Ne yazayım nasıl başlayayım bilmiyorum. Ama bildiğim tek gerçek tükendim. Kendimi anlatmak istiyorum. Neden bu kadar hırçın olduğumu. Neden bu kadar soğuk ve insanlardan uzak olduğumu. Anlatacağım. Çünkü sıkıldım saçma sapan sorulardan. Kendimi yüce sandığımı söyleyenler bile oldu. Oysa gerçek bu değil. Gerçek kendimi en dipte gördüğüm. Sürekli "neden hiç bir şeyden mutlu olmuyorsun?" sorusunu işitiyorum. Oluyorum aslında ama sonra kendi kendime diyorum ki "mutlu olmak senin neyine" öyle ama gerçek bu. Sinirli biriyim. Insanların söylediği tek bir kelime bile beni delirtiyor. Çünkü tahamüllsüzüm artık. Çünkü mutsuzum. Çünkü bunca yıllık hayatım "neden mutlu olamıyorum?" Düşüncesiyle harcadım durdum. Sevilmedimki ben. Hayatım boyunca aslında. Hiç kimse tarafından sevilmedigimi anlıyorum büyüdükçe. zaten sevdiklerimde bir bir hepsi gitti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AYNADAKİ BEN
ChickLitbütün insanlar hayal kurmayı sever, mutlu olurlar kısa bir süre için bile olsa, neden peki? neden hayatımızda bu kadar mutlu olamuyoruzda gerçek olmadığını bildiğimiz şeyler bizi başka kişilerin yerine koyuyor ve kısa sürede olsa kalbimiz sevgi dolu...
