Bir gün biri geliyor sizi dünyanın en değerli insanıymış gibi hissetmenize neden oluyor. Sarıyor sarmalıyor, saçlarını okşuyor belki. Belki başınızı omzunuza koyup huzur buluyorsunuz. Bir an dünyanın merkezi benim diyorsunuz kendinize. Öyle değerli hissediyorsunuz kendinizi. Bir zamanlar ne kadar sevilmediysek onların bütün acısını çıkartırcasına delicesine seviliyoruz.
Alışıyoruz.
Sanki bir parçamız oluyor o. Ne biliyim onsuz eksik oluyorsun. Onsuz yarımsın. Hani şey dünyanın merkeziyim dedirtiyor ya o sana. Senin dünyanın merkezide o oluyor. Körü körüne bağlanıyorsun. Gece uyumadan önce o olmazsa ne yaparım diyorsun kendine. Sabah uyandığında iyi ki bugünde var diyorsun.
Gülümsüyorsun.
Zamanla sıradanlaşıyor sevgin, büyüyor kalbine sığmıyor sanki. Bulutların üstünde uçuyorsun. Görünmeyen kanatlar hediye ediyor o sana. Sonra bir fırtına kopuyor. Kanatların kırılıyor, tepe taklak olup betona çakılıyorsun.
Yaralanıyorsun.
Ölmüyorsun ama ölmeyi diliyorsun. Sürünüyorsun bir müddet, sesin soluğu yetişmiyor ona.
Hissetmiyor.
Gözleri size kör, kulakları size sağır oluyor. Ama sürmüyor tabi bu böyle, özlüyor zamanla belki pişman oluyor.
Geliyor, öpüyor, geçiyor. Gurur aşkın karşısında paspas oluyor. Belki yine kanatlar armağan ediyor, belki yine uçmanızı istiyor.
Ama korkuyorsunuz.
Yani tek değişen ayaklarınız artık yere basıyor.
“Aşka hayal kırıklığı yakışmıyor aşk bir kere paramparça oldu mu bir daha gökyüzüne uğramıyor.”
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AYNADAKİ BEN
ChickLitbütün insanlar hayal kurmayı sever, mutlu olurlar kısa bir süre için bile olsa, neden peki? neden hayatımızda bu kadar mutlu olamuyoruzda gerçek olmadığını bildiğimiz şeyler bizi başka kişilerin yerine koyuyor ve kısa sürede olsa kalbimiz sevgi dolu...
