"YA KIZIM SEN MANYAK MISIN AQ?!"
"NE BEEEE?!?!?!?!??!"
"Bak sakin olmaya çalışıyorum Beren... Ya Beren senin ta amk ha ne zaman söylemeyi düşünüyordun bana?"
"Sude çocuk dün akşam yazmaya başladı daha! Neyi abartıyorsun bu kadar?"
Cevap vermeden odadan çıktı. Yere çöktüm. İyi değildim çünkü. Her şey... her şey üzerime geliyordu ve... ve ben bunu kaldıramıyordum. Gözyaşlarım artık daha fazla duramadı. Ben de süzülmelerine izin verdim. Bana kim yazıyorsa umurumda değildi. Gerçekten. Çünkü biliyordum gerçek değildi söyledikleri. Kim beni ne yapsın? Neden sevsin amk? Suratım.. güzel değildi. Fiziğim... yeterince iyi değildi. Benim için önemi yoktu. Ama yokTU. Artık var. Çünkü, ister istemez insanlar seni dış görünüşüne göre seviyor. Diş görünüşün kötüyse, sen de yoksun.
Ayağa kalktım, elimi yüzümü yıkadım ve kendime geldim. Ben buydum çünkü. Kalkmam gerekiyordu. Her seferinde.
O sırada odanın kapısı tıklandı. Gelen Yusuf'tu.
"Beren, biz yemeğe iniyoruz. Hadi gel."
"Aç değilim, Yusuf. Sen git."
"Ama..."
Daha fazla dayanamadan yine akmaya başladı gözyaşlarım. Hassiktir şimdi olmaz lan. Yusuf gidince gelin.
"Yusuf... lütfen, git."
Kapı kapandığında gittiğini düşünürken, kollarını bedenime sardı.
"Beren... İyi misin? Ne oluyor?"
Sarılması iyi gelmişti. Ben de ona sarıldım. Bir şey söyleyemedim. O da bırakmadı beni. Hiç abartmıyorum, dakikalarca öyle kaldık. Ve ben, hep böyle kalabilirdim. Sonsuza kadar.
RANDOM DKDLELELEMEPMD
