις", χάθηκε στις σκέψεις της. Κάποια στιγμή ο Σαμ και ο Κάμερον, έφυγαν και μείναμε οι δυό  μας.