The Badgirl

Chapter 54

~ 8 weken later ~

Het is al twee maanden later en ik voel me zo niet goed. Ik zit op m'n al bekende plek. Op de grond, tegen de bank aan en met mijn hoofd achterover op de bank.

Weer heb ik veel drank op, weer heb ik twee maanden niets gegeten. Ik ben inmiddels zo erg afgevallen dat je m'n ribben kan tellen.

Mijn hele pols ligt inmiddels al onder de sneeën, die ik zelf heb 'gecreëerd'

Ik scan mijn arm door en zie nog een plekje waar er geen sneeën zijn. Zonder er bij na te denken pak ik mijn mes onder de bank vandaan en begin met snijden.

Het bloed druppelt op de grond. Alle pijn in mijn hart gaat weg door de pijn in mijn pols.

Ik snij over een paar wonden die nog niet geneest waren wat meer pijn doet. Inmiddels ligt mijn hele arm onder bloed en voor ik het weet wordt alles zwart voor mijn ogen.

Pov Samuel

Voor de zoveelste keer vandaag klop ik op de deur van Lexi. Ze zit al twee maanden in haar kamer, zonder eten of iets.

Ik ben zo bang dat ze zichzelf pijn heeft gedaan. Wat als ze al 3 weken bewusteloos ligt in haar kamer?

Als Lexi dood zou gaan, zou ik het mezelf nooit kunnen vergeven.

Zonder er bij na te denken beuk ik de deur open. Snel kijk ik de kamer rond, totdat mijn ogen op een levenloze Lexi vallen.

Ze zit tegen de bank aan met haar hoofd gebogen. Haar linker onderarm ligt onder het bloed en naast haar ligt een mes die ook onder haar bloed zit.

Shit!

Ik ren naar haar toe en pak haar gezicht in mijn handen. Haar ogen zijn gesloten.

'Lexi' zeg ik en sla zachtjes tegen haar wang aan.

'Lexi, wordt wakker' zeg ik en sla weer tegen haar wang aan.

Ik voel aan haar rechterpols, gelukkig ligt die niet onder de sneeën, en voel haast geen hartslag meer.

Fuck

Ik pak haar in mijn armen en ren als een gek naar mijn auto. Ik leg haar voorzichtig neer en start de auto op.

Ik rij met een hoge snelheid naar het ziekenhuis in de zaak.

Met Lexi in mijn armen ren ik de zaak binnen. Ik ren richting de ziekenploeg.

'Haal een dokter!' schreeuw ik wanhopig.

Meteen komen er allerlei doktoren met een bed aanrennen.

Voorzichtig leg ik Lexi op het bed neer. Ze duwen haar een operatiekamer in en ik ren achter der aan, maar wordt al snel tegen gehouden door een mannelijke dokter.

'Het spijt me Samuel, maar je mag echt niet mee naar binnen' zegt de dokter.

Ze kennen me allemaal hier, vandaar dat ze mijn naam weten.

Ik zucht gefrustreerd en sla met mijn vuist tegen de muur, waardoor er een gat in de muur ontstaat.

Kom op Lexi, je kan dit, hou het vol.

~ 1,5 jaar later ~

Het is al anderhalf jaar later. Lexi ligt al anderhalf jaar in coma, allemaal door mij.

Ik slaap al anderhalf jaar in dit ziekenhuis. Ik heb de hoop nog niet opgegeven. Ze zal wakker worden, en ik zal naast haar staan wanneer ze wakker wordt.

Quinn ook. Quinn ligt al anderhalf jaar op de zelfde plek in Lexi haar ziekenhuiskamer. Hij is zo sip, dat is gewoon te zien. Hij wilt nooit uitgelaten worden, hij wilt hier bij Lexi blijven. Af en toe krijg ik hem met moeite buiten, maar dan gaan we al snel weer terug naar Lexi.

Chloë komt sip de ziekenhuiskamer ingelopen. Chloë is al 9 geworden.

'Samuel? Is ze nog steeds niet wakker?' vraagt ze sip terwijl haar tranen in haar ogen ontstaan.

Ik schud mijn hoofd, waardoor haar tranen naar beneden vallen.

Ik open mijn armen en ze komt bij mij op schoot zitten. Ze begraaft haar gezicht in mijn nek en gaat verder met huilen. Ik sla mijn armen om haar heen en knuffel haar.

Lexi haar moeder staat in de deur opening met tranen in haar ogen naar haar dochter te staren.

Cameron en Levi komen ook elke dag langs. Haar vader probeert zo vaak mogelijk te komen, in verband met zijn werk.

Sarah, Alex, haar vriend. Caleb, Lucia en Aiden komen ook een paar keer in de week langs.

Elke keer wanneer Sarah en Lucia Lexi zo zien moeten ze huilen, elke keer weer.

Niemand heeft mij of Lexi haar vader de schuld hiervan gegeven. Maar ik wel. Ik zal het mezelf nooit vergeven voor wat ik heb aangericht.

~ Half jaar later ~

Vandaag is het zover. Ze gaan de stekkers eruit trekken, wat betekend dat Lexi definitief dood zal zijn.

Ik heb zoveel gesmeekt, ik heb voor nog een paar weken gevraagd, maar ze zeggen dat het geen nut heeft. Ze zeggen dat Lexi het heeft opgegeven, maar daar geloof ik niet in. Lexi zal nooit opgeven. Zij haat het woord 'opgeven', ik weet dat ze nooit zal opgeven.

Maar die debielen doktoren denken dat zij het beter weten.

Iedereen heeft al afscheid van der genomen, alleen ik ben nog over.

Ik sta alleen in haar ziekenhuiskamer, met haar hand in de mijne.

'Lexi, kijk wat ik je allemaal heb aangedaan. Ik ga het mezelf nooit vergeven. Als ik jou gewoon niet had lastig gevallen je eerste schooldag, was dit alles nooit gebeurd. Dan was jij waarschijnlijk gelukkig met je leven, samen met je man. Ik hou zoveel van je niet normaal. Ik zal jou nooit vergeten. Jij bent en blijft het meisje van mijn dromen. Ik hou van je Lexi' zeg ik terwijl er een paar tranen op haar hand valt.

Ik haal een doosje uit mijn zak en open hem. Ik kijk naar de ring die erin staat, de ring waarmee ik Lexi ten huwelijk heb gevraagd.

Ik haal hem eruit en doe het om Lexi haar ring vinger. Ik geef een kus op haar hand en één op haar voorhoofd.

Ik laat haar hand los en loop met pijn in mijn hart haar ziekenhuiskamer uit.

De dokter kijkt mij vragend aan waarna ik knik. Ze loopt Lexi haar kamer in en ik hoor dat ze de stekkers eruit trekt.

Inmiddels zijn alle tranen al naar beneden gevallen. Cameron, Levi, Chloë, Lexi haar ouders, Sarah, Caleb, Aiden, Lucia, mijn ouders en Quinn staan allemaal te huilen.

Haar begrafenis zal volgende week plaatsvinden.

Ik hou van je Lexi.

__________
Holy shit, dit hoofdstuk was zo zielig. Moest gewoon huilen toen ik het schreef 😢

Hierna komt er nog één hoofdstuk en daarna de epiloog. Dan is dit boek officieel voltooid ):

~ 1063 woorden