The Badgirl

Chapter 55

~ Eén week later ~

Hier staan we dan. Met we bedoel ik Cameron, zijn vrouw, Levi, Alexia, Alessia, Alessia's man, Lexi haar ouders, mijn ouders, Sarah, Alex, Caleb, Aiden, Lucia, Katy, Chloë, Brandon, Quinn, nog meer goeie vrienden, familie en ik.

Yup, je las het goed. Brandon mocht er ook bij zijn. Hij had spijt van wat hij Lexi allemaal had aangedaan. En hier staat ie dan, zoals ieder ander persoon met tranen in hun ogen.

Voor het graf van Lexi.

Ongelofelijk

Iedereen heeft net wat leuke herinneringen over haar verteld.

Ik vertelde ze het moment van onze vakantie samen tot het punt dat we verloofd waren.

Ik kan gewoon niet geloven dat Lexi er niet meer is, dat ik haar nooit meer in mijn armen kan sluiten, dat ik haar prachtige ogen nooit meer ga zien.

Lexi wordt begraven op de cliff waar ik haar ten huwelijk heb gevraagd. Ze vond dit altijd al een leuke plek, als ze van streek was, kon je haar hier altijd wel vinden.

Het is rustig, je sluit je af van de wereld terwijl je ze deels ook aankijkt. Was haar reden.

Je kan de hele stad zien op deze cliff.

Haar vader heeft deze gehele grond gekocht en gaat het laten bewaken, zodat Lexi in rust en vrede kan rusten.

'Dames en heren, jullie aandacht alsjeblieft' zegt iemand die naast de graf van Lexi staat.

Dit is het moment, dit is het moment dat ze voorgoed weggaat. Ze gaan voorgoed de grond in. Ik zal haar elke dag komen bezoeken, elke dag weer met nieuwe rozen en met van alles waarmee ik haar blij zou kunnen maken als ze nog leefde.

In stilte kijkt iedereen hoe de meneer het kist oppakt met een graafmachine. Het enige wat je kan horen zijn de mensen die snikken en het rustige wind.

De meneer wacht totdat iedereen klaar is met snikken, zodat hij in alle rust zijn werk kan doen, Lexi de grond in stoppen.

Plotseling hoor ik een zware ademhaling. Het lijkt alsof iemand naar adem hapt. Geschrokken kijk ik om me heen maar zie niemand naar adem happen.

Vreemd

'Help me' hoor ik iemand zacht zeggen.

Oké begin ik nou gek te worden?

Plotseling gaat het kist met een slag open. Geschrokken hoor ik iedereen naar adem happen en achteruit lopen, bang voor wat ze zullen treffen, maar ik? Hoe dom ik ook ben loop ik naar het kist toe.

Opeens zie ik Lexi recht zitten en geschrokken om haar heen kijken.

Zie ik die nou goed of verbeeld ik me dit gewoon?

Zodra Lexi mijn blik opvangt komen er tranen in haar ogen en hoor ik haar zachtjes 'Samuel?' vragen.

Ik sta nu recht naast haar kist. Lexi slaat haar mini armpjes om me heen en begint te huilen.

Is dit echt? H..hoe k..kan dit?

Ik til haar op en leg haar op de grond neer. Ze heeft me nog steeds stevig vast en huilt zachtjes.

Iedereen kijkt ons geschrokken aan.

'Iemand bel 911!' roep ik om de stilte te verbreken.

Meteen komt iedereen in actie.

'Ssshht, rustig maar, ik ben er, je bent veilig' zegt ik terwijl ik met mijn hand door haar haar ga.

Ze omhoog en kijkt me recht in mijn ogen aan. Wat heb ik haar prachtige ogen toch gemist.

'S..Samuel' zegt ze zachtjes.

'Wat is er lieverd' zeg ik en strijk over haar wang met m'n hand.

'Verlaat me alsjeblieft nooit meer' snikt ze.

Ik lach zachtjes, ze moest eens weten. Ik dacht juist dat zij mij had verlaten, maar gelukkig niet. Ik zei toch dat ze nooit zou opgeven! Verdomde doktoren!

Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en knik 'ik zal jou nooit verlaten prinsesje' zeg ik en tik op haar neus, wat haar doet giechelen.

Een ambulance moest onze reünie weer verpesten. Ze leggen haar op een brancard en zetten haar in de ambulance auto.

'Samuel!' hoor ik haar op haar aller hardst zeggen, wat best zacht is.

Ik stap snel de auto in en pak haar hand vast.

'Rustig maar, ik ben bij je' zeg ik en geef haar een kus op haar hand.

Ze glimlacht zachtjes en doet haar ogen dicht, waarna ze in een snelle tijd in slaap valt.

-

Het is inmiddels al een dag later. Ik heb al de hele dag mijn oog niet dicht gedaan, ik kan het gewoon niet. Ik wacht op de doktoren. Ze zijn al de hele dag met Lexi bezig, als ze weer in coma ligt wordt ik zo sip.

Ik had haar net terug, uit de dood. Wat best raar is.

Ik zie een dokter uit Lexi haar operatiekamer lopen en pak meteen mijn kans. Ik sta snel op en hou hem tegen.

'Is alles goed met Lexi?' vraag ik nerveus en bang tegelijk, bang dat ze weer in coma terecht is.

Hij glimlacht en zegt 'alles is goed met Lexi, ze wordt zometeen naar een kamer verplaatst'

Ik zucht opgelucht en blij, blij dat ik mijn Lexi weer terug heb na twee jaar.

'Uhm ik had nog een vraag' zeg ik.

'Vraag maar raak' antwoord de dokter.

'Hoe kan het zo zijn dat ze opeens wakker was?'

'Haar hart klopte al die tijd gewoon, iets dat wij niet wisten. Lexi is een sterke meid en ze heeft voor haar leven gevochten. Je hebt geluk met zo een vrouw' zegt hij met een knipoog en loopt weg.

Ik wist wel dat ze het kon. Mijn Lexi kan alles!

Ik besluit om even snel naar de wc te gaan, zodat ik zometeen met alle rust bij mijn Lexi kan zijn.

Na mijn plaspauze ga ik weer voor de operatiekamer zitten. De zelfde dokter van net komt naar me toe lopen met een glimlach op zijn gezicht.

'Lexi ligt in kamer 910, je kunt naar der toe'

Ik knik dankbaar en begin aan de zoektocht van Lexi haar kamer.

Na een enkele minuten heb ik haar kamer gevonden.

Met een glimlach op mijn gezicht loop ik haar kamer in, blij om te zien dat ik mijn prachtige Lexi weer in haar ogen aankan kijken. Dat ik haar weer in mijn armen kan sluiten. Dat ik haar weer kan laten blozen.

Maar zodra ik haar ziekenhuiskamer inloop verdwijnt mijn glimlach.

___________
hihihihi (:

Ze is toch niet dood. Natuurlijk is ze niet dood! Kom op, ik hou te veel van jullie om jullie dit aan te doen😢

En er komen toch nog 2 hoofdstukken bij, plans are changed (;

~ 1046 woorden