Hayat neden bu kadar acımasız?
Canım çok yanıyo...
Nefes alamıyorum...
O kadar fedakarlık yapıyosun, kim ne derse desin mutlu olmaya çalışıyosun, en azından onun için yaşayım bu hayatı diyosun, sonra bir bakıyosunki yaptığın hiç bir fedakarlığın bir anlamı kalmamış, herkes seni mutsuz etmek için uğraşıyor sadece o var benim için dediğin kişi bile seni tek kalemde silip atıyor...onun bir kelimesi yüzünden benim hayatım yıkıldı zaten şimdi ise çekip gitti,artık tutuncak dalım gölgesinde uyuycam bir ağacım geceleri korktuğumda yanına sığıncak bana şevkatini göstercek bir annem yoktu benim.
Diyosun ki artık alıştım acı çekmeye bundan sonra beni hiç bir şey yıkamaz diyosun ama daha kötü daha sert bir acıyla baş başa kalıyorsun...
Ne yapcaktım?
yine elimde kağıt kalemle sayfa sayfa yazımı yazcaktım?
Yıllardır sabaha kadar ağladığım yetmiyormuş gibi, daha kaç sabah gözlerim ağlamaktan şişecekti?
Bilmiyorum...
Öyle canım yanıyor ki bağıra bağıra ağlamak istiyorum ama olmuyor ...
Yaslanacak bir omuza ihtiyaç duyuyorum bulamıyorum...
Sadece kolarına sarılıp saatlerce ağlamak istiyorum belikide birisinin ...ama artık etrafımda kimse kalmamış gibi hisediyorum canım yanıyo, içim sızlıyo,kalbim ağrıyo,sanki hayatımdaki bütün mutlu ve güzel şeyler bitmişti,ne gerçekten sevdiğim birisi,nede gerçekten beni seven birisi kalmıştı.
Sanırım herkes yalanmış...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AYNADAKİ BEN
Chick-Litbütün insanlar hayal kurmayı sever, mutlu olurlar kısa bir süre için bile olsa, neden peki? neden hayatımızda bu kadar mutlu olamuyoruzda gerçek olmadığını bildiğimiz şeyler bizi başka kişilerin yerine koyuyor ve kısa sürede olsa kalbimiz sevgi dolu...
