MELEK #Wattys2021

2.BÖLÜM

Bütün hayallerimiz gerçekleşebilir, eğer kovalayacak cesaretimiz varsa...(Walt Disney)

24 Şubat... Bugün benim cehennemim! Aradan 3 sene geçti birazcıkta olsa meleğin yokluğuna alışmıştım. Ama ne kadar alıştım tahmin etmesi zordu hala özlüyordum. Kokusunu, yüzündeki tebessümü, en çokta bana balım demesini özledim. Yaşadığım şehirden uzaklaşmıştım. Orda kalmak benim için çok zordu. Derler ya bazen gitmek gerekir bende öyle yaptım geçmişimden uzaklaşmaya çalıştım. Ama anladımki ne kadar kaçarsam kaçıyım dertlerinde seninle beraber geliyor, peşini bırakmıyor. Ben buraya meleği tekrar yaşatmaya geldim...
°
Biraz zaman geçmişti, şehirdeki yeni yaşamın getirdiği karmaşadan uzaklaşmıştım. Ancak her adımda, her sokak köşesinde onun hatıraları bana eşlik ediyordu. Meleğin yokluğunu hissetmek, yeni bir başlangıca adım atarken bile benimle birlikteydi.

Bu yeni yerde, adeta meleğini yeniden yaşatmaya karar verdim. Onun sevgisi, güzellikleri ve öğrettikleriyle dolu anılarını yaşatmak için çaba sarf ediyordum. Belki onunla paylaştığınız yerleri ziyaret ediyor, belki de onun hoşlandığı aktiviteleri sürdürmeye çalışıyordum.

Her ne kadar derin bir özlem içinde olsam da, zamanla bu yeni yaşamın getirdiği deneyimlerle bir nebze olsun hafifleyen yükünü hissediyordum. Meleğinin hatıraları, beni güçlendiren birer rehber haline gelmişti. Gelecek, belki de yeni başlangıçların habercisiydi.

Bu cehennemden uzaklaşıp Bodrum'a gelmiştim. Tamı tamına 3 sene olmuştu. Meleğin ölümünden sonra hiç dönmedin o cehenneme çünkü cesaretim yoktu tekrar gidip aynı hayatı yaşamaya meleksiz bir hiç gibi..

Bodrumda tanıdığım bi abi vardı onun yanında kalıyordum. Okuluma devam ediyordum bı yandanda karete ile uğraşıyordum. Burada bi karete takımındaydın ve oldukça iyi geliyordu. 2 gün sonra maçım vardı ve çok heyecanlıydım. Abimin amcasının bi yatı vardı yazları orda takiliyorduk hem harçlık çıkarıyorduk bı yandanda iyi geliyordu eğlenceliydi.

Aradan 2 gün geçmiş maç günü gelmişti. Sabırsızlıkla maç saatini bekliyordum. Rakibim ise zorluydu. "ALİ" evet Ali yıllardır kareteciydi ama bu ona yenileceğim anlamına gelmiyordu. Evet zordu ama başarabilirdim nasıl olsa melek yanımdaydı ona bana güç verir. Ve zaman gelmişti dakikalar kalasıya ben soyunma odasındaydım. Kulağımda kulaklık gözlerimi kıstım Müslüm babaya kulak verdim. Evet garip gelebilir ama ben Müslüm baba dinlemeden asla maça çıkmazdım buda benim totemimdi. Ve ismim çağırıldığı hızlı adımlarla ringe çıktım karşımda zorlu bir vardı. Hakemin işaretiyle kapışma başladı. İlk vuruş Ali'den gelmişti ayağıyla karnıma bir tekme attı ayağa kalkmam uzun sürdü ama kalktım. Ali tekrar üstüme koştu ama bu sefer eğilerek tekmesini engelledim ve hareketimi yaparak puanımı aldım. Durum berabereydi. Bu sefer Aliden daha kötü bir darbe gene ayağıma sert bir müdahale yapmıştı. Bu sefer kalkamayacak durumdaydım. Hakem saymaya başladı; 10,9,8,7 o an harika bişey olmuştu biri yüzüme dokundu kafamı kaldırdığımda Meleği gördüm sen yaparsın, hadi kalk ayağa diyordu. Bu bana resmen güç vermişti bı anda doğrulmaya başladım hakem Saymaya devam ediyordu 5,4,3 ayağa kalkmıştım ama topallıyordum biraz zorda olsa tek ayağımın üzerinde durmaya çalışıyordum. Ali'den hamle gecikmedi hemen acıyan ayağımı tuttu ve diğerine çelme takıcaktı ama izin vermedim ondan önce davranıp yerdeki ayağıma Ali'nin suratına sert bı tekme atmıştım ve kazandım. Ama bende yere yığıldım yavaştan gözlerim kısıldı ve bayıldım.

Gözlerimi açtığımda hastanedeydim sanırım ayağım kırılmıştı. Ama olsun Melek için kazanmıştım buna değerdi. Kolumda sanki bir eksiklik vardı. Kolumuna baktığımda bilekliğim yoktu. Hemen abime seslendim;
-"Abiiii"
Abim odaya fırlayarak girdi;
-"noldu oğlum ne bağırıyorsun"
-"abi bilekliğim yok kaybolmuş"
Abimin şu sözleri beni çok rahatlattı;
-" korkma ölüm bende bilekliğim bayıldığında düşmüştü bende aldım kaybolmasın diye"