ტელეფონმა დარეკა, ეს მამაჩემი იყო.
- გისმენ მ.მამა
- შვილო ბოდიში... მინდა ყველაფერი დავივიწყოთ... ხვალ სადმე შევხვდეთ ერთმანეთს და ვილაპარაკოთ.
- კარგი მამა მისამართს მოგწერ და იქ შეგხვდები. მამას მისამართი მივწერე. ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა, მალე შევრიგდებით და ამას რა ჯობია.
- ჰეი ემილი რა ბედნიერი ჩანხარ
- ხო რადგან ხვალ მამაჩემს უნდა შევურიგდე.
- ოოო ეს კარგია. ამ დროს იუნგი გამოვიდა ოთახიდან
- თქვე დედააფეთქებულებო არ უნდა მითხრათ რომ საჭმელი მზადაა?
- შუგა რომ გაგაღვიძოთ დედაბუდიანად ამოგვწყვიტავ.
- ემილი ხვალ სადმე მიდიხარ?
- კი მამაჩემს უნდა შევხვდე... რატომ მეკითხები?
- ვიფიქრე წამოგყვებოდი თან სადმე დავსხდეთ
- კარგი წამოდი თუ გინდა მაგრამ მანქანაში უნდა დამელოდო...
- არ მიყვარს ლოდინი მაგრამ კარგი. ჩვენ ორს შორის დიალოგში ჯიმინი ჩაიჭრა.
- მეც წამოვალ კარგი?
- შენ დაებლეყვე სახლში.. შეუღრინა შუგამ
- შუ...იუნგი ასეთი სერიოზული რატომ ხარ? ყველამ მე შემომხედა... შუგა კი ჭამას აგრძელებდა, რომ მორჩა დივანზე მოკალათდა და თვალები დახუჭა.
- ბიჭებო ამ მონსტრმა რომ ემილი მოგვიყვანა სად დავაწვინოთ ვინმე მეტყვის? იკითხა თაემ და ყველა დაიბნა.
- ჩემს ოთახში... თქვა იუნგიმ
- კი მაგრამ
- რამე პრობლემაა? მკვლელი სახით შემომხედა იუნგიმ
- აა...რა შიშისგან ძლივს ამოვღერღე სიტყვები.
- ხო და ეგრე... რას სჭირს ამ ბიჭს? უჟმურივით დადის მთელი დღეა...ან ასეთი სასტიკი გამოხედვა რატომ აქვს?
უკვე შუა ღამე იყო
- მე წავალ დავიძინებ. დავამთქნარე და იუნგის ოთახში შევედი... თავიდან კი შემეშინდა, მაგრამ მაინც ვცადე შესვლა და კარები ფრთხილად დავკეტე.
- ნუ გეშინია კი არ შეგჭამ. უცებ შევხტი და იუნგიც ჩემს გვერდით გაჩნდა.
- რას მომაშტერდი მოდი...
- კ..კარგი. მე ჩემი ფისოიანი საღამური ავიღე და აბაზანაში შევედი. რომ გამოვედი იუნგი ლოგინზე იჯდა ისე თითქოს მე მელოდებოდა.
- სად ხარ ამდენი ხანი... ცოტა ხანი პაუზის შემდეგ დამაკვირდა და რომ დაინახა როგორი საღამური მეცვა გადაფიჩინდა... ჩაბჟირდა. ისე როგორ უხდება სიცილი, მაგრამ ჩემს დაცინვას არ შევარჩენ.
- შ..იუნგი რატომ იცინი პირველად ხედავ ასეთ საღამურს?
მან სიცილისგან წამოსული ცრემლები მოიწმინდა
- ვაახ ასე გულიანად რამდენი ხანია არ გამიცინია.... მოდი მოდი დავიძინოთ... თუ მოიცა შენ ცალკე კატის სახლი გჭირდება? ისევ იცინის გაუჩერებლად.
- კაი გეყოს მეძინება და მაღირსე ძილი...
- კარგი ვსიო... ისე ვატყობ ჩემი სახელი გეშლება
- შენ იუნგი ხომ გქვია? მერე მეც სწორად გეძახი
- იუნგი მქვია და არა შ.იუნგი... ისევ გაიცინა, მაგრამ მერე დასერიოზულდა... წამით ჩაფიქრდა შემდეგ გაეღიმა და დაეგო და დაიძინა. მეც გვერდით მივუწექი, ცოტა უცნაური იყო ის ფაქტი რომ ბიჭთან ერთად ერთ ოთახში და ერთ საწოლში ვიწექი ამიტომ ოდნავ გავიწიე მისგან. ის კი ჩემსკენ შემობრუნდა და ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ. ის მაშტერდებოდა და იღიმოდა.
- ასე რატომ მიყურებ?
- ვიღაცას ძალიან მაგონებ... ისიც შენსავით... წამით გაიღიმა, მაგრამ შემდეგ არაფერი მითხრა. მე მას ზურგი ვაქციე და დავიძინე.
მეორე დღეს რომ გავიღვიძე იუნგის ეძინა. ავდექი და ტანსაცმელი ამოვიღე ჩემოდნიდან, შემდეგ აბაზანაში გამოვიცვალე და რომ გამოვედი იუნგი უკვე ამდგარიყო და ემზადებოდა.
- კარგად გეძინა? მკითხა და ხელზე ბენდენა დაიხვია
- კი... რატომ მეკითხები?
- იმიტომ რომ მე არ მძინებია კარგად
- რატომ?
- შენი აზრით... ანაკონდასავით რომ შემოგეხვევა გოგო და დაგახრჩობს მერე როგორ უნდა დაიძინო კარგად.
მოიცა მან რა ანაკონდა მიწოდა?
- ღირსი ხარ რადგან ჩემს ფისუნებიან საღამურზე დამცინოდი
- აუ მაგას ნუ მახსენებ თორემ ახლა სიცილისგან გავიგუდები და შენც გაგიყოლებ. იუნგი ოთახიდან გავიდა და მეც უკან გავყევი. ვისაუზმეთ და წავედით იმ კაფისკენ სადაც მამაჩემს უნდა შევხვდე.
- იუნგი ასეთი სერიოზული რატომ ხარ? ეს წეღანაც გკითხე მაგრამ არ მიპასუხე
- ვალდებული არ ვარ რომ გითხრა
- ეჰჰ მართალი ხარ... ისე ოჯახი გყავს?
- ნწ არა
- ბოდიში... და ვინ გივლიდა?
- თავიდან ჟრუანტელის გარდა არავინ მივლიდა, მერე ვიპოვე ის ექვსი ვირი...ისინი რომ არა მე ამდენს ვერ მივაწევდი. თავის სევდიან ნათქვამში ცოტა ხუმრობაც გაურია რომ ხასიათი არ გაგვფუჭებოდა.... ახლა მესმის მისი...
- ბოდიში ამდენი შეკითხვა რომ მოგაყარე... მე
- საბოდიშო არაფერია... აი მოვედით. იუნგიმ მანქანა გააჩერა და გადმოსვლას რომ ვაპირებდი ისე მამაჩემი შევნიშნე. მანქანიდან გადმოვედი და მისკენ წავედი.
- მამა
- შვილო
- მამა
- შვილოოო ერთმანეთს ვეხუტებოდით
- მამა წამოდი დავსხდეთ
- არა ჯობია აქ ვიყოთ
- კარგი
- ბოდიში მინდა რომ მოგიხადო
- მამა კარგი რაა მე მესმის შენი ეს უბრალოდ გაუგებრობა იყო მეტი არაფერი.
- შვილო რაღაც მინდა გთხოვო
- გისმენ
- ფული მჭირდება... ჯიჰუნს ინტერნეტ კაფის გახსნა უნდა და ფული შემოგვაკლდა... ხომ გესმის... ეს სასწრაფო რომ არ ყოფილიყო არ დაგირეკავდი და აქ მოსვლას არ გთხოვდი. მისმა სიტყვებმა გული გამიტეხა. ესეიგი ის ჩემთან შესაგროვებლად არ მოსულა.... მას მხოლოდ ფული აინტერესებს...
- მხოლოდ ამიტომ მოხვედი?
- ხო შვილო აბა მეტი რისთვის
- ესეიგი შენ არ გაინტერებ ხომ ასეა... მხოლოდ ფულის გამო მოხვედი ჩემთან
- შვილო ჯიჰუნისთვის მინდა მისი ოცნების ასრულება მინდა
- შენ რანაირი მამა ხარ?
- შვილო გთხოვ ფული ძალიან მჭირდება ახლა გამოუვალ მდგომარეობაში ვართ. გთხოვ ჯიჰუნს ოცნებას ნუ დაუმსხვრევ.
- რანაირი მამა ხარ მიპასუხე... ნუთუ ერთხელ მაინც არ გენერვიულია იმაზე, როდესაც სახლიდან გამომაგდე სად უნდა წავსულიყავი?
- მამას როგორ ელაპარაკები. მან ხელი ქუჩაში ყველას თანდასწრებით გამარტყა... მე კი იდიოტივით ვიდექი სანამ...
BINABASA MO ANG
DONT LEAVE ME
Adventureგოგონა სახელად ემილი, გაიცნობს ბიჭს. მათ რამდენიმე რამ აქვთ საერთო. ისინი ერთმანეთს გაუგებენ, მაგრამ მშობლების გადაწყვეტილებით მათ ერთად ყოფნა არ უწერიათ. ვნახოთ რა თავგადასავლებს გვიმზადებს ეს ორი გვრიტი 😊😊
