Hindi siya makapaniwala… Who could have the guts to send her those flowers maliban kay Zach?
She looked at him, nakakunot padin ang noon g binata. “Hindi ko talaga alam kung kanino galing.” Sabi nya. He didn’t react. Nakatingin lang sa kanya si Zach, as if questioning her who could it be but she just shrugged. Dali-dali siyang pumanhik para pumunta sa kanyang silid, Zach followed her.
“Woah. That’s a load.” Komento ng binata pagpasok sa kwarto niya. Punong puno ito ng mga bulaklak.
She grabbed her phone and dialed her assistant’s number. “Penny, I want you to get rid of these flowers at linisin ang kwarto ko. And track where it came from.” Hindi niya na inantay ang tugon nito, she ended the call. “Hindi ko alam kung magseselos ba ako because of some random anonymous guy is sending flowers to the only woman I love, o kung matutuwa ako because you assumed it was me who sent you, really? Ibig sabihin ba ‘non, lagi mo akong naiisip?” He grinned. “Wha— Hindi ah! Ba’t naman kita iisipin? Nagkataon lang na wala akong maisip na ibang pwedeng magbigay sakin ng mga iyan.” Pagsisinungaling niya. Pero totoo ang sinabi ni Zach… He’s been clouding up her mind for the past few days since she arrived home. Dahil siguro hindi siya sanay na malayo dito, but now he’s here. Hindi niya alam kung magpapatuloy ba itong kakaibang nararamdaman niya sa mga susunod na araw. O baka naman ay na-miss niya lang ito. “Oh really?” he mocked. Dahan-dahan siyang lumapit sa dalaga, she was gasping for breath in her mind. Habang papalapit ito sa kanya ay parang mawawalan siya ng hangin.
He was just an inch closer at hinawakan nito ang magkabilang braso niya. “You missed me?” Nakatitig lang siya sa binata. His eyes settled on hers, ang tipo ng titig nito ay parang hinihigop siya.
Sasagot na sana siya ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto niya. “Oh, I’m sorry for interrupting, lovebirds!” natawa pa ito. Nagulat naman siya when she realized it was her….
“Mom!” gulat na bulalas niya. “Hi baby!” bati nito at tumingin sa dako ng binata. “…And who is this handsome lovey dovey of yours, baby?” tanong nito. “Si Zachary ‘yan, Mommy.” Natatawang sagot niya.
“Zach? Zach! Ang laki laki mo na. Hindi kita nakilala.” Nilapitan nito ang binata. “Hindi mo nakilala, mukhang tao na ngayon eh.” Balewalang sabi nya. “Oh ikaw naman hija, don’t be too harsh on your boyfriend.” Tumawa pa ito. Her Mom kept her sweet youthful image, kahit sino ay hindi mag aakalang mag-ina sila, they looked more like sisters but she is in her mid-40’s. “Mom, he’s not my boyfriend.” Pagtatama niya sa ina. Zach rolled his eyes. “Not now, tita… Soon.” Pinandilatan niya naman ito at natawa lang ang kanyang ina. “Right, Zach. Oh sige, maiwan ko muna kayong dalawa. May aayusin lang ako sa opisina. Bye hija, Zach.” Paalam ng kanyang ina. “Bye Mom.”
Binalingan niya ulit ang binata. “Well?” tanong nito. “Anong ‘well?’ ka diyan? Pumasok ka na sa office.” Utos nya dito. “Eh ikaw, kailan ka papasok sa bago mong school?” inirapan niya lang ito. “It’s as if kailangan ko pang mag aral.” Balewalang sagot nya. “Cait, you have too.” He grabbed her hand. “For us, for our future.” She rolled her eyes. “There was never an US.” She said mimicking Sarah Geronimo’s line.
Sabay naman silang natawa ni Zach.
***

BINABASA MO ANG
My Heart's Vengeance
No FicciónAll her life, she wanted to be normal, to live like a normal girl, to have a normal family and to be happy. Pero paano niya magagawa iyon kung pilit siyang hinahabol ng kanyang nakaraan? Nakaraang hindi niya maalala. At sa tuwing sinusubukan niyang...