Yatağın ayak ucunun ötesinde, iki büyük pencerenin tam arasında makyaj masası ve bir iskemle vardı. Ve o bölgede, sanki birinin elleri sırt çantasını yokluyormuş gibi bir hışırtı karıştırma sesi geliyordu. Halının altındaki boyanmış döşeme tahtaları, sanki davetsiz misafir ağırlığını kaydırmış gibi gıcırdadı.
Biri ona sesleniyordu, "Kurtar beni."
Tabiî ki tüm bunlar Dr Morrell'ın bir hayal ürünüydü ama zaten kaç yaşında olursanız olun korku korkudur.
Yetmiş yaşındaki bir adamın oyuncak bebekten korktuğu için kalp krizi geçirip öldüğünü biliyordu. Dr. Morrell eğer bir adam oyuncak bebek yüzünden ölebiliyorsa, onun bu lanet evden korkması gayet normaldi.
Karanlık sesle doluyordu.
Hava o kadar soğuktu ki titredi. Çaresizce yatağının yanına koyduğu el fenerini aldı ve masanın olduğu tarafa tuttu.
Evet orada belki hiçbir şey yoktu. Ama o yine de korkuyordu.
Dr. Morrell yorganı çenesinin altında sıkı sıkı tutarak şafak öncesi karanlığında oturuyordu.
Masanın üzerindeki gıcırtılar fenerin ışığıyla durmuş olmalıydı. Çünkü tam on dakikadır, hiç ses gelmiyordu.
Pişmanlık gece somut bir hale gelmiş ve şimdi gırtlağında bir yumru, karnında soğuk bir ağırlık oluşturmuştu.
Oda kuru ve tozluydu.
Dr. Morrell'ı uyandıran ses yandaki odanın açılan kapısıydı. Bunu odadan çıkarak koridora ilerleyen ayak sesleri izledi.
Morrell, yataktan çıktı ve odasının kapısına koştu. Yanındaki odanın boş olduğuna emindi. Artık korkuyordu hemde çok korkuyordu. Nefes alamıyordu delirdiğini düşünmeye başlamıştı.
"Kendine gel."
"Kendine gel."
"Hemen kendine gel."
"Bu gerçek değil. Bu lanet ev tam 19 yıldır boş, kendine gel!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SOKAĞIN SONUNDAKİ EV
HorrorKimilerimiz karanlıktan korkar, kimilerimiz ise karanlıkta yaşar, soğuk ıssız ve yalnız işte tam o anda gördü o kadını sessizce onu izliyordu. Bir anda orada beliri vermişti sanki gözlerini hiç kırpmıyor gibiydi, sadece hırıltılı nefes alış verişini...
