Keş kelere boğuluyor insan, pişman oluyor, seviyor terk ediliyor, terk etmeye mecbur bırakılıyor, aldatılıyor, yalnız kalıyor ve sesizce ağlıyor geceleri...
Ne güzel demiş william Shakespeare "insan sevince yaşamaya da başlarmış"
Affetik o kadar ihaneti, o kadar yalanı, o kadar acıyı, o kadar dökülen göz yaşlarını...sevgi, aşk özlem bu duygular insana "ben asla böyle bir şey yapmam" dediği ne varsa hepsini tek tek yaptırıyor işte.
İşte bu yüzden aşk en güçlü duygudur.
İnsanın normal benliğinden çıkartıp gerçek karakterini ortaya koymasını sağlıyor. Affediyoruz işte ne olursa olsun çünkü seviyoruz...
"Affetmek ve unutmak iyi insanların intikamıdır"
O yokken bile onu sevmeye "aşk" diyoruz biz. Onun nefesini, kokusunu, sesini, tenini her şeyini özlemektir "aşk".
Ama işte bu kadar güzel bir duyguya ihanet edebilecek insanlarda var bu hayatta.
Bazen düşünüyorum sizin gerçekten kalbiniz varmıydı? Demek ki insanın kaderi sandığı eceli de olabiliyormuş.
Sevdiğimiz kadar sevilsek yeterdi Oysaki bize.
"Sen çok sevde, bırakıp giden yar utansın"
Bunlar bir kenara her şey iyi hoşta,
Canını en çok güvendiğin yakıyor,
İnsanın zorunada bu gidiyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AYNADAKİ BEN
ChickLitbütün insanlar hayal kurmayı sever, mutlu olurlar kısa bir süre için bile olsa, neden peki? neden hayatımızda bu kadar mutlu olamuyoruzda gerçek olmadığını bildiğimiz şeyler bizi başka kişilerin yerine koyuyor ve kısa sürede olsa kalbimiz sevgi dolu...
