AYNADAKİ BEN

yine acılarım yüzüme vuruldu

Bugün bir kez daha anladım babasızlığın ne kadar zor olduğunu,
bu ağır yükü taşırken annene sarılamamanın ne kadar zor olduğunu, ne kadar çaresiz olduğumu, yetim olmanın ne kadar zor olduğunu, annen varken yok olmasının ne kadar zor olduğunu anladım yine yüzüme vuruldu bu acı inatla yapar gibi...

Bu öyle bir acı ki anlatamıyorum içimdeki yoksuzluğu, boşuğu böyke kalbimin ortasında kocaman bir boşluk var ve her nefes aldığımda saplanıyor içime bir mızarak gibi acılar...

Ve buda caımı çok yakıyor.

Benim en büyük sızım babasızım,
her bayram geldiğinde ilk öpmem gereken elin yokluğu, veli toplantılarına gelemeyen, işi sorulduğunda cevap veremediğim, nerde olduğunu bilmediğim, özleyip de sarılamadığım, param bittiğinde şirinlikler yapıp para isteyemediğim, bir şeyleri başardığımda tebrik edilmemem, en ağırıda sorulduğunda öldü demem oluyor...

Alışamadım be baba Alışamadım yokluğuna, özlemine....

Özledim kokunu, gülüşünü, şakalarını varlığını özledim işte sana ait olan her şeyi özledim her şeyi.

Tutnacak dalım kalmadı. Seni özledikçe sarılacağım bir annem kalmadı... Bu durum için suçladığım insanlar var içimde onlara karşı asla bitmeyecek kin ve nefret barındırıyorum...
Kendime verdiğim bir söz var eğer ilerde bu durumu yaşarsam asla yaşadıkşarımı başkasına yaşatamayacağım. Bu benim hayat felsefemdir.

Kabullenemiyorum biliyorum defalarca ihanete uğradım, ama bu kadarını Kabullenemiyorum, güzel bir aile, mutlu bir aile, huzurlu bir aile çokmu şey istiyordum... Annem ve babam yanımda olsun istiyorum... Peki acı gerçeği söyleyim babasızlığı ebediyete kadar kabul etmek zorundaydım bu benim kaderimdi, peki ya annem söylediğim gibi içimde bazılarına karşı asla bitmeyecek kin ve nefret var ve o kin ve nefretin sahibi Yüzünden ben annesizliği yaşadım...
O benim çocukluğumı aldı elimden, geleceğimi aldı, biriktireceğim güzel anılarımı aldı, o benim annemi aldı elimden işte o kin ve nefret buradan geliyor aslada bitmeyecek... Ben bu acılarla olgunlaştım, ben bu acılarla büyüdüm, ben kalbi kötülüklerle kararmışlar yüzünden hayatımı mahvettim, ben ailemi kaybettim, ben kendimi kaybettim....

Ben bu kadar acının içinde bir şey öğrendim, sevmeyi, iyiliği, saflığı, verdiğim sözleri tutmayı, ihanet etmemeyi, hayattımdan buna değmez dediğim kişleri çıkartmayı öğrendim.

Sözünde durmayan insanların karakterinden şüphe ederim ben.
O yüzden sözünde durmayan insanları hayatınızdan çıkarın.
Temizlik her zaman iyidir nede olsa imandan gelir.

Ya sonra?
Sonrası çaresizlik.
sonrası tükenmişlik.
Sonrası ne biliyormusun?
Sonrası bitmişlik...