Μια Ιστορία Αγάπης και Μίσους: Κάρλαντ

Λαίδη του Σκότους

"Σκάρλι μου" άνοιξα τα μάτια και είδα τη θεία Ρόουζ καθισμένη δίπλα στο κρεβάτι μου. Χάιδευε τα μαλλιά μου. "Τι συμβαίνει μικρή μου;" είπε και με κοίταξε με αγάπη "τελευταία έχεις αλλάξει... Ξαφνικά άρχισες να θλίβεσαι, μετά να σκληραίνεις και τώρα οι λιποθυμίες.." την κοίταξα και της χαμογέλασα με το πιο αληθινό χαμόγελο που μπορούσα να προσποιηθώ. "Είμαι μια χαρά" μουρμούρισα. Ανταπέδωσε απρόθυμα το χαμόγελο και έφυγε από το δωμάτιο. 

Ένιωθα πως αναγραφόταν σε ολόκληρο το πρόσωπό μου πως έλεγα ψέμματα. Λες και υπήρχε μια φωτεινή επιγραφή στο μέτωπό μου. Εννοείται πως δεν ήμουν καλά. Στο σχολείο θα συναντούσα τον Γκάρισον, με το καινούριο- παλιό του όνομα. Θα συναντούσα τον Γουίλ. Τον Γουίλ μου. Και αυτή η συνάντηση, όπως και κάθε άλλη συνάντηση με τον Γουίλ πριν από αυτή, όπως και οποιαδήποτε μετά, μου προξενούσε εκείνο το ανακάτεμα στο στομάχι, ένα κουβάρι από άγχος και ευτυχία. 

Άνοιξα την ντουλάπα μου, ντύθηκα ζεστά και φόρεσα το δερμάτινο μπουφάν και τα αρβυλάκια μου. Με κατέκλυζε το γνώριμο Γουιλοσυναίσθημα και μόνο ντυμένη επικίνδυνος μηχανόβιος, θα μπορούσα να το αντέξω. 

Σε ολόκληρη τη διαδρομή ο κόμπος στο στομάχι μεγάλωνε και προσπαθούσα με νύχια και δόντια να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Έπρεπε να μείνω ήρεμη, να του μιλήσω και να μην αποκαλύψω σε κανέναν την ταυτότητά του. Ήμουν τόσο ανυπόμονη, που φοβόμουν πως αν άνοιγα το στόμα μου θα ξεπετάγονταν οι λέξεις "ΓΥΡΙΣΕ Ο ΓΟΥΙΛ ΜΟΥ" τόσο γρήγορα που δεν θα μπορούσα να τις συγκρατήσω. Οπότε απαντούσα κουνώντας το κεφάλι μου σε οποιαδήποτε ερώτηση  μου απηύθυναν.

Με την άφιξη στο σχολείο ένιωθα έτοιμη να εκραγώ οπότε έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην τάξη της κυρίας Μπράνγουελ και περίμενα να μπει. Το κουδούνι χτύπησε και οι μαθητές άρχισαν να μπαίνουν νυσταγμένα στην τάξη. 

Εκείνος μπήκε προτελευταίος, περπατώντας αργά, με μπλεγμένα μαλλιά. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου "Καλημέρα Γουίλ" του είπα όσο πιο φυσικά μπορούσα. Γύρισε και με κοίταξε με ένα μπερδεμένο και συνάμα έκπληκτο και περήφανο βλέμμα. "Στο διάλλειμα" του είπα και έγνεψε καταφατικά. 

Η ώρα πέρασε όσο πιο αργά μπορούσε. Στα έντεκα χρόνια που πάω σχολείο δεν θυμάμαι να έχω νιώσει ότι βρισκόμουν ένα εκατομμύριο αιώνες μέσα στην τάξη. Με το που χτύπησε το κουδούνι, τον άρπαξα από το χέρι και τον έσυρα στο πίσω μέρος του σχολείου.