PROLOGUE

1.2K 38 11

ni ronyamii

ni ronyamii

Bakit ba may mga taong ayaw kang makitang masaya?

Bakit ba may mga taong gusto ka laging nasasaktan?

Bakit ba may mga taong mas nanaisin pang magdusa ka kaysa magsabi ng katotohanan?

Bakit ba puro na lang sila 'When the right time comes. Sasabihin ko sayo ang totoo'?

Paano kung hindi ko na nahintay ang 'right time' na sinasabi mo at ako na mismo ang gumawa ng paraan para malaman ang sekretong itinatago mo?

Would that make things right this time?

Na kapag nalaman ko na ang lahat saka mo sasabihin na 'Kaya ko lang nagawa iyon dahil ayokong makita kang nasasaktan' Nakakagago naman.

Bakit; akala mo ba madaling magpatawad?

Na kapag pumikit ka lang ng ilang minuto, pagmulat mo wala na lahat ng sakit na nararamdaman mo?

Hindi. Hindi 'yun ganoon kadali.

Do you know that I've always tried hard to find ways to escape this tragic life?

Pero hanggang kailan... hanggang kailan ako lalaban?

Hanggang kailan ako makikipagsapalaran sa laro ng tadhana?

Bukas? Sa makalawa? Sa susunod na araw? Linggo? Buwan? Taon?

Kailan ko ba talaga mararamdaman ang sinasabi nilang 'kaligayahan'?

Is it too much to ask for a little affection?

...

Well, maybe I was really born to suffer, to be tested the hard way....

Will I survive? Maybe, somehow... someway... someday...

I just hope, I still have enough strength until I'll finally face that someday...

So for now, let me face this new miserable mornings of my life...

Damn the bitterness of reality!

Damn the kind of life I have!

...

Bakit kasi kailangang ang mga 'taong' pinagkakatiwalaan pa natin ang siya pang mananakit sa atin?