Sonsuza Kadar

Artık çıkış yok

Yok artık.Anne...

Kadın bana baktı.Aynı fotoğraftakine benziyordu sadece biraz daha mordu.Ona doğru yaklaştım.Bana bakıyordu hala ama aynı zamanda ağlıyordu.

-Kızımmmm...

Bir damla göz yaşımın akmasına izin verdim.Yüzündeki morluklar tazeydi.

-Seni buradan çıkarıcam merak etme.

Yukarıdan ayak sesleri geliyordu.Ne kadar zamanım kaldI  bilmiyordum.Zinciri elime aldım.Aurayı yavaşça çıkardım.Işığının fazla dikkat çekmesini istemiyordum.Aurayla hızla demire vurdum.Sonuç kocaman bir sıfır.

-Onu kıramazsın.Ancak sevgi.

Bu nedir ya her şey sevgi kılışe artık ama bu olması gerekiyorsa.Annem uzanıp elimi tuttu.Etrafında siyah bir ışık belirdi.Ellerimin etrafı ise  beyzdı.Işık zincire ulaştı.Zincir kırıldı.Bu kadar kolaymıydı yani.Şaka mı bu.Ama bu işte bir terslik vardı ama ne?

Tam ben bunu düşünken kendimi havada buldum.Sert bir şekilde duvara tosladım.Nefesim kesilmişti.Sanki ciğerlerimi söktü öküz.Kafamı kaldırdığımda annamin önündeydi.

-Beniğ salak mı sandın?

-Hayır ,sanmama gerek yok ki öylesin zaten.

Bu söz onu iyice deli etmişti.Üzerimi doğru atladı.

-Koru beni Hera!

David kalana tosladığı gibi duvara yapıştı.Yüzümde kocaman bir sırıtma olamasına engel olamadım.

-Gel kuçu kuçu.

Kahakahama engel olmadım ki bunun üzerine bir darbe yedim.Yere sert bir iniş yaptım.David üzerimdeydi.Karnıma yumruğunu geçirdi.Onu hızla ittim.Tekmeyi uygun yerine yapıştıdım.Ani tekemenin etkisiyle sarsıldı.Kafasını tuttup çevirdim.Kafasını elimde kaldı.Ardından toz oldu.Annemin elini tuttup kaldırdım.

-Hemen çıkmalıyız burdan.

El ele tuttuştuk ve niconun  yanında olmayı hayal ettim.2 saniye sonra eski kamp yerimizdeydik.Nico uyuyordu.Clarisse bizi fark etti 

-Nerissa!!

Bana sıkıca sarıldı.Annemin elini hala tutuyordum.

-Nerdeydin?

Ardından annemi fark etti.Ban bu kim anlamında baktı.

-Annem.

Clarissenın gözü fal taşı gibi açıldı.

-Neler oldu?

O sırada nico da uyanmıştı.Söylediklerimizi duymuştu sanırım.

-Evet neler oldu?

Onlara  bir çırpıda her şeyi anlattım.

-Yani görev tamam?

-Ne görevi?

-Aaaaa anne savaş başlıyor ve diğer ankaları uyandırıcaklar.Bunu durdurmak için seni bulmak zorundaydık.Peki nasıl engellicez?

-Artık çok geç

-Ne demek her şey çok ?

-Gerekli olan tek şey son ankanın kanıydı yani senin kanındı.Onuda aldılar.

Elimdeki kesiği gösterdi.Hepimiz şaşkınlıkla ona bakıyorduk.

-Olamaz.

-Bir yolu olmalı.

-Yok.Her şey için çok geç.

Öfke beni sardı.

-Ne demek her şey bitti.Ben onca şeye bunun için katlanmadım.Bir yolu olmalı.Bana her şey bitti.Birkaç gün içinde hepimiz ölicez deyimezsin.Ayrıca bunu nasıl öğrendiler bunu ankalar bile bilmez.

Annem ayağa kalktı.

-Bana senin öldüğünü söylediler.

-Ne sen mi söyledin.Bunu nasıl yaparsın.Sen kötüsün.O yüzden siyahtın.Sen bei kandırdın.Bu savaşı sen başlattın.

Annem bana bir tokat attı.

-Kendin egel ben senin annenim nasıl böyle bir şey söylersin.Seni hissederidim ama hissedemedim demkki öldün sandım.Onlara artık bunun imkansız olduğunu söyledim.AYrıca kötü olduğum için siyah değilim.Ben Tartarusun kızıyım.

Şok geçirmiş bir şekilde anneme bakıyordum.

-Bu imkansız Tartarusun insandan kızı yoktu.O insanlarla iltişim bile kurmazdı.

-Hayır kurdu.İlk ankanın olması için yeryüzünde bir çocuk yaptı.O çocuk ona güç vercek ve dünyaya hakim olcaktı.Ama işler öyle yürümedi.Tanrılar çocuğu etkiledi.Ama sonra soy tükendi.Artık ankalar yoktu.Zaten ankalarda melezdi onunyerine daha güçlü ve kötü bir şey yapmaya karar verdi.Ve ben oldum beni gizleyip Peseidonu etkilememi sağladı ve sen oldun.İstediği şey.Ama ben seni korumak için her şeyi yaptım.O seni ele geçirmek ve seni kullanmak istiyordu.Ama gene olmadı bu sefer tüm ankaları kullanmayı istedi.En son hedefi ise sensin savaşda bunun için zaten.

Artık buna daynamazdım.Zaten lanetliydim.Bu olmazdı işte.Dizlerim artık beni taşıyamadı dünyam kararırken.