Çok özledim ama bu sefer babamı değil yokluğu ağır basan birini.
"annemi..."
Anneler ne kadarda değeriymiş şimdi daha iyi anlıyorum yanımda olmayınca yokluğunu hissedince değerini biliyor insan sevdiğinin.
Mutluyum bu aralar, kendim oldum, hayatımı yaşamaya başladım, sevdim, âşık oldum, güvendim, hata yaptım belkide ama yinede vaz geçmedim risk aldım...
Ne demişler: insan sevince yaşamayada başlarmış
Çok doğru kendimi buldum mutluyum işte bu aralar ama benim hep bi yanım eksik kapanmayan yarlarım var, bitmeyen acılarım, durmayan göz yaşlarım, sönmeyen yangınlarım var.
Benim kime ne zaman ihtiyacım olsa yanımda degillerdi şimdide öyle.
Benim hikayeler ilk terk edenim babam oldu, en çok ihtiyacım olduğunda babama kollarımın arasından kayıp gitti, ikinci darbemse annemden oldu şu an çok ihtiyacım var ona, ondan öğrencem çok şey var ama yine yalnızım...
Olmuyor insanın bazı acıları hiç durmuyor, yine şükrediyorum rabbime, belki bundan sonra yüzüm gülecekti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AYNADAKİ BEN
ChickLitbütün insanlar hayal kurmayı sever, mutlu olurlar kısa bir süre için bile olsa, neden peki? neden hayatımızda bu kadar mutlu olamuyoruzda gerçek olmadığını bildiğimiz şeyler bizi başka kişilerin yerine koyuyor ve kısa sürede olsa kalbimiz sevgi dolu...
